Alle inzendingen over literatuur

een slak is een woord kruipt langzaam zo langzaam kijk naar de slak en zie het woord kruipen als een slak de echte woorden zijn het langzaamst maar ja, wat is echt over mijn nat balkon kruipt een slak en ik heb er geen woorden voor…

Het was de kunst tot leven die ik waarlijk beheerste. De stof en het verlangen tot nieuwe levensadem heerste in heel mijn wezen! Al lange tijd kende ik het fenomeen, dat mijn realiteit en hoe ik haar waarnam, en waarneem sterk worden beïnvloed door een grote honger en stille dorst. Het is namelijk zo: in de kleine dingen, de zaken die zich…

eis helderheid van je taal als water in die waterstroom drijven takken en gedachten ze blijven ergens hangen na een tijdje gaan ze door of misschien wel niet gevangen in een zijstroom vol vissen is het steeds weer iets over je heimwee de woorden van gemis die dat blijven zeggen zeg het zeg het voort en kijk naar het…

ik las een paar verhalen vandaag van deze of gene direct hield ik er van hoe dat kan weet ik niet verhalen van lang geleden die blijkbaar iets zeggen leg mij uit hoe dat kan ben ik nog steeds zo zoals men ooit schreef en wie weet eigenlijk nog veel verder daarvoor een paar sporen in de sneeuw las men toen van vogels, begin…

letterlijk onbewogen lig je op de stapel hoe je daar belandde maakt je niet uit het laat je koud als ik aan je voorbij ga het kan niet anders ik moet je bevrijden ik pak je op houd je vast ik lees je naam streel je tegenstribbelende kaft ik ruik je versheid verslind je woorden ik neem je mee je geeft je over onze band…

De mooiste boeken die ik heb gelezen? Dat valt me om de bliksem nog niet mee. Beslist geen negenhonderd moet ik vrezen al zijn het er toch wel iets meer dan twee. Maar laat ik me in dit verband beperken tot een begrensde lijst van de auteurs -al schreven zij niet allen meesterwerken- die ik beschouw als kundige fraseurs. Van Dis…

schrijf om te beginnen niets opvallends geen enkel woord mag mooi zijn of iets uitdrukken doe dat dan ook niet geen enkel idee mag je zeggen eigenlijk geen enkel beeld mag je bedenken verbiedt alles en wie weet is er opeens iets wacht, wacht, hoor alleen het ruisen van het riet zo alleen ben je en moet je zijn…

je moet een gedicht lezen of schrijven opstaan en lezen of schrijven weet je dat het gedicht onbarmhartig is juist in het poetische schuilt de vernietigingskracht van de natuur en van de cultuur de krokodil springt ver uit het water om een muisje te vangen om het huis van bewaring scharrelen vluchtelingen ze weten niet wie…

de pen was een ganzenveer papier was perkament en de pen die je hoorde krassen en krassen de inktpot bijna leeg keek je naar buiten vanuit het klooster en eeuwen later protestants het klaslokaal met hoge ramen je verlangde naar buiten rennen in je korte broek tot in november de pennetjes bleven krassen elk moment kon er een…

schreef hij voor hij doodging het kan wel zijn dat hij in de spiegel keek en dacht: alles wat ik heb gezegd is niet waar geweest niet eens een leugen zo ver naast de waarheid waar ik koortsachtig naar zocht zo ver naast alles iemand die liegt weet wat de waarheid is spreek je de waarheid merk je niet dat je liegt dat is literatuur…

graag wil je jouw woorden eigenlijk hoor je alleen maar jezelf denk terug aan een avond vol woorden je weet slechts wat je zelf zei de woorden moeten alleen van jou zijn tot je erg laat in de avond merkt dat alles je ontglipt je eigenlijk niemand bent als de woorden weg zijn er nog slechts geruis is van het bloed in je…

in het onzichtbare valies draagt hij gehavend mens geheimen mee een masker bedekt in het licht van de dagen de ruïnes de duisternis vindt in het verborgene de doos van Pandora hermetisch gesloten in de doorwaakte nacht reist hij naar Emily vandaag las hij haar: 'Hoop' is het gevederd iets- Dat neerstrijkt in de ziel-…

het wonder zit in het alledaagse zegt Jan hij ziet het in de eenvoud van de buurjongen die in al zijn gewoonheid een buitengewoon bijzonder man is Jan gaat in zijn droom terug naar de kwekerij de bron waar zijn onbeweeglijke vader met de gieter een broesje aan de planten geeft het wonder zit in het alledaagse zegt Jan…

