Alle inzendingen over liefde voor OR delen

downers up down at the end of lonely street maar, om heel eerlijk te zijn moet ik onhoudbaar janken wanneer Elvis gospels zingt deze man geloofde echt geloofde oprecht in de liefde van zijn god en ik, ik nu ook ================…

hoefgetrappel en gedonder snuivend, briesend een schicht komt aangestormd een schoonheid of een wonder… ongegeneerd, elegant loopt het verder, vederlicht op vier poten, zijn gangetje trekkend, het bos weer in. grijs-witte kleuren vervagen naarmate het vordert het wilde paard, op zoek naar zijn haver!…

not to be der fenomenen Geen ziet het mistige en rooie beest Dat buiten hen aanwezig is geweest Paradepaardjes swingend op hun tenen Ze horen dingen, niet de mensen zingen Ze maken deel uit van de fenomenen…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

Genoeg liefde heb ik in huis Genoeg om dit te delen En met Liefde bedoel ik nu geen sex Mijn liefde is voor velen... Voor allen die mij dierbaar zijn Voor mama en familie wil ik er altijd zijn en dat zijn er echt velen...…

Veel liefde delen heeft alleen maar voordelen minder plaats voor haat…

Valse plooien Tussen plooien van emoties waarin zorgen waren verborgen bewoog zacht een sluier heen en weer zag soms de realiteit niet meer nam alles goed in ogenschouw het een en ander glad gestreken bleef hier en daar een valse vouw de diepte kreeg ze niet meer glad de spiegel echter zei het ware deed me openbaren en ervaren dat…

Liefde ziet ze in het spiegelbeeld dat ze nooit wenst te delen met wie haar niet zoekt in de kamers waar dromen en spiegels altijd de leugens vertellen die ze net als de schreven van haar eenzaamheid met iedereen wil delen…

Hij dacht zich door een korte dood Te redden uit zijn bange nood: Hoe heeft hij zich bedrogen! Hier stak hij, achter struik en heg, Zich voor het oog der mensen weg; Daar boven staat hij moedernaakt: En wat hem 't hier heeft bang gemaakt, Is derwaarts met hem heengetogen: Hoe heeft zich de arme dwaas bedrogen!…

De vreugde voor het leven, meer heb ik niet mede te delen iets anders kan ik niet geven als mijn liefde voor velen.…

Mijn liefde voor jou deel jij niet, maar vanavond – zie ook jij de maan.…

Geronde stenen met wrakhout in schuim zeewier, plastic, kwallen Meeuwen op jacht eeuwig en altijd slechts ontevreden kijkend Zon als ploert, hitte terwijl golven blijven ronden, smelt ik plotseling…

EIGENBELANG Geluk en liefde vinden. Niets willen verliezen. Jezelf verdedigen. Zelf blijven leven. Liefst onsterfelijk. Levenslang. SAMENHANG Samen de aarde beschermen. Jezelf in anderen herkennen. Dieren als onze gelijken zien. Eenzaamheid bestrijden. Samen blijven leven. Levenslang.…

Liefde, die je in je hebt die wil je heel graag delen Maar niet met iedereen,oh, nee, en 'k kan het ook niet verdelen... Slechts één persoon mag mijn liefde smaken mijn liefde is voor hem alleen... Mijn gevoelens zijn heel kwetsbaar en zijn niet voor iedereen...…

weg te wachten tot jij ook jouw schaduw bent en van je houden durft omdat jij eindelijk kent de klanken van het lied hemels gerijpt - door 't zwijgende nog het meest ontroerd als 't onbekende jou heel zacht beroert - om eens enkel emotie en gevoel als eindelijk wetende heel dicht omarmd te zijn in liefde…

jij klinkt mij als de zee in ‘t oor en het geschreeuw vertelt van verte die stormgedragen jou in ‘t bloed voor ‘t water werd jij eens geboren in ’t morgenrood hoor ik jouw kreet een opgewonden fladderen jij speelt het wolkendrijven met de wind waar jij bevallig door het luchtruim zweeft wanneer de schreeuw dan blijft verborgen de vloed…

