Alle inzendingen over merel

Vroeg in de morgen Zong de merel een nieuw lied Wees tot troost en hoop…

Gedaan met zingen neergeplet bek oranje- geel 's merels deel…

als de merel bij het heengaan van de dag de avondwake fluit word ik stil en de nacht mijn bruid…

juli jubelend breekt bij mij in merel en licht & congo die ogen van dat meisje nog altijd droef…

Vanuit mijn lome zondagochtend zie ik hoe een merel hardnekkig trekt tot de worm zich verorberd geeft. Honderden keren moet de merel voorbij mijn vaders ogen zijn gehipt als hij zijn spade in de grond stak, zijn schouders gebogen, zijn monkelmond smaller dan de voorbije jaren.…

Uit frivoliteit om zijn jamsessie die hem vandaag hogelijk beviel bezong de merel zijn enthousiasme ongemerkt met consumptie…

Een merel in 't struweel goud zingt in zijn keel een drukte heen en weer heesters botergeel…

blauw is de lucht en het lied van de merel groen de tekening die stilaan vervaagt nu zij jouw hand niet meer draagt…

blauw is de lucht en het lied van de merel groen de tekening die stilaan vervaagt nu zij jouw hand niet meer draagt…

hoog in een boomtop kwebbelt een late merel vandaag naar morgen [haiku] foto: Martien Montanus…

Als de merel zich te pletter vloog tegen het glasraam heeft hij alles gegeven. Ik die aan de computer zat. Ik heb hem niks gegeven. Ook niet het eeuwig leven…

Opgewonden Zonder sleuteltje Hakt de merel in een klokhuis Pasgevallen sneeuwvlokken Plakken nog op zijn staart Smeltende parels glanzen Aan de zachte twijgen Van de hazelaar.…

De zon slaapt achter wolken het is middag in de herfst een merel zit op een tak bij het graf dat je bezoekt je ziet er gezond uit op het najaarskerkhof waar je de doden bezoekt een merel fluit je toe onze toekomstdromen zullen voor altijd bij de vogels zijn ze vertellen ons verhalen van onschatbare waarde de kraaien krassen woede…

Als de merel mij gewekt heeft 's Ochtends vroeg, voor dag en dauw, Is zij het eerste wat ik zie En strek mijn arm uit naar de vrouw Die zich Monchou Elime noemt  Die ik bewonder om haar huid Haar ogen, lippen, ja ik uit Mijn liefde als een bij die zoemt Rondom haar ravenzwarte haar Met wat kastanje erdoorheen Streel ik haar rug, haar…

Een mereldame uit Niklaas Vond in een tuin een stukje kaas Een dominante merelheer Daalde al spoedig naast haar neer "Opzij",sprak hij,"ik ben de baas!"…

Het wakker worden door zingende merels, kan het mooier dan...?…

horen hoe een vogel voor het raam de prille dag bezingt, weer zichtbaar maakt hoe de klank herkenbaar wordt van luisteren (naar J.Deleu: landschap)…

Ze floot naar me ik kleurde wat ben dat niet gewend brutaal keek ze me aan haar kopje scheef als of ze zeggen wilde fluit je ook naar mij ze floot nog een keer was de moeite waard ik dacht morgen is ze mij vergeten doet ze net of ze mij niet kent het betekend niets ik verliet het balkon maar zij bleef morgen zie ik haar weer bedacht…

Mijn vriendschap met die merel zingt vrolijk door de tuin. Zo'n simpel geluk duurt in een mensenleven toch maar even; zo dicht bij het hart als een groot fortuin.…

een zwarte vogel met gele snavel tikt zachtjes tegen het raam een teken om stilaan vrolijk op te staan mereltje lief mijn grote hartendief want elke vroege morgen zingt hij eerbiedig voor mij vlekkeloos… zijn mooiste lied !…

bakstenen muur het is voorjaar het nest moet worden gemaakt zij vliegt nijver om het interieur te verzorgen met sprietjes en pluisjes wordt het niet zo duur hij zit op een tak ‘s morgens al vroeg te zingen fluitend naar elke passerende merelmevrouw om naar haar lenteliefde muzikaal te dingen en neemt het nestje bouwen niet zo erg nauw maar merel…

vannacht voor het eerst heb ik ontmoet en begrepen de lichaamstaal van de merel hij zette zich voor mij neer ineengedoken en brutaal bij het schijnen van mijn lamp hij ging niet aan de haal vertelde zonder fluiten in stilte zijn verhaal leidde mij van zijn nest waarin de schalen barstten beschermd door ma ik begrijp je merel kerels…

op eigen wijze begroeten merels een dag in alle vroegte klinken door stille straten de muzikale klanken…

Er zit een merel op het dak, zijn keel beweegt, zijn snavel beeft alsof hij in zichzelve sprak. Hij luistert: uit een verre boom klinkt als het ketsen van twee stenen een vonkenregen van verlangen zo luid, zo helder en zo bang. De merel stort zich met een kreet vol wildheid in de voorjaarsvlagen.…

waar witte anjers zich langzaam sluiten de merel zijn lied als ode schenkt aan het veld der doden waar eens de helden moegestreden nu in rust verzuchten in schaduw van de ondergaande zon als laatste groet van weer één dag waar het gekerm van menige strijd vergaat in het ruisen der fluisterende wind en de merel ten top het veld…

een merel schiet omhoog met mijn weggewaaide grijze haren ah! bruikbaar materiaal voor haar nest het kalme stromen van mijn bloed…

Een en al welluidend geheel van nauw met elkaar verweven klanken afkomstig van een vlot gebekte merel die als een getalenteerde toondichter velen bekoort met de meest tot de verbeelding sprekende geluiden zodat ik elke keer weer een nieuwe lente voel in mij.…

Een merel begint te fluiten. De zon breekt door de wolken. Ineens heb ik geen tijd meer. Om te tobben en te piekeren.…

Hoor, een merel zingt!…

Vandaag zag ik weer de merel. Maar nu dood. Dood. Hij lag op het zand in mijn tuin. Soms meer zijn tuin. Zwart van dood. Donker zand. Dood. Zijn pientere geelomrande ogen, zijn nu ingedroogde ogen. De merel die altijd voor mij floot. Voor mij. Natuurlijk. Natuur. Lijk. Voor mij, en nu, in mei, dood.…