Alle inzendingen over melodie

plezier en gevaar op de boulevard ruggelings schommelend op de golven uitgevaren op baren, niet bewust van 't gevaar bewoog ze ongestoord : onder 't schuim bedolven en dichterbij kwam hij, waar haar voetsporen staan gegrift onder de wijde hemel, terwijl de bleke zon opklom naar goud, uit kobaltblauwe oneindigheid, de snurkende maan ruist de melodie…

jij daar mens die me verwonderd waar ik me mee verbonden voel met adem die ik herken als van mij dezelfde adem die tot leven liefde geluk blaast nabij wanneer alleen de nacht nog over is strelende handen een bloemenspoor met ochtendgroet een melodie besloten in de ziel bij snarenspel gezongen dat de deur opent…

Wilhelmus van Nassouwe, Hij maakte Nederland. Hij bleef zijn land getrouwe; Ons open lage land. Uw rozen van oranje In Hollands volle grond; De vrijheid zonder franje Die ieder hier vond. Wilhelmus van Nassouwe Die delen aaneen bond, ’t Schild waarachter ik kan bouwen De dijken temmen de zee. Dat ik dankbaar mag blijven, Mijn hart steeds…

Keien je vindt ze overal keien ze zijn in duizendtal keien die steeds uitdijen op landerijen ontelbaar in tal Keien waar komen ze vandaan keien ze liggen zelfvoldaan keien in lange rijen allemaal keihard niet kapot te slaan Gletsjers kwamen vanuit het noorden hier en ze wreven als schuurpapier de rotsblokken glanzend rond en glad…

Laat ons nu samen vieren de komst van onze Heer; ons huis en hart versieren en knielen voor Hem neer. Want onze Heer kwam wonen hier in een arme stal, Hij maakte ons tot zonen en dochters overal van onze God en Vader die woont in helder licht. De Heer bracht ons weer nader tot voor Gods aangezicht, opdat wij zouden leven van angst…

In Mussel is zigzag de godganse daggedaggedag auto's rijden zigzag wel duizend per dag. En wat het ook wezen mag uit Kopstukken is rechtsaf met veel gedraai elke dag naar Stadskanaal is het linksaf. In Mussel is zigzag orde van de daggedaggedag met rechtsaf en linksaf is zigzag een straf. En wat het ook wezen mag uit Stadskanaal is…

de kleine Elise zat voor zich uit te dromen over wat er allemaal in de toekomst nog zou komen plots hoorde ze vanuit een open raam een melodie die ze nog niet kende maar haar nooit meer verliet het troostte haar bij zorgen en verdriet later kwam ze haar weer tegen en herkende vroeg de pianist hoe het heette die zei als je ‘Für Elise…

ik heb lang met huid en ogen de melodie van het zonlicht genoten met wind als ultiem dirigent die de diverse smaken van natuur mens en universum uitstekend kan traceren en weet welke wolken de bak schaduw moeten bevolken voor een net andere melodie…

ik heb lang met huid en ogen de melodie van het zonlicht genoten met wind als ultiem dirigent die de diverse smaken van natuur mens en universum uitstekend kan traceren en weet welke wolken de bak schaduw moeten bevolken voor een net andere melodie…

Klank je woorden in een melodie Laat de passie kleuren als een symfonie Je vingers spelen elke noot op mijn huid en brengen mij tot een heerlijke extase Fluister zacht de melodie in mijn oor Laat mij zweven op je wolken van klanken Vul je akkoorden met warme woorden en neem mij mee naar jou liefdestempel Klank je woorden in een melodie…

er is een noot die jengelt om een melodie van wie het witte doek dat nog steeds wacht op streken van de Brood ineens is er de vlam die vuur ontsteekt en Brood weer leven deed in verf op de kwast klinkt melodie die op papier de noot en componist maar steeds vergat…

zonder eenzaamheid op zijn tijd zou ik niet kunnen leven hoe kan ik anders in de storm van al dat lawaai de eigen melodie reven…

Als de ziel zingt De melodie van stilte ken ik inmiddels uit het hoofd omdat het ligt opgeslagen in de krochten van mijn ziel leegte en volheid komen daar ze tezamen het maakt me vrij daar ontwaarde ik dat eenzame leegte ook volheid van het leven kent de ziel vertaalt die melodie eens immers is mij die rozentuin beloofd een witte…