kom laat in deze stille nacht ons dansen op de daken als kat en kater; alle pracht van heldere maan straalt daar alleen voor ons; wij lachen over hen beneden die niet vermoeden dat het leven heerlijk, mooi zijn kan en als wat steentjes op het water zo dansen onze dromen tot zij zelfs golven slagen in de hemel kom laat in wens van eeuwigheid…

vannacht, en jij mij tot ademnood lachend, onbegrijpelijk terwijl jij als een stille bries mijn lijf natekent in mijn lenden verhalen schrijft teder en licht als water en jouw gestreel mij branden laat als laaiend vuur waarin de dorst verdampt wanneer jouw woord voorzichtig aarzelend van lippen valt het mijne kleurt in tinten van een liefde…

jouw namen zullen zwijgen in kleine letters geschreven waar wijzers van ‘t horloge draaien naast het ritme en niets vasthouden kunnen hang jij aan kraterranden van de maan kijkt naar ooggekleurde verten grenzeloosheid verblindt dood is mijn iris wanneer jouw oog zich sluit.…

in verte weergalmen de klokken het licht de hartslag van dag die stervend verstomt tonen weerklinken verdonkerd en droef een avondzucht fluistert van ’t dagelijkse leed als wiege- en graflied ’t gezang nog vermomt verglijdende tijd lijkt vergrijsd en vergeeld speels dansen klanken volgen de noten bonte libellen zweven doorzichtig voorbij…

en in omarming van wat leeft stilt zich de pijn en waar het bloed gestroomd is het dat 't harte beeft en elke wonde, snee ja elke kras wordt door jou slechts gedroomd ik ween de tranen die jij nooit huilt en draag je waar je voeten niet meer lopen alsof jij niet in het verleden hebt geschuild en nimmer voor een pijn bent weggekropen en…

mijn grijzend haar waai ik tot jou bladgouddruppels van nachtgroene blikken het is de lente die de morgen uitlaat - als Noachs duif in vertes nevelige vermoedens zonneweefsels tekent op schedels van belofte en tere knoppen drijft uit twijgen met dewelke wij de wereld omarmen tot de morgen valt laadt hij de vruchten…

gisteren ontmoette ik jou vertelde wie ik was keek in je ogen het was jouw verhaal dat ik in stilte las…

nog ligt het wit diep op de hellingen als enge mazen om een smart – de toon van fluit schelt hoog in lucht en zware voeten treuren stil je hoort nog enkel wat gezucht van grote vogels ’t blanke schemer een brede plaats vol harde pennen en afgestorven ogen van ‘t verlangen aan het begin van pelgrimstochten – en de door schaduw aangeleerde…

eenzaam was ‘t strand en leeg in een opgaande zon golven warme gevoelens banen zich verstolen een weg naar je hart meten de liefde aan ’t licht jij komt uit het duister van nacht gaat met lange schreden naar waar schepen dromen en jouw verlangen tijd en ruimte overbrugt in voelbare stilte wandelt decemberzon met jou over de zee.…

op de rug van Toscane groeien boompelzen die ik met vingers en ogen kam fluistert wind in vreemde tongen van oude tijden spreken stenen luid en dragen zwaar de stemmen van doden tijdloos uitgezaaid in pijnboombossen…

als ‘k jou verlang kras ik met scherpe nagels mij diepe groeven in grauwe uren versier met toverinkt krullen op trieste dagen let op de tekens die tussen aarde, hemel een God mij schreef; de wind zingt mij jouw lied en met de regendruppels bonst luid mijn hart op blauwe hemelpoorten ik bind om jou onzichtbare koorden een liefdesband…

rustig ademend vlijt zich de zee tegen het koude land wil zich de wangen koelen diep verzinkt de stap in het vergeten van een zomer drijven bikken in een grijze verte daar aan die oeverrand waar vlokken in het onzekere landen vinden zich onze lippen.…

al gaan wij, ieder voor zich smalle wegen over hoofden van doden – bijna zonder angst in ’t ritme van harten zijn we beschermd zolang liefde in ons woont gaan wij, tussen vlinders en vogels in evenwicht over boomtoppen in een morgen - groen, goud en blauw - naar het ontwaken van geliefde ogen.…