Alle inzendingen over lijken OR zijn OR verder weg

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Alle geuren, kleuren en woorden laten mij achter in vergetelheid door het onkenbare omrand. Zintuigen verdoofd, leeg in mijn hoofd, maar met alle kracht in mij voel ik me op een dag weer vrij zodat alles betekenis krijgt... En dit kan met geloof en vertrouwen worden bereikt.…

je lijkt ver weg ik kijk verder in de verte en zie jou verder weg van mij hoe langer ik kijk hoe verder weg je lijkt steeds verder ga je verder weg van mij ga ga maar verder maar beloof me lief kom je terug?…

Het is over die mooie tijd, alles is nu anders waarom het niet zo heeft mogen zijn zal voor mij altijd blijven dat het beter zo is, dat zal blijken, waarom gaan we nu dan over lijken ? Ik moet verder jij moet verder hier scheiden onze wegen.…

het koebeest vluchtte weg en nám de weg ‘dat slachthuis is ondierlijk dode-lijk ik doe het, zelfs indien onmoge-lijk’ door cowboys gevolgd, ‘tis waar wat ik zeg moraal van dit verhaal: de dood nabij? als beesten genieten, bokkespringend blij!…

Het deksel gaat dicht, het lijk is weg, eindelijk – kan ik rondkijken.…

Piepende machines Lange slangen Knikkende hoofden Schuddende doktershoofden Mensenlichaam net een lijk Alsof hij onder al de stress bezwijkt Gaat hij verder of is dit het eind?…

* uit de lotus zucht de aarde schoonheid tot vergankelijkheid terwijl schaduw leven dicht * voor het laatst keer ik dat wat komt de rug toe wat zich nog zal aandienen is reeds telkenmale geweest sluit ik dan de ogen of verblindt de verwachtende werkelijkheid het nog verder zien dan de kim die de polsslag van het moment…

(voor mijn broer) Steeds verder ben je weg gedreven, En nog even dan ben je uit ’t zicht. Verdwenen in de mist van de tijd. Je koos de dood boven het leven, Hopeloos op zoek naar evenwicht. En nu, nu ben ik je voorgoed kwijt.…

Ik kies niet mijn weg, volg haar slechts, stil en verlaten. Terwijl ik staar in de verte, eenzaam en gelaten. Maar vol vertrouwen ga ik door met achter mij elk voetspoor dat geraakt in vergetelheid.…

Na lange tijd gaan winkels nu weer open Contactberoepen zijn weer toegestaan We kunnen weer naar hoer en kapper gaan Mits ieder met een mondkap rond blijft lopen Eén sector ligt totaal niet onder vuur Want die wordt immers genegeerd: Cultuur…

, Altijd verder, verder Dan ik ooit gewild heb En is er niemand hier Die mij ooit gekend heeft…

Schrijf me, maak me blij wees een engel, jij zet je liefdespijn liever niet opzij Onze liefde blijft wij zijn één en vrij onderga het, dan gaat ze nooit voorbij Altijd weer zul jij Zywa zijn voor mij…

o, wat zijn die bomen kaal zo vaal en anorexiaal niet twee - niet twaalf maar abnormaal niet eentje niet maar allemaal lijken ze skelet die geef je hooguit een kwartaal dan gaan ze dood- kalm en massaal voor plantaardig vet…

Mijn lieve kinders, schrik toch niet, Wanneer gij dode mensen ziet; Zoudt gij voor lijken beven? Kom hier: dees bleke koude man, Die voelen, zien, noch horen kan, Houdt nu niet op te leven. Hij denkt en werkt – ja meer dan gij; Maar met geen lichaam zo als wij. De ziel is weg van d' aarde.…

Je ziet ze regelmatig in de krant Maar in een expo (en niet in een graf) Dan is de Baantjer-feel er wel van af En staan er heel veel dooien in het pand Waarbij een leerrijk doel wordt nagestreefd Zoals wie of de x-factor nog heeft…

hoe vaak kun je sterven aan dodelijke blikken de bodem raken van een glas bloedrode wijn hoe sterk moet je zijn om te kunnen overleven tussen andermans wanen die zo realistisch lijken hoe lang ben je in staat de zure druiven te slikken waarvan je weet dat ze niet rijpen zonder warme lucht en hoe blauw is het antwoord op al deze ongestelde…

