Alle inzendingen over laatste ballast

Het laatste bericht uit Stavoren kan Aagje belist niet bekoren. Het laatste ontgaat 'r, want steeds wordt het later. Geen sterveling zal het ooit horen.…

Als je als laatste lacht is er niemand die met je meelachen kan…

Wazig zijn mijn ogen. Beangstigend zijn mijn dromen. Verwarrend zijn mijn woorden. Mijn geduld is op en ik kan niet meer vechten tegen het onweerlegbare Het rechte pad vinden in de wirwar van mijn denken. Kronkelend zonder de rechte lijn te vinden. Hete tranen uit blinde ogen. Gekromde rug door pijn, het prikt tot in mijn hart.…

Je hebt de laatste regendruppels gevoeld en ook het laatste avondlicht gezien toen werd het donker en stil en het vermoeden realiteit werd jouw bloem geknakt in de bloei van je leven Nu rouwen we om jou met tranen van verdriet Lieve Anne rust zacht want vergeten doen we je niet....…

Totdat ik losliet: Er kwam rust onder mijn bereik Ballast verdween......... en ik werd innerlijk rijk.…

hoe schrijf ik gedachten nu de zon gestorven is en woorden ballast zijn hoe deel ik zinloos zwijgen uit de achterkamers van het brein met een sprekend boek hoe vind ik grond van gisteren waar onder het naakte blauw nog madeliefjes dansten in het gras…

Gisteren is ballast Morgen is een verlanglijstje Vandaag is “het nu” Ik wil “het nu” vandaag beleven, ondergaan en voelen het leven Dit is het leven, dit is waar het omgaat, leven in het hier en nu Vandaag is het me niet gelukt, misschien morgen Mijn hoop gaat er weer voor zorgen.…

de ballast woog bleek pas toen je het ( ongevraagd ) in jouw maag kreeg gesplitst het was geen keuze maar werd voor een voldongen feit gesteld watertrappelen het devies zien hoe goed je zwemmen kunt of geef je je langzaam over alsnog…

Wanneer we alle ballast eens loslaten en met beide voeten in de zee gaan staan Het water erom heen voelen, dan kan mijn hoofd eens op vakantie gaan. De zee geeft, de zee neemt Het is de plek die me het meeste gevoel van vrijheid geeft.…

de oude dagen klagen die de ballast van een voorbij jaar dragen lief en leed wordt straks met een gouden randje omhuld nog eventjes geduld wij gaan geluk en voorspoed wensen met kusjes en geschenken een deur wordt straks dicht gedaan wij mogen op nieuwe wegen gaan.…

De oude dagen klagen die de ballast van een voorbij jaar dragen lief en leed wordt straks met een gouden strikje omhuld nog eventjes geduld wij gaan geluk en voorspoed wensen met kusjes en geschenken een deur wordt straks dicht gedaan wij mogen op nieuwe wegen gaan.…

In de bergen van mijn geest wedijveren meerdere toppen naar het hoogste punt om te overleven, moeizaam trek de voeten uit het dal grijp naar het touw, maar tors te veel onnodige ballast mee, de geleefde klei nam alle vormen aan die mij overkwamen, de beelden bekend, vergeten alle namen, de laatste tree op de levenstrap die ik deelde,…

Het kabinet heeft nu toch maar besloten Om twee man weg te stoppen in één cel Zoiets kan, volgens hen, tenslotte wel (Neemt ook veel ballast weg bij het begroten) En: ruimt de helft z'n celgenootje op Is dat de effectiviteit ten top…

vide grenier m'n hoofd leeggemaakt ballast weggegeven aan een verzamelaar... zeilen neer schoonschip gemaakt het dek geschrobd de lucht geklaard... verloren strijd de tijd te lijf gegaan met handen en voeten maar tóch vergeefs...…

Zij ontmantelen met geestdrift en dromen hun paleis glorieus tot in de hemel Hoe en wat en waar en wanneer zal alles klaar Het groot geworden kind dat nimmer terugkeert beukt in tomeloze razernij met beitel, hamer en houweel al te oude ballast in elkaar Dit is van ons, van mij, Sneeuwklokjes en krokussen in de tuin staan er weerloos bij…

achteruit kijken is talmend tijd verspillen laat je niet verankeren in het verleden de tijd kruipt ongenadig voort en wat voorbij tikt is verloren hier en nu begint de rest van je leven gooi de ballast overboord wat je ook kiest is telkens weer de eerste keer en je enige kans…

nee ik vervel niet meer geen nieuwe roze huid die jeugdigheid naar buiten uit scheur stukjes leven die ooit geluk hebben gegeven zo uit mijn vel het schoont verlost me van herinnering maar gloeit na als hel zo raak ik de kern voel me in genaakbaarheid zo ferm want ik ben gelukkig alle ballast kwijt…

