Alle inzendingen over levenslang OR eenzaam OR ziekte

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Wantrouwen maakt momenten van rust en liefde tot een droom levenslang... Levenslang niet genieten van seconden maar tellen tot het einde onherroepelijk komt...…

Al wat ik aan liefde ontvang - het is niet gering -, ontglipt me snel, ik ben te bang, ik blijf zonder beding. Dat ik leef heeft geen belang. Het is alsof ik verdring, te bang ben om vast te houden. Ik ben geen mens maar ding, en toch te schuchter om op te bouwen, om mee te sluiten in een ring. Ik heb geen grip op het bestaan, het glipt…

Leegte gevuld met stilte omringt door muren Geluiden ver weg, gedempt verstrijken in uren Elke band verbroken geen licht ziet de duisternis Eenzaam wachtend op eindig verdwalend in pijnlijk gemis Decennia verloren gegaan herinneringen worden vaag Ziekte sloopt meer dan zichtbaar en uit zich in geen vraag Te lastig, te moeilijk wat…

koortsachtige warmte omgedraaide maag koude rillingen de wereld vaag geen pillen nodig het gevoel is fijn liefde is de ziekte jij het medicijn…

Wat een onvoorstelbaar bericht, je hebt akute leukemie. Met recht een klap in je gezicht, hoe krijg je dit onder de knie? Men zegt dat je kracht naar kruis kunt dragen, maar is dit niet wat veel? 't Roept op tot zo onvoorstelbaar veel vragen, hoe wordt mijn lijf toch ooit weer heel? Voor jou ben ik een totale vreemde, 'k weet dat je ziek…

onderhuids doet de ziekte haar werk en ondermijnt ondergraaft verminkt nog onzichtbaar voor het oog maar vaag voelbaar er klopt iets niet meer een vijand is binnengeslopen in het geniep terwijl de buitenkant nog glimlacht stromen binnen de tranen om wat wegvloeit onherroepelijk zoals een uitgesproken tekst die nog even blijft hangen…

Over mijn ziekte valt een ander weinig uit te leggen. Ik kan vertellen dat ik dan weer kan praten, dan weer het zwijgen er toe doe. Niet omdat ik niets wil zeggen, maar de woorden zijn soms zo moe. Ik kan vertellen dat ik dan weer kan lopen, dan weer verstijfd moet zitten zo moe, zoals deze regels: niets doet er dan meer zo toe.…

ik las vandaag een bericht dat Nederlanders Engels schelden ik denk dan, krijg allemaal maar de kutkankercholeratyfus heb je iets om over na te denken…

gedachten laat die ziekte nog maar 30 jaar wachten...…

Haar grijze haren wapperden nog één keer in de wind. -daar stond ze dan- Ze keek uit over haar leven, haar doen en laten. -wat zou ze denken?- Haar vingers van plastic omsluiten haar schouders, haar ogen staarden in het licht. Haar mond was open, -wou ze wat zeggen?- geluid was er niet. -stille vogels vlogen in het rond- Haar benen…

En de sombre klacht Die door het duister vaart is welgekomen: Men weet zich eenzaam, alles lijkt volbracht. Zó is het best, zó hoeft de strenge dood Met zachte waan ons niet meer te overreden.…

Ik moet wellicht nog vele reizen maken, mag het ademen nog even niet staken. Menige droom is nog niet uitgekomen menige gedachte is nog niet compleet af de tijd van gaan is nog niet mijn tijd en graf. Ik mag nog menig glas water en wijn drinken, nog menige maand en dag in tijd verzinken. Met jou nog vele plaatsen en waarheden zoeken in de…

De dader spoorloos, jij levenslang als j`er aan denkt word je weer bang. Daar, drie jaar oud in het open veld werden voor jou.. je jaren geteld.…

Ze staat stil, haar hart gaat als een razende te keer Kijk daar staan ze, daar staan haar belagers weer Ze ziet de gezichten grijnzen Ze probeert wanhopig moed te veinzen Ze draait zich om, ze wil terug Maar ook daar staan ze al, pal achter haar rug De angst groeit haar ogen sperren open De kans is er niet meer om weg te lopen Ze…

