Alle inzendingen over magistraal

magistraal hoe de liefde in duisternis kan dragen…

besluit de kortste dag het jaar het is bijna weer volbracht nog hebben wij geen tijd om met onszelf te praten feesten vragen in gezelschap aanwezig zijn pas als het stiller wordt witte bladzijden verschijnen omdat de kleine notities gaan verdwijnen uit de oogst van vorig jaar dan komt lente in het uitbotten van gevoel het magistrale…

Een magistrale stralende zon.…

kent en netwerkjes hebt met boven in jouw ogen hangt de cherubijnen lach het stukje hemel dat ik op oude schilderijen zag als jouw stem ter kerke gaat dan sprankelen noten als nachtegalen omhoog om als regenboog te dalen in kleurrijke sfeervolle melodieën die ziel en zaligheden raken jij hebt de gave om van het gewone iets magistraals…

Magistraal verpakt de innemende stilte kraakt bij elke stap…

Jouw hart: het heeft geleefd en geademd voor mij. De ogen keken en de handen hebben gehandeld. Ieder gereedschap, elke dag, de gedachte met gevoel werden door jou en met jou vastgehouden. Het hoofd droeg armen en benen en de spijsvertering. Het hart transporteerde en transformeerde hoop bij alle vormen van wanhoop... die woekerden in mij, door…

nog te boven ja jij jij bent mijn magistraal…

Een immer gebruinde miljardair voelde zich mateloos populair, briljant, magistraal, en uiterst geniaal. Maar ach, zijn volk gedroeg zich unfair ...…

Vandaag is zuiderwind ontwaakt zijn lange lokken doorwaait, Golven tussen berg en dal. We weten dat noorderwind weer op zal staan, Magistaal hard als staal. Alleen de diep gewortelde boom laat staan zien we uit naar de lente als bloesems openspringen, Bij snarenspel vol melancholie in een lusthof van kostelijke vruchten, Een…

Ongeschreven taal, zonder de bewoordingen klinkt stilte magistraal.…

eindelijk weet ik nu dat ik muziek kan lezen van ontelbare bladeren die 't gazon bekleden vraag mij niet te zingen van een gedrukte partituur ik zie wél wat hoog of laag is en de huppelnootjes het blad in eigen tuin vormt een magistraal orkest…

Toch knap hoe langs het iets te open asfalt De geelgetruide Armstrong magistraal Als een volleerde Richard Groenendaal Vol overgave door het dorre gras knalt Ach ZOAB, sprak hij en geen spier vertrok-ie Staat voor: Zo Overwon Armstrong Beloki…

waar de taal als een florist magistraal tongzoenen kweekt waar traag ontvouwende chemiluminescente processen dwaallichtjes baren waar arboreale vogelgeesten boven het zonnestraal-oogstende dageraadspaard dansen daar moet de denker het oerbos van de geest betreden…

je houding straalde wijsheid met een warme lach in milde tolerantie omarmde jij gedichten bij het oplichten van gezichten maar ik zag je vinger krullen en je magistrale armzwaai kon de deceptie niet verhullen ik werd naar de hoek gestuurd om te overdenken hoe ik over platitudes een vleugje poëzie kon schenken…

in het kleine huist het magistrale de grootsheid van mensen die ons laten schitteren…

Als Tenebrae in Groningen neerstrijkt Om daar een buitenaards concert te geven, Ervaar ik een gevoel van twee uur ‘zweven’, Daar door dat koor perfectie wordt bereikt. Bewezen werd - ik wou er eerst nooit aan - Dat engelen wel degelijk bestaan.…

Beschaafde stemmen krijg je zo cadeau C’est magistral et supérieur, chapeau!”…

een helden epos op papier hoe schrijf ik dat op een a vier het draait om macht klein tegen groot het rijk van geld en arm als de goot toch zal de underdog geprezen worden voor slagvaardigheid als de ander zich in het stof verbijt in dit gedicht is magistraal de wonder inkt waarmee het vers gloedvol drie d zal worden uitgeprint…

