Alle inzendingen over meeuwen blijven bidd

Tussen zilveren zee en avondgrijze lucht, Laag rondend in egaal gewolk, dun uitgestreken, De sneeuwen meeuwen zweven, vrij in lange streken, Drijven en wieken voort in lenig weke vlucht.…

Witte vogel boven zee uit Ameland een andere werkelijkheid in helder eiland licht proeven van de zilte lucht zoek naar vis boven golven waar leven is kom naar huis avond valt duister donkert hoog op vleugels van de wind in gedachten ben ik dat kind in jouw verhalen eenzaam om te verdwalen stoere vogel van de zee wanneer…

krijsende meeuwen die elkaar moord en brand toe schreeuwen of elkaar in niet te verstane talen opgewonden waarschuwen jongens hier valt iets te halen ach het zijn net mensen die elkaar soms al wat lelijk is lijken toe te wensen of juist met opgewonden woorden het laatste schokkende nieuws toeschreeuwen wat ze net hoorden heb je het onwerkelijke…

Het meeuwengeschreeuw mis ik in de polder het geluid van die gillende geeuw en gekrakeel, met hun krijsen, met hun kromme puntige snavel, geel het eisen en krijgen en pikken en pakken en hakken als gieren, loerend speurend en peurend in kieren Ik lijk wel niet wijs want ik mis hun gekrijs hun scherpe vlucht zomaar vallend uit lucht naast…

Nieuwe nacht is gevallen, het zilveren licht gloeit op jou Hoe onbeschrijfelijk en onvoorstelbaar mijn liefde voor jou wel is daar mijn verlangens diep en hoog zijn, blijf ik steeds vliegen en zweven Zo vrij om als een meeuw te zijn, een parel grijswit tussen open hemel en open zee.…

Straks zal je na mijn afscheid voor altijd blijven zweven in deeltjes uitgestrooid waar alle meeuwen je naam nog kennen. Kippenvel met tranen.…

Hoon klinkt in zijn laatste schreeuw, hij duikt nog een keer op mij neer mens, stof zal jij zijn, als ik, de trotse meeuw nog altijd langs de hemel scheer. ------------------------------------------------------------ Uit "Voorbij de Horizon"…

alsof zij reeds rouwden Anker op de hand verschrompelt eens krachtig kon niets meer houden Stoere tatoo trots teken van weleer nu een spookschip de olijftak een veer De oude zeeman sleet dagen langs de maas Vermoeid betraande ogen turend in de verte getaand gelaat miste schip en maat Altijd trekt het water gekrijs van meeuwen…

de hemel bewolkt mantelgrijs tegen dofgrijs verwaaien meeuwen…

het gevoel van de lente komt de winter gaat het felle licht over het water de stroming schittert kabbelende vogels schreeuwende meeuwen jengelende kinderen prachtig die contrasten ik loop en ik denk ik kijk en ik voel ik zie en ik ruik ik hoor en luister en bundel de energie het ruisen van het riet meerkoeten hobbelen als drijvende…

rug de meeuw schreeuwde ik zweeg…

Voelt alsof De eindeloze knopen In mijn hersenkabel Wat ontward worden En de pijn wat Minder schuurt, Sta op weg naar De bus die me weer Naar huis zal brengen Een visje te eten Op de Grote Markt - 't Is nog vroeg op De dag, hooguit een Uur of twaalf En naast de visboer Zelf zijn het alleen De koninklijk zwevende Meeuwen…

hangvogels zijn het die mijn patat opvreten zootje bleekscheten…

De zeewolven kun je horen met beide handen voor je oren, als de dagen wat luid zijn geweest, stilte gesprokkeld tussen golven, daarin belooft een lege kokkel nog het meest om het rumoer te smoren, onder een grijze lucht waar meeuwen zich baden in nog wittere sneeuw, besluiten we hier te blijven wonen.…

van de krijtstreep tussen groen en blauw kon ik weinig hoogte krijgen de verte nevelde in warm en koud met trage ronding de vleugels van mijn geest kunnen de steen die op mijn maag ligt niet meer dragen nog twijfel ik heb vragen die met de dood geen antwoord krijgen ik moet blijven hoor ineens de meeuwen en het teleurgestelde…

