Alle inzendingen over lint

Ik bleef wéér droog bij deze lintjesregen! Omdat ook nu geen enkel comité iets voelde voor het nobele idee mij voor te dragen, heb ik niets gekregen. Ik onderscheidde me wéér te bescheiden in het me onopvallend onderscheiden.…

de hemel werd gevuld met bliksemschicht en donderslag vader genoot van het lawaai en het spektakel wat een surprise zijn nakomelingen hadden hem niets mooiers kunnen schenken hij wist nog niet hoe de Tijd het lint van het leven ontrollen zou…

linten in je krullend haar die vrolijk dansen op het ritme van je voeten springend in het tiende jaar linten in je glanzend haar die vrolijk dansen zwevend op roze spitzen vloeien vormen in elkaar linten in je golvend haar die vrolijk dansen in de spiegel van zijn ogen vandaag wordt je een paar linten in je grijzend haar zou jij die…

Onopgemerkt of onderscheiden Een lentekind wil zuidenwind Gaat niet voor, maar door het lint, Onbescheidenheid bestrijden. Traditionele lintjesregen, Er is alles op tegen.…

Op de rug wacht een verlangend kind wat lacht, mij toedekt, de handen strekt dan worden kromme lijnen zacht in een meetloos lint van mededogen loopt met je mee, het voltooide kind een beeld wat je opwacht, zover het in je past, de sluimerende dood je vindt, je verrast.…

de foto van het roze lint dat vastgestikt nog net de tepel zichtbaar laat schokt diep volmaakte borst nu wel verminkt maar waar, dacht ik, wanneer er niets meer is hecht je in hemelsnaam dan nog het lint…

ik heb ze opgehangen de roze linten van je haar dat wanneer je de weg terug zoekt naar toen je alleen de linten hoeft te volgen zodat je daar zal komen waar jouw hart altijd al was verpand gerede twijfel ligt al even begraven daar waar helmgras wiegt in de snerpend koude wind…

Linten van zilver versieren groene velden verdrinken in zee…

Bloemen op een graf linten met een groet aan jou daar roep ik jouw naam.…

ik wil het lint van je leven ontrollen je weven in onze verhalen in het gouden uur als het licht het mooiste is wil ik je bewaren…

Een brandend veld als een blauwrood lint met vlammend haar samen dwaasrood van schaamte steekt je hand uit boven het laberint.…

Geen horizon, geen streep van schuim, geen wind: Plots'ling lopen er banen, zonder vouw, Vol glans, als op de hals ligt van een pauw, Prachtig-glad lint naast evenwijdig lint. Ik kijk. 'T is alles effen.…

loopt ze over ’t grint haar hart klopt fel in een razend cadans bij d’r knielen; nog in dromen verzonken Als de aarde haar tranen heeft gedronken schikt zij het bedrukte lint aan de krans die het graf siert van haar jongste kind…

onverdraaglijk stille linten druipen huilend langs de kist, door witte rozen neergevlijd voor haar wier tijd verstreken is jouw stem verkleedt ons leed in vreemde, plechtige clichés, tekortgeschoten woorden smorend in verwacht gemis, verloren in een bloemenzee en ongehoorde treurmuziek maar waar is ons verdriet?…

aan de hand van hun ouders verlieten de kleintjes zonder witte ballon, maar met witte linten hoopvol huppelend de begraafplaats. er is leven na de dood!…

wanneer ik alle gedichten die ik ooit heb geschreven in een lint achter elkaar ga zetten zou ik de aarde kunnen omvatten met een literaire meridiaan maar wie heeft daar nog baat bij…

Ik heb een rood lint om de boom gebonden. Die iets verbindt wat alleen met liefde kan worden verbonden.…

Over de weilanden, doortrokken met een zilveren lint. Een lint dat stroomt en golvend schittert, dat stoomt en zich niet verbittert het landschap afwindt. De trein haar monotone dreun, begeleidt het chromen kronkelen door het berijpte groene gras.…

Mooie boeken met verhalen en gedichten, worden uitgegeven met een kleurig lint. Wanneer je zo'n boek dichtslaat, zorgt een bescheiden lint ervoor, dat je snel de rode draad weer vindt. Door elk mensenleven loopt zo'n rode draad.…

Ik wil jou voor kerstmis in een grote doos met een glanzend gouden lint en op die doos geschreven die hele grote letters : ik wil jou.…

Als zilveren lint tussen bomen, Ruisend, als zingt het een lied. Door dalen tussen heuvels stromen, Waar menig dier van zijn frisheid geniet. Stromend langs eeuwen oude bomen.…

de dood maakt witte letters in het zwart en gelezen bij het laatste beetje licht schrijf ik in het kort dit dicht * achter gesloten deuren tatoeëert mijn hart de namen van mijn naasten, het gemis schreit het leven vaarwel, de laatste klant, 'k zal me moeten haasten geen lijnen meer om in te kleuren slechts wat witte en roze linten…

het is mij vandaag niet gegund het leven woorden te geven zij bleven zweven kon slechts hun alledaagsheid bevatten ze niet met linten en opsmuk in schoonheid verpakken misschien kan ik morgen weer dichten en uw gezicht met een glimlach verlichten…

met de dood op de hielen moest ik knielen voor het altaar des leven daar lagen mijn goede gaven bewierookt door velen maar het goud glansde dof zonder linten en opsmuk was het demasqué compleet eens gloedvol geschreven nu zijn de kleuren vergeten ik krijg nog wat jaren respijt niet meer kwantiteit maar mijn gaven moeten kwaliteit…

Ze stonden met hun koppen in de krant Ouwe, bebrilde, gezagsgetrouwe koppen Waren naar het gemeentehuis gelokt met een raar verhaal Alsof het gekken zijn die opgepakt moeten worden vóór de keuning in z'n koets stapt Veel gedaan voor enge kerken of de sjoelvereniging, of zoiets Geen afwassers van demente bejaarden Die worden nooit voorgedragen…

ik ging door het lint was roze in haar haar gedachten las ik in haar ogen dacht ik, bedácht ik naar bleek was haar huid en haar prachtig geknipt voor mij en mijn dromen zijn bedrogen want ze kwamen uit het niets zomaar tevoorschijn mij achterlatend als een gevonden voorwerp lijdend en medewerkend tegelijk en smeltende sneeuw stopte…

jouw wereld is papier je knipt en vouwt versiert het leven met de mooiste kleuren verpakt met lint het dagelijks gebeuren voor mij was hout het fijnst om mee te werken het voelde aan als vloeibaar goud ik draaide freesde en polijstte de mooiste jaren bij elkaar zag niet hoe jij in stof vergrijsde je zag mijn vrienden komen…

voor Frida Kahlo gekluisterd aan het Blauwe Huis verbind je mensen met aderen het verlies het bloed gaat over in bloemen en altijd je ogen die intense blik waarmee je ons vast blijft houden ze is een lint om een bom schreef iemand…

Leentje ons kind had rode rozen gekozen gebonden met wit/goud lint toen rende zij, zo snel als zij kon naar het marmeren steentje in de zon…

bewogen palet van loomgouden glooiingen de Somme een lint waar het kanongebulder verstomde in de kruizen ------------------------------ © Jan Bontje 1998/2003…