Alle inzendingen over lente ontkiemt

matrijzen nevel aan een rustig dagbegin de wind ademt vocht uit het heden klieft de zelfzuchtige lucht pijlsnel voorbij naar het volmondige licht in die oeroude zon ontkiemt het omrankte vanzelfsprekend zacht uit hun cocon tot het vrije opnieuw geboren door de parabels van zonlicht der bloeiende schepping vol verwondering en bewondering…

Moeilijk wordt het pas wanneer je een idee hebt gekregen van wat liefde is: gemankeerd en getekend waar wonden geheeld maar niet verdwenen zijn de geleden schade, de boeien de schillen en de schilden die onderhuids verwoesten wat van geen opgeven weet op dorre bodems ontkiemt en van niets kan leven Je ziet haar in de ogen je…

de wind zucht het blad beweegt het hout kreunt een doffe klap de aarde schudt het blad draait vangt de wind waait zacht omhoog kust de tak de dauw valt voedt de grond een zaad ontkiemt een boom groeit het frisse blad ontmoet de wind de wind zucht danst haar finale: een wervelwind…

Verlangen is is een hunkering naar 't nieuwe een ontdekking, een schepping, knop die barst, blad worden wil, zwellend zaad dat ontkiemt een bloem die haar hoofdje laat zien, een noodzaak naar warmte en licht een gemoed, zoekend naar woorden die gelezen willen zijn of gehoord?…

Het laatste geflonker Der zonne ging ter rust; De beek is door ’t donker In sluimring gekust; Maar ’t zwijgende duister Toont lieflijke pracht: Want de aard groet uw luister, Vorstinne der nacht! Geen nevelen betrekken Uw Goddelijk schoon; Geen schaduwen dekken ’t Azuur van uw troon. Vol glans zijn de blikken, Waarmee ge op ons staart…

Geeft vreugde in het oud gemoed, brengt mij de lente heel nabij. Laat me opnieuw verlangen, maakt me weer jong en blij. Buiten geurt het overal, met prachtig tere tinten. Met bloemen zonder tal, die uit de aarde spruiten. Het lauwe windje speelt, de lucht is vol met fluiten. Ik kan alleen maar zwijgen bij al dit jubelend lentespel.…

Lieve Lente, wat was je ver weg op zoek naar het nog niet gevonden paarse paasei. 't Kwam uit een planten- pot verstopt achter de bruine hoop Ijdele herfstblaadjes in een hoek gedreven door koude harde wind; er kwam maar geen verlossend einde, lijk kom je uit de buikvlinderkast ?…

dan de lente ons weer!…

De blauwe regen op ons pleintje, tooit zich wazig groen. Zijn lange vingers tastend, naar de warme lentezon. Hij moet zich haasten, 't is al April, dus niet gewacht. Nog maar enkele weken, tot zijn bloesempracht. De merel wil zo graag Zijn nestje bouwen. Terwijl hij wacht op zijn dichte bladervracht. Bij het dalen van de avondzon,…

Het voorjaar spreidt zich uit, met een tapijt van bloemen. Fel kleurend in de vroege lentezon. De donkere aarde dekkend, sierend, als op een feest. Daarboven jubelen weer de vogels, driftig trillend in hun liefdesgloed. De mens aanschouwt dit sprookje opnieuw, met grote vreugd. Het doet opnieuw een snaartje trillen in een wat oud gemoed…

'Een nieuwe lente en een nieuw geluid' Ik laaf me aan de Mei van Herman Gorter De dagen langer en de nachten korter De appelboom loopt al een beetje uit De laatste dagen voel ik me... 'Al dente' Straks ook nog naar de tandartsassistente!…

Van vorst, ijs, sneeuw en kou is het buiten bijna lente zie ik de narcissen staan en de sneeuwklokjes parmantig. In amper een week tijd, van ijs en vrieskou naar zomerse temperaturen tulpen in vazen en zon op de muren.…

Een kloppende specht vogels vliegen met takjes woningzoekenden…

Vuur Vlammende golven Oranje, geel en vuurrood Verbinding met Al Lucht Adem na adem Leven we bijna vanzelf Totdat het op is Water Soms hartstochtelijk Soms een sereen oppervlak Niets is wat het lijkt Aarde Voeten op de grond Hoofd in de koele regen Een idee ontkiemt Geestkracht In de stille nacht…

Het is maar goed dat je in de lente, zomer en herfst van je leven niet weet, hoe je in de winter van je leven belazerd wordt.…