Mijn hart huilt een droevige melodie een melodie van bang-zijn Mijn opgekropte angsten en allergrootste hartenpijn Ik schreeuw het uit naar God almachtig ik roep heel hard, mat luide stem, want 'k ben nu alleen in huis, en al mijn wanhoop stuur ik Hem Oh, God, spaar toch mijn lieve moeder ze ligt in't ziekenhuis en heeft het zelf denk…

golfden je lach bevrijdde ons van het land in zweven en glijden de techniek was uitgezet wij deelden alle elementen zoals in oude schrift- segmenten ooit voorzegd in vrije vlucht bewoog het leven eindelijk naar alle kanten in dansen zonder zwaartekracht wij groeiden op dezelfde golflengte interfereerden in een gelijkgestemde melodie…

aarzelend blijft hij bij het orgel staan zijn handen betasten de toetsen, sprokkelen nog vloeiende klanken bij elkaar op zijn gelaat glijdt een glimlach verzacht en verstilt de laatste melodie…

vaak als ik in de polder verblijf hoor ik in de verte de melodie van het ijs staande achter geel groene kragen zingt het glijden in de wissels van slagen gedragen komt die muziek dichterbij in een rij stoere gasten en meiden een kleurige sliert die lichtjes dansend de ijsvloer versiert met vrolijke lijnen en krullen nog is…

ik wist deze mist lichter dan die jij mij ooit in zicht hebt gegeven zij straalde in duizenden partikeltjes die dansten op een dralende melodie van stilte bekende vormen gaven het knus warme beslotenheidsgevoel in hun demping van alledag jouw mist is beklemmend met het unheimliche gevoel van opgesloten zijn waardoor de blik…

koesterde het sprankje ondeugd in je lach zag je vingers woelen door het piekig haar dat helemaal trendy was jij sprak en ik vergat alles wat ik jou te zeggen had luisterde als betoverd naar het sprookje van je intrigerend gezicht zag werelden dromen in je ogen door romantiek belicht wij hoorden liefelijke stilte in de melodie…

zoals wind de tere bladeren zacht kan raken laat jij steeds de knoppen ontwaken naar een schitterende bloei bestrijkt de snaar met lichte tonen om daarna met speelse akkoorden door te stromen tot een betoverende melodie zo heb jij mijn hand genomen me weer teruggebracht uit vreemde dromen naar een paradijselijke werkelijkheid…

hij wist op eigen wijze de grootste noten klein te krijgen met rechte rug de voeten vrij begeleidde hij de koren rei op rei pas als de kerk leeg en donker werd hij zich alleen wist in het orgellicht dan zwichtte hij voor solo’s die de hemel raakten de hoogste nootjes kraakten tot een volmaakte melodie…

Jouw passie geeft het ritme aan je handen het refrein met je mond laat je stille woorden zelfsprekend voor mij zijn Samen zingen we het hoogste lied een eersteklas duet jij geeft de maat, ik volg met gepaste tegenzet In liefde voor elkaar geschapen de mooiste tonen om ons heen op de melodie van engelen smelten wij van twee naar…

ik voel je warmte hoor de melodie van je aanwezigheid jouw ogen geven mij de hand die op mijn schouder rust je lach verstaat in stilte mijn verhalen van de dag jij maakt alles mee ook waar je vroeger niet kon komen zijn wij voortaan met z’n twee…

waar is het lied was het gestorven voor het werd geschreven muren hebben oren kennen het verdriet rond schaduwramen roepen om de zon het vergulde licht als verwantschap de klemmende deur wacht gelaten op een openheid een rookwolk krult gaat langzaam op zwervend door de tijd * Vrij bij het gedicht: “Het nooit gezongen lied…

terwijl de dwarsfluit dwarrelt treurt de cello laag in largo in haar hoofd ineens weer de bijna vergeten klanken die nostalgisch schrijnend vergeten beelden oproepen stenen vormen in haar hart de melodie blijft maar hinken tussen twee toonhoogtes hunkerend wachtend op woorden die passen om een lied te vormen rond vreugde en verdriet…

Lente is hier al lang niet meer zo licht en zonnig neergedaald zó vrij nu ontspannen speels lustig en vrolijk fladdert ze in 't rond jaagt warm de koude weg ver van oranje violen en zacht beroert ze snaren zo pril..…

ze schitterde scheurde zich los van publiek danste flarden muziek zong een godvergeten lied op de melodie van stilte diep tussen de sterren ze wervelde in vuur met armen als vleugels vlamde op bij het applaus doofde met tranen in afscheid bloemen kleurden het vallend gordijn een laatste pas in schone schijn haar…

heb het opgeschreven de stipjes op de notenbalk van het leven componeerde vaak een fraaie melodie die gevoelig raakte maar het groot publiek koos altijd naar eigen smaak er waren dissonanten waarop niet iedereen kon dansen zonder tussenpas nog is het niet af ik ben benieuwd wanneer het levenslied ook mij zal komen halen…

ze holde met spandoeken en geblinddoekte ogen achter de vrijheid aan en bleef op het kruispunt in de vrijheid staan heel diep bewogen met innerlijke ogen het voelde zo rustig en stil de kracht van vrijheid en hoop zoals een melodie dat als een tedere bloemengeur onzichtbaar uit ivoren toetsen stroomt…

hoe m'n ogen vochtiger worden meer dan bewogen naar het verleden dwalen bij het luisteren naar een oude melodie waarin het dorp uit mijn jeugd weerklinkt hoezeer vertrouwde beelden en geluiden me nog altijd weten te raken in wat mij ooit geborgenheid schonk, doorheen het leven nooit verloren ging hoe het kind in mij me nog…