Alle inzendingen over kuijpers

De spruit komt straks van buitenlandse aarde Maud en Boris zijn niet welkom op 't Spui Onze olifantenbullen zijn te lui En Kuijpers krijgt in Rusland pas z'n waarde Straks word ik nog buitengaats gestationeerd Zoda'k niet van deze webstek wordt geweerd…

een gloeiende huid gemaakt met honderd kwasten op een arm lengte…

Uitgebluste hoekstenen wachten op de sloop nieuwe tijden nieuwe visies nieuwe basis nieuwe hoop maar kan de nieuwe maatschappij dus zij, wij, ik en jij rusten op de schouders die weer rusten op de stenen die weer zitten in de vele hoekjes? de nieuwe verdieping tot ook die de top bereikt en de uitgebluste hoekstenen weer wachten op de…

Een traan rolt over mijn wang, voel me alleen en ben bang. Ik droom van de tijden dat je hier naast mij lag, of weet je nog, dat ik je voor het eerst zag. Waren die tijden toen maar stil blijven staan, dan was je niet al bij mij weggegaan. Wist ik maar niets van die andere jongen, Nu ben ik verslagen want het is tot mij doorgedrongen. Nu laat…

Er zijn alleen nog maar ruïnes van mijn gevoel voor jou, met de vraag diep van binnen hoe het nu toch wezen zou. Zelf de mooie herinneringen, van wat wij hebben gedaan, zijn al min of meer vervlogen, echt compleet vergaan. Zo alleen in ons eigen kasteel, jou niet meer om me heen. Is er dan helemaal niks meer heel, lieverd, hoe blijf ik nu op de…

Iets in jou is gestorven vele dagen terug Onmachtig moest ik zien gebeuren. Ergens tussen toen en nu zijn wij ons verloren.…

Ik gaf de Oleander aan een ander, ook de Margriet kreeg je niet. De Clivia ging naar Lidia, mijn Asters naar Annie Jaspers. De Gentiaan is naar Joke gegaan, het Vergeet-me-nietje staat bij Rietje. De Goudenregen heeft Toos gekregen, de Ridderspoor staat bij Floor. Onze Lavatera staat nu bij Vera, de Anamonen heeft Astrid meegenomen…

Als de koperkleurige zon het bos met bronzen tinten tooit, als alles is verstild, warm van toon, verwaaien de winden en spoelt de regen zich weg. Dan wacht de natuur op het stille sterven in het koude wit, van de lange winter.…

Half vier vanmorgen, ik schrijf de nacht weer van me af zit alleen vanmorgen was weer kort vannacht. Niet bij machte de zoete slaap te slapen een lieve droom te dromen, gewoon tot rust te komen. Ik schrijf de nacht weer van me af droom mijn gedicht dicht langzaam mijn ogen dicht.…

Jij was erotisch ik neurotisch, je stak de kaarsen aan ik mezelf, stom gedaan het was kwart over elf. Jij was erotisch ik neurotisch, jij vulde de glazen ik mezelf, jij ging razen het was kwart over elf. Jij was erotisch ik neurotisch, hot gleed jij in bed ik in mezelf, ijzig gaf jij me jas en pet. het was kwart over elf. Maar…

Als de zon jou niet meer kan verwarmen, wat kan ik dan in de herfst nog voor je doen schat.…

Kijk naar je, hoor de klok tikken. Denk aan het verleden, het heden, aan de toeko... Voltooid verleden tijd. De klok, ook ik, wij lopen door.…

Zag je vanmorgen het was half acht, ik dacht waar aan denkt ze aan vannacht? Of aan het brood, de alledaagse zorgen? Maar als het mag, denk even aan vannacht zoals ik toen ik je zag vanmorgen…

Woorden hangen in zwijgzaamheid. Ik luister naar haar stille zwijgen, loodzwaar zo rondom ons. Wat blijft zijn vervagende herinneringen aan ooit gestelde vragen, eens gegeven antwoorden, er is niets meer te raden nog. Rest mij de ontgoocheling, een onthullende verbazing, waar niets meer is van dat wat was. Ergens tussen toen…

Mijn mooie oude stad aan Amstel en het IJ. Jouw pracht, jouw kracht, ook zo vitaal mijn mooie Amstelstad. Jij lijkt gestrooid uit losse hand, jij bent een wereldstad. Maar nu ik aarzel weet je want, mijn stad is niet meer zo de oude al heeft zij die allures eens toch wel gehad. ik aarzel…

