Alle inzendingen over mijn muze

Geachte Morus beste vriend En lieve Moria Waart gij mijn muze als vriendin Of mijn vriendin als muze Het kwam als wat unbidan wij Het keerde onverwacht het tij Ons hart- en hoofd- ja zielsverwantschap Is geenszins illuze Trouwens 't hoofd is een en al Rationale Animal Daarentegen heeft het hart Geheel zijn eigen Reden Onherleidbaar…

kunstenaars hun steen alleen honden lichten daar hun been mijn muze zet gewoon de hemel op een kier en wij dansen en spelen in volle overgave ons uitbundig plezier…

sterven zal je in dode letters in flarden van poëzie neerstromen afsterven in verstikkende schaduw neergeschreven in het graf van de muze heengaan in verplettering van tirannie en grauw zijn ze geworden inktvlekken resten ook de betekenis ben ik vergeten…

sprankelt in zinnen diep van binnen ook dit keer heeft de muze mijn ziel geraakt en samen hebben wij dit gedicht gemaakt…

Laat na naar roes of naar gevoel te dingen, der Muze vleugelslag wordt men gewaar in ijzige windvlaag van zielshuiveringen als oude melodieën wonderbaar zich mengen met het onvergeetlijk zingen der bronzen stemmen van het Nieuwe Jaar.…

En als de muze weg is, goed beschouwd als dood; maakt alles wat ik met u schreef, al klinkt het nog het mooist van al zo leeg van woord, een weduwnaar. Geef dan dit als laatste daad, van uw as gewicht dit dicht; dit requieum niet zwartomrand voor u, niet jou, verlaat mijn hand.…

Een dichter liefhebben is hemels, voor een muze. Een muze beminnen is goddelijk, voor een poët. Dichters begrijpen de roerselen van uw ziel. Ze herkennen de liefde in uw ogen. Laat hen tot uw stoutste dromen toe. Geef hen al uw zorgen en uw smart. Nooit worden verlichte dichters moe.…

Sta op, mijn muze rust niet langer uit er is nog zoveel te ontdekken het onbeschrevene wacht op woorden die slechts vloeien als jij waakt dus kom laat mij dromen…

Claxonouverture gedurende het 'tuut tuut' door muzen gehuurd.…

wenen schilder mij pigmenten fluweel honingzoet gebonden kleur in matte glans nog onbedorven ben ik jouw doek, jouw muze…

mijn huis is behangen met woorden zinnen die spelen met de gedachte dat de muze van de nacht hen wekt om in uren naar het ochtendlicht mijn catastrofes om te smeden tot een tijdloos dicht met allure…

nationale triatlon op ons dijkje het is me een kunst de bolides der sponsoren schetteren dwars door de zondagsrust ik was de Muzen aan het paaien maar dat hoeft nu niet meer ik word pissig en pathetisch en grijp mijn jachtgeweer…

Vroeg in de morgen Heb ik je getroffen Nevel in de haren Door herfstgeur omringd Spinrag rond je ogen Jouw lieve blik gedoofd Klanken uit je oren Gedachten ijzig koud Diep in de nacht Liet jij me achter Mijn beminde muze Voor eeuwig altijd stil…

poëzie wil ontplooiing het wil expansie het klampt vast in pientere puberschoenen in losse klanken raakt het niet uit de maat het verfrist zich in de muze van warme omarming in bronnen van droombeelden zo valt ze in de zachte schemering dalend achter de horizon iedere dag in verandering als een stroompje in beweging…

"Muze" gedichten app: gratis te downloaden, vers van de pers Elke week stuurt het aan dichtkunstfanatici volautomatisch een prachtig nieuw vers…

mijn eigen muze en nog steeds geen moeder vanmorgen belde de vader van het koffieboontje maar hij boeit niet meer intussen lag mijn pen te lekken op het laken diezelfde middag begon het bloeden…

mysterieuze muze uit zilver en goud gekneed tot vederlichte vlinderpracht tot ongekende engelkracht gedragen in mijn hart en ziel neem ik je altijd mee tot onmeetbare hoogten naar dalen dieper dan het vuur in lang vervlogen dagen een pijn niet te verdragen maar altijd overleeft de ziel en liefde kent geen tijd…

Onvermijdelijk wacht hij daar verstild op wat de muze van hem verlangt. Poëtische zinnen willen maar niet stromen, ook al is aan elke voorwaarde voldaan. Hij denkt, ’t is met het dichten gedaan. Wat rest er van al mijn literaire dromen?…

in de werkplaats loopt een taalmeester te zweten door woorden die hem bespringen het rek met grammatica puilt uit door regels zijn muze jaagt hem op daagt hem uit te dichten muziek murmelt in woorden hij beheerst zijn ambacht…

mijn hakblok druipt van het bloed karmijnrood plakt op zwart-witte tegels ik ben een kat met phoenixleven éen kop gesneefd doodt mij niet ongedeerd behoed door mijn Muze wervelt het woord…

Ze grijpt naar mijn venster wil meer dan alleen de ochtend strelen wil doorleven in een laatste maand van missen niet slechts spelen met het gevoel maar met de morgenvogels verschil maken een fluistering van aandacht een muze van verlangen een schildering zijn.…

als de dichter op vakantie gaat neemt hij zijn zinnen mee waar hij ook gaat of waar hij staat de muze volgt gedwee inspiratie is een zegen goddank komt hij het telkens tegen 'hieperdepiep-hoeree'…

Wanneer het in een gedicht over de muze ging, dacht ik in dat smachten, dat dit de enige liefde was. Maar tussen de zinnen door, staarden mij de muzen aan, brachten mij ontgoocheling. Te twisten als zwermen bijen, vol ijver met de taal hun raten te vullen, om tot een lyrische hymne te breien.…

Wanneer het in een gedicht weer over de muze ging, dacht ik dat dit de enige liefde was. Maar tussen de zinnen door, staarden mij de muzen aan, brachten mij ontgoocheling.…

mijn muze in al haar naakte puur letterlijk geeft zij alles rakend tot op je knoken fileert zij geheel ook zichzelf een dichter die zich niet bloot kan geven raakt je niet... haar woorden mijn bijbel haar liefde mijn adem haar zijn mijn leven alles geven zoals ik…

De muze met haar woorden ging aan mij voorbij en ook in mijn dromen bood zij mij niets aan. Dus bleef ik daar in een ongekleed lichaam en lege geest. Het leek of alles wat ik tevoren had geschreven voor niets was geweest. Echter, nu geen plaats voor tranen: Een gedicht, een nieuw gezicht.…

regels staan in kamers tussen muren met constructiefouten pennen kruipen door cement de muze slaapdronken in het stof van nadenken geluiden in scherp gekras nee er komt geen wending regels staan hier nog niet vast……

soms is poëzie bedrijven het geluk tarten niets is af te dwingen zoals het weer zich niet laat sturen zo zal de muze je slechts goed gezind zijn wanneer de tijd daar rijp voor is al is dit voor menig dichter een lastig dilemma…

Soms heb je even geen tranen meer Soms heb je even geen woorden meer Soms wordt de muze in je geblokkeerd Teveel wegversperringen Met stopborden Gevaar voor oversteken En je verstijft van angst Soms zijn emoties teveel om op te schrijven Een te grote confrontatie Met alles wat niet was En niet zal zijn…

Ik ben alleen bang dat ik veel te vrolijke herfststukjes zal gaan schrijven en dat kan natuurlijk ook niet. m'n muze blijft voorlopig nog stil. (Muze: inspireer me dan!)-…