Alle inzendingen over levensvuur

Ik zal altijd voor vrede kiezen alsof ik niks heb te verliezen als mijn diepste natuur mijn diepe aard volgens mijn levensvuur is dit mij het meeste waard. Alles, wat ik deed en liet; het was niet voor niks.…

radeloos en bang vecht ik al zo lang eenzaam en verlaten te bang om over angsten te praten iedere dag en ieder uur sloopt het mij dooft 't mijn levensvuur…

nadat het land is leeg geroofd het levensvuur is uitgedoofd bomen massaal zijn gekapt de rivieren zijn afgetapt en aarde is verzand wordt aan het werk van mensenhand de duurzaamheid ontnomen geduldig wachten de kiemen van bomen op een mensloze tijd slaan dan hun klauwen uit en komen als overwinnaar uit de strijd Cambodja 2007…

de mist langzaam verdwijnt alsof hij wist dat ik hier sta te zoeken naar een beetje helderheid voor mijn sombere gedachten en zegt: nu is het tijd om je hoofd te laten rusten even stil te blijven staan en je gedachten stilletjes even weg zien gaan roerloos staar ik in de diepte langzaam komt mijn hoofd tot rust en meteen wakkert mijn levensvuur…

Aan de afgrond schiet een vlam uit ons op, gelikt -- door het totaalvuur.…

Onverwachte tintelingen laten een grijze massa kraken, scheuren meedogenloos door het stof der geboden, dwars tegen elke sleur in, langs ondenkbare vormen, ongeschreven normen, verboden vruchten, restanten van verbrijzelde verlangens en onvoorspelbare kluchten, richting de uitgebluste delen van menig levensvuur, door het beeld dat spontaan…

Als een klein donzig beertje vol enthousiasme en levensvuur wandelde jij mijn leven binnen. Spreken tot mij in alle talen, een zwiep met je staart een likje aan mijn hand scheppen een onvergetelijke band. Alleen al door dat lieve kopje zet ik mijn zorgen aan de kant.…

En al die oorlogen die bleven duren, Doofden al mijn warme levensvuren. Ik hoorde al die ratelende geweren, En zag leiders die niet wilden leren. Ze bleven eindeloos aan de macht, En regeerden in de donkerste nacht. En wie over vrede zongen, schreven, Hadden, leek het, de moed opgegeven, En waren, zo leek het, de weg kwijt.…

vluchtig ontmoette ik een tere bloem wiegend op lentewinden die op weg door krimpend weideland een fris koele winter ontvoerden ze leek op een mens in doorbijtend streven vroegere tijden, drang naar lenteleven doch ter plaatste verbonden aan moeder aarde alsof het levensvuur in haar zichzelf reeds bluste terwijl ze naar elke nieuwe dag…

Smart samen met deze onoverwinnelijke uitdaging tot het herwinnen van een prachtig groene natuur: daarvoor brandt in mij, mijn levensvuur elke seconde, iedere minuut ieder uur! Alleen ik zal en kan dit leveren: vanuit handen die begaan zijn met meer dan één lot!…

Van een geheugen Van duizend boeken En levensvuur voor twee Dat zijn jouw handen waarmee je alles hebt gegeven Daarmee omsluit je de dood en het hele leven…

Winter heerst er in mijn hart ‘t is er snijdend koud en guur Wolken zijn er grauwig zwart wat ik mis, is het levensvuur Stilte heerst in mijn innerlijk alleen de nacht is deelgenoot Duisternis schijnt onsterfelijk even onsterfelijk als de dood Smart beheerst de lange weg waar de zon het schijnen laat De verlaten weg, die ik afleg voert…

Hoe durf je dan de vonk zelf doven, wanneer je je eigen levensvuur, niet eerst zelf ontstak. Hoe kun je je ongeliefd voelen, wanneer het je in de liefde, aan helemaal niets ontbrak. Hoe klein kunnen we ons voelen, wanneer we niet willen beseffen, dat we niet klein zijn, maar groot. Geliefden zullen ons ooit verlaten.…

Vlieg nog eenmaal in je leven, door het laatste uur, vergeefs vechtend tegen het doven van je laatste levensvuur. Vlinder nooit zal ik jou vergeten; tijd en wind zullen je pracht en schoonheid voor altijd uitwissen, en ik; ik zal je immer blijven missen.…

Hoe zeg je ik schreef als kind al op een linde, hoe ik jou wetend in mijn dromen al zo beminde, als of er een levensvuur al in me parten speelde dat enkel jouw aangezicht vurig met mij deelde. Toen was ik nog een klein wicht met enkel die zinnen mijmerend hoe ik later ooit jou echt zou gaan beminnen.…

Dat water van het eeuwig leven, Dat uit uw heilig hart ontspringt, En 't bange levensvuur doordringt, Wil uw gena ons eeuwig geven.…

Ja, ga in ziel- en zinbehagen, In golvend levensvuur, te wed! Pluk rozen, die geen dorens dragen! Zij bloeien slechts om 't Echte bed. Wat zou ge in wulpse strikken smoren, Mijn zoon! mijn enige! o word wijs! Leer naar de raad uws vaders horen: Geen zegen, dan tot deze prijs!…

wie zijn hier verdwenen en hebben deze volle tafels achtergelaten? de bronzen meisjes in bikini zijn ergens anders nu, laten openingszinnen landen op hun borsten, komen toch altijd thuis. (alle meisjes leiden zonnige, kleine levens, de avondwind om elke zachte hoek, zuchtend om hen heen) witte troostmeisjes verschralen in rook, verharden…