Alle inzendingen over mensjes

Klapt luid wiekend Snerpend en pikt naar de mensjes. Opzij opzij !! In paniek rennen de mensjes, kris kras, verstoppen en verdwijnen zich. Ruim baan voor de EGO.…

Kleine mensjes, kinderrijk. Met grote ogen bouwen zij Aan hun eigen koninkrijk. Dromen kunnen niet mooier Zijn, dan voor hen, die Nog niet gevangen zijn tussen groot en klein. Kleine mensjes hoeven nog niet Te kiezen. Zij kunnen zich nog In zichzelf verliezen.…

(elfje) mensjes klein moeten we niet hinderen laat hun vrijmoedig zijn kinderen…

Dromen die lieve kleine mensjes worden, donkere en blonde krullebollen. Groeiende zijn in mama's buik, en ook straks door de tuin heen hollen. Misschien deze keer twee knullen, maar ook fijn als het weer meisjes zijn. Oma vindt alles prima, gezellig en leuk, en weer zal ik trots zijn op deze mensjes klein...…

een viervoeter op twee benen zonder vacht zonder staart puur natuur naar bron en aard blaf en grom ik tot de god die zielen maakt die beesten mensjes inblaast en bid dat zij dit al te kale bekleedt met al was het maar een beetje geest…

voorzichtig steek ik mijn voelhorens uit open mijn oren voor een ongehoord geluid het is de schreeuw om aandacht die klinkt en waar menig individu in verdrinkt, in verzinkt de eenzaamheid is te triest, ongeschreven blijven kleine mensjes toch maar leven totdat iemand zegt dat ze iemand zijn het rijmt niet meer, maar ik ben het er wel mee…

vlieg maar pak de vrijheid van lucht ga op verre vlucht je kijkt me aan ik zie je denken terwijl jij daar blijft staan heb je hand gepakt we zijn gegaan in afscheid nemen op woorden zijn we weggedreven keken nog heel even om twee mensjes liepen daar maar hun geesten waren vrij onbelemmerd vlogen wij…

Twintig meter van de wereld lijkt de oneindig verre zon Zelfs ondergaand verblindt ze me Zoals jij dat heel goed kon Ik hoor kraaien krassen Bomen zachtjes fluisteren Stemmen een balkon lager Ik wil er niet naar luisteren Ik zie een auto parkeren Mensjes stappen uit Anonieme mini buren Ik heb een hele kluit Ik weet dat je beneden woont…

Twintig meter van de wereld lijkt de oneindig verre zon Zelfs ondergaand verblindt ze me Zoals jij dat heel goed kon Ik hoor kraaien krassen Bomen zachtjes fluisteren Stemmen een balkon lager Ik wil er niet naar luisteren Ik zie een auto parkeren Mensjes stappen uit Anonieme mini buren Ik heb een hele kluit Ik weet dat…

Een hete zomer schroeit in mijn gedachten: Ik gloei al in de schaduw van een struik, waar vlinders smoorverliefd aan 't spelen zijn met zondoorstoofde mensjes in hun buik.…

Zij zouden knarsetanden, als ze nog Konden knarstanden, mensjes, die als bevers Zitte' in hun kleine holletjes, die toch Niets zijn als een klein maakseltje van levers, Niet van waarachtig levenden, die och, Ook wel zijn moeten zwakke ellendge bevers, Maar voor 't g'heimzinnig leven, Godzelf.…

Neerkijken op mensjes beneden. Klein wondermusje.…

Ik maak van al de mensjes, die ik liefde, Beeldjes, die 'k ópzet in mijn hersenkas, - Bleek en beweegloos, als gebootst uit was, Staan ze, - stil doden-huisje van mijn Liefde; En slag op slag, die dit mijn hart doorkliefde Is daar gegriffeld, aan de wand, in kras Bij kras van letters, die geen sterfling las Dan ik, - vreemd doden-boekje…