Ik ben eenzaam eenzaam ten twee saam samen vliegen bekwaam Samen vliegen naar zo’n zon magistrale zon defect kanon voorhoofd winterzon Vlieg en vlieg rond cirkels draai me om eenzaam stille afscheidszon eenzaam twee saam als het ooit kon…

nu eikels knappend in hun vrije val zich naast de beukennootjes wagen is de zanderige allee van rode beuken en van zomereiken een losbandig tafereel eekhoorntjes rennen met grote ogen lange tenen gepluimde oren spichtig door de dreef een Vlaamse gaai scheert magistraal als een schietspoel door het lover heen…

de trommelmaaier tot de tanden gewapend vlijmscherpe zaaier van de jonge dood verscheurend cyclomonster hoor het gras schreeuwen in het open veld je vleugellamme lijfje kleine leeuwerik ongehoord blijft nu je magistrale zangvlucht de hoogbejaarde eiken kijken toe vanaf een grote hoogte de stilte erna…

ik wilde ooit het magistrale in mezelf naar boven halen iets met sculpturen fantasierijk en speels maar ook cultureels gedragen door zuilen van grieks origine die tijdloze schoonheid hebben gezien schouwde integer het fundament van mijn leven ontvouwde mijn ziel wist dat ik alles zou geven voor het monument van mijn dromen tot…

Het ongelooflijke kleurenpalet sloot de dag magistraal af. Heel tevreden keerde ik huiswaarts, als ik eraan denk krijg ik alweer heimwee naar al die kleurencontrasten. Foto: Dick Voogd…

je lacht witte tanden als je lichtrode muziek speelt op het vleugelklavier ogen flirten met contrasterende kleuren terwijl lange slanke vingers toetsen magistraal beroeren zo tonen vocalen met eigen intensiteit dit decor en paren akoestische hoogstandjes als lust voor het oor juist in verbinden is volmaaktheid te vinden het…

ik weet dat jij een genie bent in het schikken van bloemen op toon de preluderende lenteboeketjes klingelen triomferend in blauwwit verschijnen zonnig zinderen streken op het oranjegeel van de zomerviool trompettert rood de gladiool het oogstrijpe geluid van een vol orkest kleurt herfst als het magistraal seizoenen sluit jij…

microreproductie van samenhang mensen, mieren, middeleeuwen, middagzon die alles gezien heeft moeten, mogen, mogelijks, moesson die onze intenties wegspoelt moffen, mensen lijdend onder metaalmoeheid, moezelwijn en de ontaarding magnesium, mineralen, het magnetisme en de magnolia, louter zo schoon monstrueus mislukken ofte magnus opus van het magistrale…

altijd verlangen naar fysiek genot dat stapsgewijs stijgt naar hoogtepunten platonische liefde verloren dreigt te gaan kan evenzo slapeloos breken redding is de enige optie laat mij dan als de wind zijn waar mijn naam een deel van is die grijpt naar lianen waaraan men kan zwieren zwaaien van tak naar tak want mijn mentale liefde is magistraal…

ooit zal ik een épos schrijven waarin ik magistraal arena's zal betreden u zal smeken om uw zegen voor mijn strijd u goddert al mijn krachten de torso zo gewild schouderspier en bovenbeen zijn aan wilde dieren echt verspild maar ik wil schrijven om uw gunst geef mij uw minnaar ik verander zo zijn kunst jengelbengel is altijd…

zie haar liggen, d' schone maagd zo onschuldig als haar spinnen zal ik haar fluweel beminnen totdat ze magistraal ontwaakt zie haar ogen langzaam open begroeten ziel in vogelvlucht verjagen kilte uit de lucht elk angstig zet het op een lopen zie haar wimpers tegen ‘t licht vragen knipperend de zon ontslaapt nu eindelijk mijn bron?…

nog houd ik de ballen van mijn eigen cirque du soleil hoog in de lucht volg kleuren en patronen nauwgezet in hun mystiek magistrale vlucht handen volgen soms verbolgen maar ook vaak blij het vangen en vergaren uit het diepste van mijn kunnen tover ik magie om toeschouwers het beste te gunnen zo leg ik mijn ziel heel kwetsbaar…