Wat achterblijft als de zee vertrekt, zijn schelpen, kwallen en stinkend wier, wanneer de vloed verder komt, omhoog gespoeld over de getijdenlijn, in ballast verjaard, waarvan door kinderen als kostbaar goed wordt bewaard,het kleinoot ingeboet,als roestig schroot volgt het ons vanaf het ‘kind zijn’ tot de dood.…

Daar ginder bij die vlucht, daar was hij blijven staan en ik was doodgewoon zonder die ballast doorgegaan. Daar was hij dan.... ten slotte toch gekomen: gevonden voorwerp ongedacht na al die tijd niet meer verwacht. De koffer die ik graag vergat omdat hij bomvol tranen zat.…

natuurlijk draagt het leven stenen aan voor ons bestaan maar wie zegt dat ik bouwen moet zij stapelen zich vanzelf om mij heen geven steun en goede moed hun beperkingen gaan echter snel benauwen perspectiefloos wordt mijn zelfvertrouwen ben dus rigoureus gaan ruimen de ballast heb ik weggedaan transparant is nu de kern van mijn bestaan…

Wee bepakte en bezakte die nog in mijn zaken wroet ik leef aan de oppervlakte van een explosief gemoed wie lome lompheid demonstreert in mijn kast van porselein bekomt van mij vrij onverveerd een fantoom van eigen pijn dump geen ballast in het duister van mijn immer jagend zwerk het zijn kussen die ik kluister, afgedrukt in aardewerk.…

Zullen we smartelijk de woorden opbergen in ons boek van ballast onuitgesproken woorden geven geen last.…

kom hef met mij het glas laten we samen drinken er is voor ons in het terminus al plaats gemaakt laten we dan proosten op de weg te spoelen ballast de veters losgeknoopt van 't strak korset van schijn laat varen nu de humbug van dat ik nog steeds mooi zou zijn zeg me alleen maar met je ogen dat je door het vuur zou gaan voor mij…

wensrode strepen als ballast op het marmeren papier, hier en daar ontlast door blote genitaliën, geheel onverwacht niet dat we schrikken want dit is wat we willen geen soberheden in het zwart-wit maar de schoonheid op het markante gelaat van zij die op haar hurken zit het leeft op twee etages, ongemeubileerd terwijl de lege nis toch vele…

ik ben de god verdomme ik ben de god van mijn bestaan lees mijn woorden vloek mijn naam ik leef en draag die ballast wars van zin zover ik dragen kan van mijn daden enige erfgenaam van mijn gedachten unieke apostel geen profeten ik ben vanzelf gekomen en zal vanzelf wel gaan terug keer ik niet meer er zijn hier teveel…

soms reikt een hand vakantie aan opent deuren die steeds stroever gaan de rugzak weer te zwaar beladen in al die maanden opgehoopt geknoopt in goed vertrouwen licht gestrikt met touwen die toch rafelen als hun tijd verloopt schoon de ballast je schouders zijn fragiel kies vrijheid en wat liefde neem voor alles nu de tijd…

ik ben het spelen verleerd vingers en handen doen alles verkeerd waar vroeger fantasie snel gestalte kreeg blijft de vloer nu akelig leeg ik filosofeer denk en probeer maar de spirit vonkt helaas niet meer mijn geest is bezet met tal van structuren zonder ruimte om bij te sturen ik moet weg de ballast overboord naar zand…

zit in ons streven het echte leven of doen wij maar alsof zijn de doelen al gesteld voordat wij medisch zijn besteld de maatschappij maakt mij niet blij door zo in te stappen er is helaas geen andere keus voor mij tenzij we alles negeren ballast loslaten opnieuw gaan leren met kracht uit eigen bron geen voorgekauwd perspectief…

bewust meegemaakt, Verstrikt als ik was in dromen Die achteraf geen dromen bleken Te zijn, maar een schijnvorm van De werkelijkheid - míjn werkelijkheid Die voor anderen niet waarneembaar is Maar voor mij een bestaande verbeelding Van ziek zijn dat door medicatie Binnen de perken gehouden wordt - Om te voorkomen dat ik in mijn Door ballast…

hij zit er mooi, de kraai op het gras in een tuin die niet de zijne is een schaduwveeg later vliegt hij op, dropt zijn ballast in de luid tjilpende heg en gaat vervolgens vastberaden pikken in het vuil van andere vogels achter zijn borstkas kruipt onopvallend een modderbruine tuinfluiter het lijdt geen twijfel van alles blijft iets…