Razendsnellen speren hun ware doel voorbij geen kracht om af te weren zijn ze een deel van mij. Hun plekjes gevonden onzichtbaar aan de wand tonen ze geen wonden alleen hun scherpe kant. Dankbaar voor mijn zorgen stralen ze keer op keer gemeen groetend...tot morgen dan treffen wij ons weer.…

Het zwijgen is doorbroken Je bent totaal niet bang De rechter heeft gesproken Hij geeft je levenslang Nooit meer tussen mensen Alleen met je waanidee Vast tussen 4 muren De Koran neem je vast wel mee Zinloze idealen Brachten je tot deze daad De samenleving onwrichten Was het doel van al dit kwaad Eigenlijk verspilde moeite Iets wat…

zon werd bij aankomst pik zwart mijn hart werd kapot gescheurd jouw woorden waren zo hard Mijn wereld stortte in elkaar toen ik die blik in je ogen zag die koude kille blik vol afschuw raakte mij als een blikseminslag Jij was mijn trots en mijn alles bittere tranen over mijn wang al die tijd heb je me voorgelogen en ik... ik heb wéér levenslang…

geen ander uitzicht dan het stukje hemel dat tussen de tralies als gevangen ligt geen vluchtweg staat nog open dan de weg naar binnen, waar een soort leven verdergaat alle dromen afgekapt; de trein rijdt nog wel verder, maar jij bent te vroeg uitgestapt elk denken ingekort; als in een cirkelgang rond en rond gedraaid tot je er gek…

Dus wie tot levenslang veroordeeld wordt Zeg ik als troost: het leven is maar kort.…

Bij het hek wachten ze op bezoek de oude mannen hun witte haren in een krans verre sterren in hun ogen langzaam schuifelen ze `s avonds terug naar het paviljoen hun hoop op morgen gevestigd zo herhaalt zich hun eentonig leven zonder het te begrijpen aanvaarden ze de zinloze voorstelling eens zal ze thuiskomen ze weten het…

Om de schoonheid van je "zijn" te zien moet je de muren om je heen afbreken…

Dit moment moest langer zijn Jij alleen jij Want ik ben ons Niet geboren maar geworden Ons leven Is dit moment.…

Hoe kort wij elkaar kennen het voelt als levenslang bloed wil ons verwennen in sterke dadendrang buiten elke bedding stromen wij samen over wij zijn elkanders redding in de triomf van tover wij komen tot bedaren in stormen van de pijn wij weten wie we waren en vrezen wie we zijn.…

stervende zonnestralen verlichten vergaan leven verrijzend uit ‘t schuim van de deinende oceaan onder de gele vogel ‘n helderwitte lijkwade koelruimte en graf wachten in doodse stilte verdriet zal nooit wegebben in dit levenslang verdrinken cote sauvage bij quiberon…

de dichter heeft levenslang levenslang het heilig moeten is het heilig moeten hem tot een gewoonte geworden... uit die gewoonte groeien woorden tot een acceptabel vers zo vers als het brood van morgen morgen wanneer de inkt is opgedroogd zal de dichter wellicht zijn vers willen vertolken…

hij kijkt hoe adem stroef voortbeweegt over pijpen in ijzeren handgrepen oude lege stoelen stoft en nog steeds de tafel dekt voor twee hem naar beneden roept met koude koffie in haar hand dat hij triest wenst dat zij niet alleen de tijd vergeet maar ook hun uren samen…

zwijgplicht vanzelfsprekend was Als een vlieg in 't web gevangen liet zij hem gevoelloos toe Liet zich strelen zonder schreeuwen hield zich stil en krijste niet In zijn macht die liefde leek bevangen overschreed hij grenzen zonder paspoort was haar tijd te ver vooruit In zijn drang naar spel voor even speelde hij met velen levenslang…

Wie op zo ’n leeftijd nog veroordeeld wordt, Krijgt heus geen levenslang. Wél levenskort.…