De nikkelgrauwe winter is vergangen en bloembollen ontwaken ondergronds. Ik zing een lenteliedje, binnensmonds, heb net een nieuwe nestkast opgehangen. Straks zijn er vogels teder aan het minnen, nou ja, hij dringt brutaalweg bij haar binnen.…

wanneer de zon straalt in mijn kamer en de vogels zingen hun mooiste lied dan weet ik dat de winter mij verlaat omdat lente voluit bloeien gaat dan open ik alle ramen en deuren en zing ik uit volle borst mijn… lied terwijl ik volop kan genieten van een jonge lente die priemt... in al zijn geuren en kleuren…

loopt de schaduw voor me uit die zich niet laat vangen zozeer is mijn verlangen zodra ik op de bloesems van de lente stuit…

Lieve krokus, je bent mijn voorjaarsstempel in mijn tuin, met kleurige kelken in je kruin. Je vervangt de wintertinten, in levendige slierten en linten. Een palet van lichtblauw en fel geel in de ochtenddauw. Je nestelt zich tussen de ontwakende planten, met een lachend en stralend gezicht, langs alle kanten.…

Hun geur vermengt zich, met de geur van blauwe regen, overdadig bloeiend in de lentezon steeds weer kom ik nu de lente tegen. De mezen komen kijken. Duikelend en tuimelend om en om. Hun nestjes zijn al uit. Ze geven mij een fijn gevoel. Terwijl ik rustig toekijk, vanuit mijn luie stoel. De mand met violen doet ook mee.…

En waar 't onverwacht geluk opnieuw ontkiemt in het langvergeten, wervelend samenzijn, de herwonnen levenskracht tenslotte teder samensmelt met de herinnering aan dat, wat ons ooit eerder samenbracht.…

Er wordt gesproken over ‘Niet veel doden’, ‘Slechts militaire doelen’ en zo voort, Terwijl je de sirenes loeien hoort, Bidden de leiders tot hun eigen goden. Ik zag daarnet hoe Bagdad’s dag begon, En buiten schijnt een mooie lentezon.…

Wie kan haar nog tegenhouden nu ze al vroeg wakker wordt en de vogels doet fluiten? Wie kan haar nog tegenhouden nu ze de krokussen kleurt met licht en doet reikhalzen naar groen? Wie kan haar nog tegenhouden nu ze mensen doet groeten en blij gezind doet stappen? Wie kan haar nog tegenhouden nu ze nestjes wil bouwen en blaadjes en bloesems…

In mijn kind ontkiemt nieuw leven Ik houd haar tengere lichaam vast Terwijl ik naar ‘t verleden tast Waarin aan haar werd vormgegeven Met grote, donkere bezieling Trad ze een wereld tegemoet Waarin een lange, bonte stoet Van wederopbouw en vernieling Maar ook- van warme veiligheid Tot aan beschadiging en breuk Vanaf die tijd leek ze verdeeld…

Een zaadje ontkiemt in de koude donkere bodem van deze wereld of is het alleen maar onkruid dat mijn geestesoog ziet terwijl ik verder in het drijfzand wortel schiet. Tijd rijpt deze boom en zal hem ook oogsten hopelijk zullen we de vruchten ervan plukken voordat het te laat is en hij afsterft.…

Festina lente, 't voorjaar is nog koud Maar 't lentefeest heeft daar geen boodschap aan Het bot uit in de zon, bij volle maan Staan kievitsbloem en speenkruid tussen 't hout De prima vera lentesymfonie Is op zichzelf an sich al een gedicht Laat twijgen zuchten onder het gewicht Van helleveeg en lichtkakofonie In park cantonia - maar…

Nu lig ik laag, Uw wortels mij omwinden, Mijn bloed verandert, het ontkiemt, ontspruit; Nog staat het lot mij toe, o mijn beminden, Dat ik mij innig in een bloesem uit.…

De tijd staat open, het hijgt aan weerszijden of avond en donker elkander omarmen, het slaapt dat het kraakt in de stokoude boomgaard, zwanger van wanvruchten galappels wormen in het huis het gemor van adem, van data dat de nachtschade hangt aan zijn leven dat de zaaier ontkiemt in zijn veldbed dat de groene woorden als kersen bederven bij…

alles wat ik nodig heb doe jij in mij ontkiemen alles wat ik nodig heb zoek ik bij jou alles wat ik nodig heb ontkiemt uit jouw handen alles wat ik nodig heb vind ik bij jou nu jij in mijn leven bent alles waar ik naar verlang doe jij in mij ontstaan alles waar ik naar verlang zoek in jou alles waar ik naar verlang ontluikt uit…

het krioelt ervan rood bruine soldaten die wroeten, nooit klagen hun koningin te dienen mits...vroege zonnestralen!…