Alle inzendingen over linden

je wikkelde maar lakens om het krijsen heen droeg me naar buiten tot onder de linde die zijn weidse armen zakken liet hij raakte de hemel plukte sterren voor boven jouw ogen maar jij zag ze niet stamelde alleen gebroken woorden…

een linde legt bevallig bladgroen in een plooi een blauwe regen hangt te bloeien bewogener dan ooit een kleine wei een ganzerik vier hennen een lammetje een ooi vanouds een slaapziek dorp een café een ruif en altijd hooi…

aldoor verwachten is trachten een onthecht verleden, al dan niet gewild, in pijn te hervinden en verschijnt verlatenheid opnieuw als het sterven dan herleeft en mijn ziel zich spiegelt aan de blinde linde zal nimmer de dolende echo vergaan die het verlangen in de toekomst weeft…

zo vredig ademend de armpjes gespreid zeven knuffels op rij ook die zachte dikke beer ze waken stil de ganse nacht in de prille ochtend is elk beest verhuisd naast het ledikantje liggend komen ze bij zij houdt kraaiend staande de wacht iedereen is nu echt wel wakker…

Zoete linden snijden mij de adem af, vertellen verhalen van lang geleden toen kind-zijn nog vanzelfsprekend was en er verder geen vragen gesteld werden. Waar is de tijd van honing-zoete bloei die door de straten geurde? En er verder geen vragen gesteld werden…

vanonder de linde overzie ik de tuin het stille wonder van bomen met hun bloesem de noten de appel en de pruim en ik verbaas me iedere keer weer over hetgeen ik dan ervaar het intense van dit is het leven zo noemenswaard het ontvangen van de zon de warmte de regen maar ook de kou de storm donder en bliksemgevaar en al het leven is in…

we zagen hoe de takken van de eik en de linde elkaar raakten het gedruis van de bladeren voerde onze fluisteringen teder met de lentewind mee we waren slechts de ruimte die we innamen tussen de bomen en in ons sliep de verzamelde tijd…

Aan de Eerwaarde Heer kannunik Daems, dichter van 'Luit en fluit' Sieraad en glorie dezer vlakke, kalme streken, steunvaste en eeuwenoude wachters der abdij, staan pal de linden, die in vrede of stormgetij, geen voet, geen vingerbreed van hun standplaats weken.…

De geuren en van linden en van coniferen Verblijden andermaal het ongeschonden hart, Dat, door een lange tijd van lijden en ontberen, Op juiste wijze werd veredeld en gehard.…

De zoete lindegeuren openen de deuren van mijn jeugd. Waar is de tijd gebleven toen mijn moeder vroeg om thee te plukken die op zolder dan moest drogen. Bij grimmig winterweer werd uit een doos heel plechtig dan het droogsel weer gehaald en met heet water werd drank bereid die kou en zoveel andere narigheid verdrijven zou. Ach, lindegeuren…

De gele linde glimlachte In 't avondrood zo moe, En stak de vriend van vroeger Trouwhartig de armen toe. En zij sprak nog haar tale Met de eigen innigheid, En neurde op de oude wijze Een lied uit vroeger tijd.…

Hoefgetrappel, bloesem alom Bijen zoemen in het rond Een kwispelende hond Kinderen spelen met hun fietsjes Vogels zingen hun hoogste lied Een boom wordt aangeplant vandaag Een mooie linde samen met haar as Zo licht, zo helder grijs Iedereen wordt stil Crêpe bloemen worden gehangen Aan de reikende armen van deze ‘Tilia Cordata’ Een…

de rode meidoorn bloeit naast d’ oude linde waar een klein Mariakapelletje verscholen staat waar ik als kind mijn veldbloemen tot ruiker schikte aan het groen geverfd hekje dat altijd open staat binnen in een nis straalt een versierd Mariabeeld koperen kandelaars waarin blauwe kaarsen branden Maria die alle tranen van haar kinderen heelt…

De kinderen spelen onder de linden in het park en luisteren naar de wind die in de bomen zingt mild is de najaarszon en van ’t puurste goud of de zomer niet scheiden wil, nog even draalt om zijn bloemen en bladerdracht weg te geven… uiteindelijk wint toch de herfst met storm en regen en vallen ze vlug de blaren, die moe gehangen hij…

