Alle inzendingen over kukelen

mereljongen ontgroeien hun nest kukelen over de rand als te royaal gegoten pudding…

tergend langzaam gaat zij langs het graf handen strak geveld tranen kukelen met doffe plof in het grijze niet lang luchten reizen sneller overlopen heimwee verwelkte kussen nooit meer dansen ze samen onder de maan en margrieten…

bij het verkennen van de grenzen in het leven kwam ik mezelf tegen er was geen groeten in ontmoeten maar wantrouwen en argwaan een vreemde snoes die pikte op het veld vol hoenders moest ik met hem de strijd aangaan of konden wij het samen aan na kukelen en paaien vonden wij een compromis waar geen enkele haan ooit naar zal kraaien…

Geeft dan een harde kukel en Job is dan weer klaar. En ‘s avonds is hij uitgeblust, dan zit hij in zijn hok. En zit dan na te trillen en te suffen op zijn stok.…

nazomer alles plast verwaaide terrassen groene tafelpoten stuifzand op hopen golfbrekers palen meeuwen hangen in winden mensen dralen wel of niet afdalen aan het strand buldert de zee bij strandpaal zeven-honderd-zeven kwam er het besef van zijn geloof de aarde was niet rond maar plat hij kon er van af kukelen…

Zelfs de haan kraait niet En zit op stok Warm tussen de kippen In het te kleine hok Een slimme haan Die begrijpt Dat mensen het liefst Naar bed willen gaan Om te kukelen is het te koud Een sneeuwlaag dik Bedekt het dak Hij vrijt nu liever op z'n gemak Alle dieren Groot en klein Kleumen van kou En houden ook van zonneschijn…

Hennig kan ik kukelend nog wel wat zeggen maar hoe moet ik elke dag opnieuw weerleggen dat ik die eigenlijk alleen maar weet te kraaien en zoveel mogelijk hennen zou willen naaien niet bij machte ben te leggen?…

Als hanen van torens kukelen Klokken nergens op slaan Als de priester zijn heilige hang Naar jonge billetjes laat gaan Misschien wel nooit Begrijpt men alle boeken Leest men wit op zwart Dan wordt uit alle hoeken Een wereldhoop gestart Misschien wel nooit De tempel in je hart De gedachten in je hoofd Zijn eerlijker dan dit alles…

Het zijn eindige tijden era’s kukelen over de rand van de afgrond so long buddy, doe ze de groeten als ik me straks omdraai - niet alleen, nooit alleen – stonden wij met onze rug naar de toekomst.…

Moeder veel jaren later telkenmale kukelend om- vallend suf oude kip in de thuisloze zorgontbering tot ze haar dikke vleugels uitspreidde en vadsige veren lagen waar het kopje onderging op een nacht. De zuster zei: kijk, ze is mooier dan slaap.…

Ik blaf en iedereen is bang voor mij Ik ben er als de kippen bij Ik tok en kukel en ik kraai Wij maken van beroep lawaai Zo maak ik hopen en ik graaf En ik hinnik, spring en draaf Ik ben nachtegaal en zing Zo heeft iedereen zijn ding Ik rook, dus ik ben Ik headbang, dus ik ben ook gek, dat je zo kunt ontaarden Maar ach, laat een ieder…