Wij lagen samen als lepeltjes streelde je rug en tepeltjes, wij lagen recht en in een rondje voelde je strakke buik je warme kontje. Wij stamelden malle woorden we lagen daar als of het zo hoorde. Maar wij waren voor het eerst zo samen, naakt gelukkig met gesloten ramen, warm verscholen in het dons, liefste alles was alleen…

omhuld door het donker van de nacht, het koude licht van de maan, een toedekkende verzilvering. Dit is een nacht vol vragen, een nacht van bekennen ook. Wat deed het leven ons? Weten wat niet is, maar had moeten zijn. Tel de jaren die niet tellen maar wel aan ons voorbij gingen.…

Elke morgen zal ik vouwen mijn handen rond je lieve gezicht en zeggen, ik heb je lief mijn lieve lief. Zal nooit herhalen, nooit bevestigen. maar..... Elke morgen zal ik vouwen mijn handen rond je lieve gezicht en zeggen, ik heb je lief mijn lieve lief.…

Heb vandaag een man zien huilen, keek geschrokken stil verdwaasd, zag, hoe uit zijn lege ogen tranen vloeiden, traag verglaasd. Raakte langzaam diep bewogen bij dit stil inmens verdriet, maar, hem troosten, ik durfde niet.…

Mijn centrifugaaltje waar alles om draait, mijn centrifugaaltje dat slingert en kraait, ervaar dag en nacht jouw centrifugale kracht. Zoals de was komt uit de centrifu, mijn lief, zo voel ik me nu. Verkreukeld, leeg gezogen wankel, ik loop gebogen. Mijn centrifugaaltje verdraaid wie haalt je stekker uit het stopcontact, wie is het die…

Vijftien waren wij, ergens, daar in B een boom waarin gekerfd onze namen. Nooit uitgesproken toen, niet gezegd ik hou van je. Als jij tussendoor wel eens kwam in B was er altijd dat mystieke, een lachend kijken in elkaar, wij liepen onhandig gelukkig te zijn. Kom nog eens zo tussendoor, houden onze handen zich weer vast, en laten…

Vervagende herinneringen, alles bepalende gebeurtenissen vormend, verminkend soms. De tekening van je leven in lijnen en patronen. Ze maken je tot de mens die je bent maar vaak niet wilt zijn.…

Lees in je ogen de angst, onmacht om dat wat wij zien komen. De muur van onomkeerbaarheid, de ontkrachting. Zalig zijn de armen van geest, zij zullen de hemelen verwerven. Maar jij staart in het lege niets, onsamenhangend stamelend, verlaten trieste ogen. Bevende, plukkende handen, zo doelloos. Schuifelende pas, onzekerheid…

Ik ken een paar kleine woorden zo teder zo intiem, maar ook zo verstrekkend dat ik ze smoor in de kiem. Ik ken ook jouw stille blikken ingetogen intens warm, maar ook zo verlokkend ze maken mij aan woorden arm.…

Voor jou schreef ik driehonderd vijfenzestig vlammende gedichten, voor elke dag was er een. Toen jij ze allemaal had gelezen was ik toch weer helemaal alleen.…

(Gedicht voor mijn kleindochter) Moet je horen moet je horen mijn konijntje heeft twee oren en op elke koek een poot, maar zijn jasje is te groot. En hij kwebbelt en hij kwebbelt je de oren van je kop en daarom moet je horen eten wij hem met kerstmis op.…

Af en toe zag ik de Heer, niet vaak een enkele keer. Hij kwam voorbij en groette mij, helaas de vonk sloeg niet over, mijn geloven bleef pover. Er gebeurde geen wonderen het bleef gewoon donderen. ik bleef lamlendig laveerde behendig, van de een naar de andere zonde voelde me door niets gebonden. Ik bleef dorsten naar de borsten…

Droom je dromen weef je fantasieën, verlang, hunker en beleef. Vertel mij dan later jouw verhalen, de teleurstellingen, vertel over de ontgoocheling. Praat over de pijn, het stille verdriet. Ja, mijn lief, droom je dromen maar word wakker, leef en beleef, leef het leven ben jezelf, besta voor mij.…

Tussen toen en nu, hier en daar, jou en mij, het onvermogen te doorgronden, dat wat ons scheidt.…

Jij, nog zo ongeslepen nog nooit echt gevat. niemand heeft ooit jou kunnen polijsten of ook maar flonkerend gehad. Maar ik heb lang gekeken in jouw ogen ook diep in jouw ziel en ik weet mijn liefste, ik weet waarachtig wel voor wie ik viel…