de kinderen lekker zitten op de bank trekken hun schoenen uit en relaxen en geven hun vader en moeder een zoen als dank en dan is het tijd om weer te gaan terug naar huis zonder zee, strand of meeuwen maar die gedachten blijven eeuwen…

maandag meeuwdag meeuwdag schreeuwdag op het moment dat ik ontwaak pikkende meeuwen meeuwen die schreeuwen want het is vuilnisdag vandaag maandag meeuwdag meeuwdag schreeuwdag is de rommel hun bijzaak pikkende meeuwen meeuwen die schreeuwen cirkelend boven ons Den Haag…

de loodgrijze lucht voorspelt vliegende storm een enkele meeuw laat zich drijven de vogels vertrokken al vroeg dit jaar en slingerden zwermend weg met elkaar maar de meeuwen, zij willen hier blijven.…

vol heimwee zijn de dagen terwijl je steeds meer vergeet tot aan de vraag of je wel ooit bestond op weg naar de supermarkt en weer terug maar waar ben je je kijkt omhoog naar de meeuwen en je vraagt je af wat ze daar eigenlijk doen de meeuwen zijn de meeuwen…

Het schrille gekrijs van de meeuwen, als een oorverdovende stilte. Het eeuwige gevecht van de zee tegen het zand, een strijd die onbeslist zal blijven. De gierende wind die als een zachte hand door je haren waait. De gloedrode zon die de zee in brand steekt en dan dooft, als een wakend oog dat zachtjes slapengaat.…

in de lach op het terras klinkt lenteachtige ondeugd op deze eerste rokjesdag onwennig bloot trotseren benen met uitdagend flair gepasseerd winters wit ze blozen niet eens als hakken blijven steken tussen de kasseien waar meeuwen altijd eten speels waait de wind verblindt laagstaande zon de jeugdige parade met lente als hun gade…

die vogel trapt niet hij danst trippeltrappelend wormen boven de grond het meeuwse verdienmodel: de regen lokt de meeuw slokt…

Als wij samen wandelden het strand van de noordzee onze voeten in het water de blikken ver gericht meeuwen langzaam zwevend de zon op ons gezicht. Dat beeld zal bij mij blijven we stonden hand in hand er wordt een schat begraven in het koude stille zand.…

Licht dat vecht in de gevangen eenzame leegte die ik ontdek waar schaduwen bedwingen wat gedachten weer verbergen waar ik niets ontdek Maar bang ben ik niet want ik ben de schaduw die verandert in het licht dat niet meer vlucht en verandert in het steen dat fosielen en dromen bewaart voor mijn…

Zwijgend maak ik je bang en steel je gedachten met de moed die ik alleen fluister als je naar me kijkt en de foto op iemand anders lijkt…

Met haar vergeten woorden is alleen de stilte gebleven in de foto waar ze kijkt naar wie haar ziet en zwijgt omdat ze weet dat haar foto´s alleen maar papieren herinneringen blijven die nooit zullen antwoorden.…

Het feit dat ik in Holland ben geboren, en bovendien precies in Amsterdam, bewijst toch wel dat ik ben uitverkoren: ik kreeg de hamvraag en ik won de ham. Een ander wordt geboren in Vietnam of raakt bij voorbaat in Algiers verloren, maar ik, die zo terloops ter wereld kwam, mag rustig tot de blijvertjes behoren. En ook het tijdstip was…

Ze ligt het liefst aan de binnenkant van mijn linkerhand haar hoofd schuin omhoog zacht kreunend haar mooiste lied soms droomt ze weg of zoekt ze gouden stenen ach,blijf maar hier hou mij hou mij hou van mij.…

In de ogen die niets meer ontdekken is de tijd zijn gezicht dat kijkt naar de aarzelende dood die hem noch steeds moedig laat lachen als de clown die hij altijd zou willen zijn.…

Ze ligt het liefst aan de binnenkant van mijn linkerhand haar hoofd schuin omhoog kreunend zingt ze haar mooiste lied soms droomt ze weg of zoekt ze gouden stenen ach, altijd moet je blijven hou jou hou jou hou van jou.…