Opnieuw weet Peter R. de Vries van wanten Hij stelt juridisch falen aan de kaak En zorgt op televisie voor vermaak Zo snijdt het mes dus wel mooi aan twee kanten En altijd als justitie zit te dutten Heeft Peter R. weer iets om uit te putten…

Zij was al dood voordat ik was geboren. 't Is daarom dat ik haar nooit heb ontmoet. Haar foto breng ik elke dag een groet, want dat portret kan mij intens bekoren. Ik heb dan straks geen vel meer op m'n been maar toch kan ik postuum eroverheen.…

vanuit mijn wens droom ik op een witte ondergrond helder is het zicht met kleuren van de dood contouren die mij vertellen over hen die mij dierbaar zijn en straks waren…

De herfst een beetje crimineel overal een blad te veel verval grijpt om ons heen de esdoorn opulent in vreugde en verdriet een roodborstje dat geluidloos landt begrijpt die herrie niet van groen naar rood tot goudbrokaat dat stil vergaat er sluipen geruchten in mijn tuin van oudsher van her en der verhalen met een happy end lijk…

Ik ben de weg verloren geraakt en dring binnen tot in een plek waar tranen worden bewaakt. Ondergeschoffeld in het verdriet sla ik mijn handen om mijn bestaan, ik draag geen andere naam. Stille stiltes worden doodse stiltes, de littekens staren mij aan. Soms lijk ik verder te gaan, soms blijf ik stilstaan.…

Op de krakende oevers tast ik af, wandel ik mijn weg Ik kan altijd kiezen zo denk ik Maar zowel het land als het midden van de rivier lijken ver Als ik me onderdompel krassen de randen in mijn aders Mijn bloedstroom zakt als zacht wolkje naar de bodem “Loop weg” zo denk ik Maar de vaste grond is leeg afgestorven of in de pels van…

Dag ik moet verder, ik heb nog een lange weg te gaan, voorbij de bergen aan de horizon, onder de bloedrode lucht van de ondergaande zon, Ik moet nu echt weg, had ik dit maar eerder gedaan, dag ik moet verder, de wereld is nog zo groot, laat me los, alsjeblieft laat me gaan, ik ga op pad, op weg naar het onbekende, mijn schoenen vol met lood…

het guurt de bomen in het vlakke land zijn mijlenver weg ze lijken te verdrinken in de regens aan een grijze horizon ik dwaal steeds verder de leegte in die mij bang en angstig maakt panisch hol ik langs het pad dat buigt en oplost na een flauwe bocht tot ik struikel val in grint en gras voel het met mijn handen zand tussen…

Maar als je weg gaat uit de kleine hoek en dan rond gaat kijken. Je heel groot maakt om niet bang te lijken. Zie je dat alles een schim is in je hoofd. Die uiteindelijk gaan verdwijnen. Zodra het licht weer in je hoofd gaat schijnen. Fijne dag verder…

Het gaat alleen maar verder. En het wordt nooit opgelost. Ik weet niet meer hoe. De wereld lijkt steeds sneller te draaien en me weg te drijven bij het overzicht. Alles is kwijt. De feiten zijn er niet meer, Lijken er nooit geweest te zijn. Alles gaat aan me voorbij alsof het zo moet doorgaan en vanzelf stopt.…

Zeg lief mens, mag ik je even ontvoeren, meetronen naar kleuren en geuren om deze grauwe dag even op te vrolijken. Je hoeft nog niet om vrees te bevriezen nog niet te kiezen tussen de kleuren laat staan de muziek of hun klanken ik wek je , zonder te janken nog elke dag weer een keer tot leven. Al weet ik , vele illusies zijn al gestorven…

een enkele keer ga jij nog weer naar boven de poppenkamers lijken nu steeds verder weg de trap was nauwelijks te belopen maar hun ogen hielden jou niet van ze weg je hebt ze aangekleed met alle zorg en liefde in die jaren zij gaven jou een evenbeeld vertellen hoe jouw leven is gevaren met wie je bed en dagen hebt gedeeld je…

Dus niets – geen plastic, luiers, meubilair – mag na één keertje weg, zegt straks de wet. Ik vrees dat ik mijn lot niet meer ontwijk: de overheid eist name-lijk mijn lijk.…