Alle inzendingen over meitroost OR ravijn OR vrijheidslied

melancholisch en dreigend leven we aan de rand van het ravijn onder het oppervlak van het water groeit de duisternis de tijd als leven in een rechte lijn? geen zomervogels hier…

Vanavond ga ik weer naar het toneel. Als liefhebber ben ik in staat om uren geconcentreerd naar de acteurs te turen. Het is een zeer opwindend tafereel. Zo kom ik keer op keer aan m'n gerief tegen het lage btw-tarief. --------------------------------------------- Het gerechtshof in Amsterdam heeft bepaald dat peepshows toneelvoorstellingen…

Wat geeft nu het leven zin? En waar ben je het beste in Een ieder wil zich manifesteren Eigenlijk moet je alles uitproberen Alles is een ruim begrip En comadrinken is vet hip Als je het overleeft een goede test Is de beest uithangen, 'n manifest? Ik blaf en iedereen is bang voor mij Ik ben er als de kippen bij Ik tok en kukel en ik kraai…

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

het gebeurt je kijkt naar jezelf in de spiegel je verliest jezelf in een landschap van ravijnen je zoekt gehaast naar een uitweg maar juist die haast speelt je parten Lejo van Kuijeren…

lopen, lopen het ravijn… naakt in de septemberzon gruwelijk speelgoed voor kogels Satan is los!…

De wolken branden in de lucht er is geen wind, slechts een zucht de rivier borrelt alsof hij kookt de natuur lijkt in opstand ik ga naar de rand van een ravijn om te zien hoe vergevingsgezind zij zal zijn.…

stromen een weg zoekend Gaven blijk van haar leed, het doofde in haar ogen het licht De dag van vaarwel herdenkend, maar vooral vervloekend De berg weerspiegelt de omvang van haar zorgen Het gevoel verlaten te zijn, niets meer voor morgen Ze staat langzaam op, “laat het dan zijn” Na een paar kreupele passen voegt zij zich bij haar zoon In het ravijn…

we bouwden bruggen hingen kabels aan pilaren wisten kloven die gescheiden waren te verbinden ravijnen te verkleinen die in licht nog dieper schijnen omdat de aarde scheurt en donker laat verdwijnen zo konden jij en ik elkaar weer vinden in een landschap waar gods water erodeert hebben geleerd elkaar de hand te reiken in het samen…

Rotsen schenken muurvast vertrouwen Water stroomt door het ravijn Vogels fluiten het concert van de dag Vrede voelt als een associatieverdrag Vogels zingen melancholiek Een ballade van romantiek, na tragiek Waterspreeuwen vertonen bad-rituelen Vredig gevoel met ieders hart delen Stilzwijgende diepgang uit het ravijn Waar je intens verbonden…

Cartoongedrag kruipt diep onder de huid Als stripfiguren rooksignalen geven Een tekenfilmster blijft voor altijd leven Al haalt-ie nog zo gekke streken uit Dus hoed je voor een aanstormende trein Een aambeeld of een val in een ravijn…

vanuit ravijnen van herinnering zweven verwarde dromenflarden door de rusteloze nacht herhalen vergeten verhalen de beelden vertrouwd maar hun taal onbekend gevangen in geheugengangen speurend naar een medium een weg naar buiten…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

Wanneer ik in de spiegel kijk, Dan staar ik in een aangezicht Dat mij nog nauwelijks herkent: Een maanlandschap Met kraters en ravijnen Die ik nooit eerder had gezien. Nee, dit is geen gezicht En hier moet dringend wat gebeuren: Dus ga Ik nog vandaag Een nieuwe spiegel kopen.…

Toen eindelijk de mist optrok doemde diepte voorbij de rand van het ravijn magnetisch peilloos sprongen ze samen zwevend als Icarus naar de zon in de verse hoop dat deze keer hun nieuwe vleugels niet zouden smelten…

Soms is liefde steen een ravijn een mogelijke val Soms is liefde het poreuze blauw van elk rood Soms is het beter over liefde in eerbied te zwijgen Soms is het beter steen te laten gebeuren.…

er is daar de traag wurgende omhelzing van de slang de ijzeren klauw uit het gapende ravijn het zinken in de giftige grond van het walmende moeras de inktzwarte duisternis die het bevende licht verslindt er is daar de verlammende stilte in de angstdromen van de nacht…

Schrijf me, maak me blij wees een engel, jij zet je liefdespijn liever niet opzij Onze liefde blijft wij zijn één en vrij onderga het, dan gaat ze nooit voorbij Altijd weer zul jij Zywa zijn voor mij…

Vliegen als een vogel Zo vrij als dat ze zijn Zo wil ik me ook voelen Niet meer opgesloten En storten in een ravijn Vliegen als een vogel Soms onder moeders vleugels Maar zelf ook kunnen vliegen Vrij en los… Vliegen als een vogel Hoe kwetsbaar en klein Zo vrij in de lucht Zou ik ook wel eens willen zijn.…

vuurrode koorden dansen in het groene licht van de zuiderse kapel een tap geeft de leiding en wiegt op en neer een neerwaartse spiraal duikt op in de ondergaande nachtzon een nieuw leven vol gebreken springt in het ravijn…

Het is zo vaak gezegd niet de weg te gaan die ik heb gekozen met blinde ogen langs peilloos diepe ravijnen over overvolle wegen zonder richting, zonder doel zwervend en geen horizon waar de ochtend daagt met vlammend gouden randen.…

Het leek zo simpel maar de weg was stijl zelfs voor een waaghals een diep ravijn je kan je verstoppen en de pijn laten maar het gaat zoals het gaat was er een kans voor deze koortsachtige dans de muur te breken die ons gevangen houdt dus ga nu maar liefste ga…

RAVIJN.…

plaats komma’s vóór een eindpunt trek lijnen vóór de grenzen van barbarij overwin ravijnen van schaamte kijk de angstaanjagende zwarte zwaan in de ogen ontmoet in open velden anderen voel door hen je menselijkheid…

hoe zijn handen het orkest meevoeren naar bergen ravijnen wolken en water hoe hij het koor smeekt om elk woord te bezielen met de hand op zijn hart hoe hij bovenmaats het mysterie zoekt de reis hem naar het oog van de storm voert hoe hij daar pure stilte vindt…

Wat is het dat mij in de schoot geworpen wordt meer dan men redelijkerwijs van een man verwachten kan het is als het velijn dat me van het vlees getrokken wordt nog voor ik slachtrijp ben en dat in ogenschouw neemt en soms ben ik een schaap in wolvenvacht doend alsof ik een wolf in schapenvacht ben ondertussen aanstalten makend te…

met ingehouden adem wankelt hij tussen rotswand en ravijn zijn flux de paroles vliegt angstig weg op het nauwe koude pad kraaien lachen zoveel zwarter is de leegte in zijn borst de stille weg naar een plek van diepe pijn…

Een vlakte dor en kaal zonder oneffenheid of gewelf geen hoogte of ravijn slechts een dode lijn en de vraag, waar ben ikzelf geen leven aan de horizon of ruis door het riet een rimpeling die water streelt briesje dat met gebladerte speelt maar ergens klinkt toch een lied.…