De roep van de golven rood. Een bloem glijdt door een glooiing En geeft haar parfum aan een steilte Die vrij in de lucht zwijgt. De trots van de golven zwart. De ogen roven het onverwachte Dat de striemen op de huid Met blaadjes kalmeert.…

o boeken o boeken, wonderen van papier wat was ik zonder u? o boeken ik leer nog zoveel van u wat wijsheid, mededogen is en veel meer o boeken, ik hou zo van u…

het schrijversoog wikt en weegt de hand schrijft schrapt en schrapt in zakken en dozen de woorden door het poortje van de tuin laten gaan achtergelaten verfrommelde woorden zinloos op de stoep beland schrijvers' hoofd en hart wachten op het ingetogene dat blijven mag de helderheid treedt niet zonder slag of stoot kalm…

in het kraken van gebeden roep ik de God uit het verleden met woorden die ik had geleerd Zijn Zoon heeft de chaos ook niet gekeerd paarden braken hun nek en tanden op stenen handen die wezen naar elkaar vingers beschreven hun strijd met bloed uit die tijd vol jaloezie barstend van nijd de zwarte hengst met flanken die dampen…

in de langste nacht geborgen wit de wereld zich tot morgen vlokken stillen in hun spel dragen traagheid zwermen zich vaarwel dwarrelen in vaagheid poedersneeuw verzoet de kou drift spelend in een strakkend blauw ijzend waaien winden bloemen in doorzichtig glas ze liggen rijpend slootgeschikt en keurig waterpas uitgestrekt wit rondgevlekt…

we doken door de mist de kille huiver in schaduwen verbrokkelden woorden sprokkelden hun klinkers tot vocaal huilden in ruïnes van gedichten metaforen waren krom getrokken tot een zielloos perspectief ritme danste een waanzinnig spel metrum joeg de lezers met explosies door de hel strofen scherpten zich aan glas, gebroken rond een…

mijn kleur is als een jas omsluit het stukje leven dat van niemand was ik warm me in onzekerheid aan buien of de zon jas aan bij gelegenheid ik sla in kwetsbaar zijn mijn vleugels uit en toon mijn lijf ik wacht tot niemand kijkt als naakt verleidt gaat open komen mijn woorden strelen langs je borst je legt mij aan en zoogt…

ik heb vandaag de hemel aangeklaagd de zee gesproken en het land gevraagd me te begraven het blauw wees me terecht koude straalde wolkeloos haar leegte naar me toe ze maakte me weer klein alleen en hulpeloos ik gebaarde stilte in het schreeuwen tegen golven Ze deinden kilte in het eindeloze thuis mijn woorden zijn verzwolgen ik…

gooi wat letters in een zin verbrief de boodschap plak de waarheid dicht met tegenzin was het de nacht die te licht was om bezorgd te worden de ochtendpost maakt open wat de nacht gesloten heeft zwart heeft niet eens afgegeven…

de wereld is het goud waarvan je houdt als je ooit liefde hebt gekend door warmte bent verwend maar kleuren klateren met blikken klanken kou kruipt op uit vloeren met verrotte planken ze jatten letters uit de blauwe lucht en zwarten ze om schaduw mee te maken ze haten licht schrijven jaloezie dwars door je heen, sarcasme snijdt…

niets bestaat dat niet iets anders aanraakt het dodenlied vraagt om je te zoeken laat ik mij toch haasten de dood is om het huis ik hoor van je jurk in blauw zachtlila tint ‘ze lag er bij of ze sliep’ ik wil je eren hardop lezen uit Daantje stap-stap- stap op reis jij las het me voor in het kamp het boek is zoek ik verbrandde te…

Voor M. L. R Wat hebben wij ontzettend veel gemeen De zware, onderdrukkende gebeden Wat wij met onze knuffelberen deden De kleine dorpen, God die niet verscheen Een dierbare die op een dag verdween De plannen om te vluchten die wij smeedden Wat hebben wij ontzettend veel gemeen Een keel tot aan de rand gevuld meteen Toen bleek dat Sint…

blikken in ogen die wijken voor kijken in een cirkelend praten zonder gesprek nietszeggende stemmen die zichzelf verwennen overschreeuwen de harde muziek, wie kent ze niet hun toon is gewoner dan de ruis van de bomen een vogel fluit zijn bestaan hun lied is wel te verstaan een middag gedichten gevuld met gezichten die iedereen…

kale nekken strekken zich voorbij wat wenselijk is ze azen op de kruimels in een blikken zonder blozen dat niet menselijk is ze vreten de restanten uit het marginaal krijsen schuttingwoorden maken hels kabaal in hun uitgekauwde taal ze verklauwen vederlicht hun prooi behalve hun excreten vinden ze niets mooi zij zijn de enige poëten…

labberton pro-duits als de engelse roos - wat zegt een naam duitse literatuur wordt in de strijd geworpen een groot sint jansvuur alliëren en associëren een vuur van stro midden in een brief komt een oorlogsverklaring uit de lucht vallen in de loopgraven weglopen kan niet onder de laars…

Ik heb het opgeschreven, Er afstand van gedaan, Van me af geschreven, Het moet in de tijd Zelfstandig verder gaan Los van mij waarin het Met onzichtbare ketens Is verankerd - En net als de rust Gekomen is, ik me al bijna Onderdompel in de slaap Die met graagte is gekomen Is er die kleine speldenprik, Vanuit het niets, vanuit…

hij had de euvele moed woorden op schrift te stellen die menigéén niet eens in handen durfde te nemen (tenminste niet in het openbaar) alles omtrent de daad en wat daar zoal bij komt kijken wist hij in tederheid te vangen zó menselijk bijna met alle zwakheden en verlangens kortom hij had de lef de poëzie te verrijken met een scheut erotiek…