En toen zei ik een dicht op, over zure oude mensjes en zowaar, ze deed haar ogen dicht, liet haar hoofd achterovervallen in de neksteun van de zetel en O, daar nam ik iets waar, een definitieve glimlach die om haar mondhoeken speelde.…

Zit genietend op het zonnig caféterras Mensjes kijken, kleine ijdeltuitjes Kijk ze paraderen met trotse pas Veel plastic borsten in strakke truitjes Open overhemdjes haar op de tors Dikke billen, hoog gehakt en kortgerokt Gespierd, bruinverbrand, goud op de borst Zo hebben ze elkaar in hun valletjes gelokt Sommige gelukkigen gaan het redden…

Ik ben de Dúivel-god dier grúwbre oorkónde, 't Vervlóekte Boék van laffe deémoed, klein, Die loert, die loert, koud-donker, donker-rein, Of Hij die ménsjes niet verdérven kónde. Ook Hij droeg fier, op 't lijf vol eeuw'ge pijn, Eén matelóze, toégeschroeide wonde, Dat alles had zó anders kunnen zijn. - Zijn Zijn....…

O, geef elkaar zo even maar wat droogjes Oogjes en schuintjes en vriendelijke peutjes, O, mensjes lief, wat zijn wij allen dom!…

Hij zou de wrede, wrede wonde op wonde, Die dorsten mensjes in het hart te snijden Hem, die wilde allen in zich zelf verblijden, Helen door tranen. Tranen Zijn Geen Zonde. Want wat zijn tranen, tranen als een teerheid, Hoog-heerlijk in zich zelf gebrokene emotie Als 't mannen-lijf niet langer kan hoog-trots zijn?…

Op een terrasje zit ik op mijn gemak Mensjes te kijken noem je dat. Ik zie hen stappen gedrapeerd in een veel te groot kleed, een hoed die helemaal niet past. Sandalen van over 100 jaar, met van die riempjes aan elkaar. Maar de gezichten dat is iets apart. Ik heb al vele bekenden tegenkomen Een oud leraar die nu wel 120 jaar zou zijn.…

.." en neemt het weer weerom. 0, geef elkaar zo even maar wat droogjes Oogjes en schuintjes en vriendlijke peutjes, 0, mensjes lief, wat zijn wij allen dom!…

Mensjes, ik weet hoe leeg zijn mensgebaren, 'k Weet dat de woorden door de mens gezeid In 't ijle slaan, en 'k praat en lijk verblijd Of droef, mijn vrienden en beminden, maar en Haat noch bemin.…

Achter de slingerende dijk - elke bocht een openbaring - het glanzende water waarin de groengepruikte wilgen zich als ijdele freules spiegelen Terrassen vol mensen en mensjes tussen voorzichtig groenende bomen Kleurige kleding, exotische honden met hun verliefde eigenaars tussen de auto's van alle tijden Borden vol bio-verantwoord voedsel…

Zelfvertrouwen, want als je kleine mensjes in leven kan houden, ben je niet het hopeloze geval dat je ooit in jezelf zag. Appreciatie voor je eigen lichaam, want zelfs al voelt je buik als pizzadeeg, je kan moeilijk boos zijn, want daarbinnen is een lijfje ontstaan met oortjes teentjes en vingertjes.…

het mengen Maxima krijgt nu een nog striktere Ter Beschikking Stelling van Rutte’s regering die ook haar werkgever is er wordt zelfs gedacht aan ‘dwangverpleging’ in een container op het landgoed van Paleis Huis ten Bosch de vraag is hoe lang Maxima dat volhoudt, dat pikt zij ingevlogen voor de continuïteit van de monarchie baarde 3 mensjes…

Delen speelsheid met libellen naar believen op het aardse heem, op de tere vleugels van verdriet, intiemste verhalen aan de modderige oevers van de realiteit en de waterplas, waarmee de zijden kousen van eerbaarheid werden betast, kleine mensjes vol met gaatjes en schrammen door de doornen van tijd.…