De rode meidoorn bloeit naast d’ oude linde waar een klein Mariakapelletje verscholen staat waar ik als kind mijn veldbloemen tot ruiker schikte aan het groen geverfd hekje dat altijd open staat binnen in een nis staat een versierd Mariabeeld in het licht van blauwe kaarsen die altijd branden Maria die alle tranen van haar kinderen heelt…

De linden zullen verdwijnen en de lieve mensen ook. Wat komt daarna? Een nieuw bestaan dat nu nog diep verborgen is als zaad in de aarde.…

middag in het dorp kortstondig klokgeluid dakpannen glimmen loodrecht mikt de toren naar de zoele zon stokoud zucht een linde op het pleintje het is alsof de stilte zijn stam afkluift over de kasseien kruipt niet een gerucht binnenshuis schudden stemmen het overschot aan woorden uit…

Er komt je iemand tegemoet Aan de andere kant van een Lange laan omzoomd met linden. Mompelend oefen je alvast een groet. Wat zal de ander van mij vinden, Of wat vind ik van de ander? Misschien moet je er helemaal Geen aandacht aan schenken Maar aan de bomen denken. Als de ander dat ook doet Komt het vanzelf wel goed.…

Bos, Balkenende, Haitske van der Linde, Zalm, Rouvoet, Hirsi Ali, Ratelband, Mat Herben, Jeltje, Femke, Agnes Kant - Ik prikte met mijn potlood in den blinde. Zo heb ik een van hen mijn stem gegeven, Maar nu ga ik weer lekker vier jaar zweven.…

Geen standpunt, geen partij, gebakken lucht zo sprak haar waakhond Kay-Kay van der Linde dat vrouwtje Rita dat niet leuk zou vinden was 't volgende bedrijf in deze klucht ontkennen had geen zin, de zaal zat vol getuigen dat rijmpje had gelijk; de TON die viel aan duigen…

Geen van hen heb ik mogen vinden en plotseling wakker geworden keek ik snel naar buiten naar de linden: mijn geliefden waren zacht opgenomen tussen de zielenhorden.…

in de blauwe koelte op de heuvel zal ik blijven als het hart zijn slagen mist en het duister groeit in mij bij het doven van het hart zal ik de pracht van de linden noch de weemoed van de wolken voelen in de diepe donkere nacht zal ik blijven in de blauwe koelte van de heuvel in het dal leven dromen voort…

Op de kale takken bloeien kwistig de magnolia's als romig witte wolken ook de prunussen staan volop in bloei 's winters bescheiden nu een explosie van roze bloemen mijn eigen paradijs mijn stek onder de linden kom dan vieren wij het voorjaar en vellen de appelboom…

Eeuwenlang reeds staat midden het dorp de statige Retiese linde. Gespleten zijn takken, gebarsten zijn stam, onaangetast zijn groeikracht in bloem en in blad. Godin Freya haar woonst, de heilige boom, ’t huis maakt hij tot thuis, de goede boom. Onder zijn kruin werden dure eden gezworen en huwelijken gesloten.…

Ik kan er niet genoeg van krijgen: de geur van de linde, het rood van de papavers, het groen van de velden, het rijpen van oogst...…

Gehoorzaam de wesp en zijn angel: zet zoetigheid op tafel Geliefkoosde dranken Onder de linden is het goed toeven, kleverig met een wesp op je glas De wet van de wesp is ouder dan wielen hard als gesloten water in de winter Tot prinsjesdag, in september leven de wespen, daarna gaan zij op reces en sterven een voor een ---------…

Vandaag is een vuurzee een bloeiende linde in een vaas voor het raam.…

De linde lentegroent zacht geel, het gras zingt alsmaar hoger, het koekoekt in de verte en mensen kleden zich steeds bloter. Het lentet in het oosten het bloemigt overal mijn hart vreugdt alsmaar grootser en lammerdanst op ‘t lentebal.…

Geen harte zwijgt, hoe mat en koud, en schel, uit alle borsten, schiet het steedsgezongen, ’t eeuwenoud en eeuwigjonge liefdelied. --------------------------------- lind: zacht…

Op de stoepen verschenen lijnen en vakken getrokken met krijt, op de pleinen stonden de linden buut vrij en kinderen schopten scherven opzij, holden naar morgen, vonden een oogsteen, haalden de stroom van het schrikdraad. En het werd om te blozen zo koud in november. Het is nu.…