Alle inzendingen over misschien zwervende

tussen de sprieten daar in het gras een bijzonder plekje een moment dat ik je zag het laatste moment samen toen ging je onder weet dat je er nog ligt maar toch ben je verdwenen alleen dat kruisje in het gras…

huizen vol lichten het leven verscholen achter muren niemand die er doorheen kan kijken maar ik sta daar in het lantarenlicht nog steeds wachtend op jou midden tussen de twee bermen tot je uit het donker durft te komen je samen met mij naar ons licht durft te wandelen tot die tijd blijf ik staren naar die huizen vol lichten…

is het de needrigheid zoals die van mijn ouders weinig vragend levend naar beperkingen blij met wat de Heer hen gaf sprokkelen van wrakhout aangespoeld aan stranden wakkerend soms in fakkels misschien toch de galm de siddering van de schicht door het hart van de enig ware ook in vreemde bedden uiteraard weer alleen gelaten na de schijn…

Ze waren bijna jong een avond, misschien twee had hij haar slechts verzwegen Hij was gewoon te jong geen schade en geen schande een fysiek om te bewegen Nu zijn ze eeuwig jong hij zwervend langs de kade zij stervend in de regen…

Waan me soms even vrij als de wind om me heen wanneer je me laat vieren beperkt maar ook veilig want waar zou ik nu zijn als je me ineens losliet ergens verloren zwervend of doorgeprikt en leeg dus zweef ik aan je touwtje soms wat opgelaten maar meestal tevreden misschien zelfs blij…

Doelloos liep ze door de stad had huis en haard verlaten haar kleren kwamen uit een voddenzak en zaten vol met gaten Een oude tas met wat spulletjes droeg ze los over haar schouders haar grootste schat daarin was een foto van haar ouders Ze wist dat ze hen pijn had gedaan fouten gemaakt, deed alles verkeerd maar nu na maanden gezworven…

"Ik loop als een schooier door weer en door wind tot laat en tot diep in de nacht" dat was zijn lijf lied zwervend ging hij door het leven eenzaam en alleen niets kon hem nog vreugde geven niemand wilde hij om zich heen hij liep over straat te dwalen niets kon hem nog overhalen terug te keren naar zijn huis hij voelde zich daar niet…

geen pieten geen mijter geen zak te zien geen schoenen geen veters geen winterpeen geen kado ook misschien geen pepernoot begrip geen mars maar pijn geen gezin geen kinders geen geliefde geen knussig samenzijn zonder bedoeling zwervend door Spanje geen Sint weg naar het land van Oranje niet gemakkelijk voor een vagebond zo alleen op…

dat het iets betekende daar gehecht in vaste grond waar zandstappen ooit zandhappen was en een stoel gebruikt werd om op te zitten aanschuiven mocht en terwijl zeemeeuwen de laatste letters oppikken denkt zij zwijgen praat soms zoveel makkelijker…

Misschien is het slechts voelbaar dicht onder je huid zoals een dans in een warme lente regen of is het een ragfijn geweven droom van het zuiverste zijden in mijn hoofd blijft het bestaan dit onvoltooide einde…

Misschien deed je het niet opzettelijk maar je doorkliefde mijn hart net als een bliksemschicht die de donkere lucht in twee kan splijten Misschien had je het niet eens door dat je me stapelgek gemaakt had dat ik enkel nog wou leven voor jou Misschien was het onbewust dat je me keer op keer de hemel beloofde en uiteindelijk de hel gaf…

soms heb ik schrik van jouw drukkend gewicht verstik me niet ik kan niets anders dan jou ondergaan en stilletjes voor me uit staren geen masker geen grimas hopend dat in de ochtendstond jouw logheid wegsmelt bij het eerste daglicht bij een straaltje zonneschijn en een warm kopje thee lijkt alles weer anders lichter misschien…

Misschien heb je het gezien? Anders een volgende keer, probeer je weer het te zien. Geloof je nog in misschien, dan heb je de waarheid nog niet gezien ?…

Misschien was ik te skaffa en waren mijn patta's daardoor ineens loesoe. Misschien kwam het door die kaolo banga, met wie ik vroeger panja werd, zonder doekoe uit te geven. Misschien had mijn beste esahbi ze per ongeluk gepakt, nadat hij mij gratis asi gaf. Maar ach...…

Het is makkelijk om te beloven dat je elkaar elke dag gaat liefhebben en bijstaan, in alle kleine en grote dingen. Het is moeilijker om toe te geven dat zoiets enkel is weggelegd voor Robots.…

Boven het loofwoud hangt een grauwe, stille lucht; tussen de bomen ruist en klettert welluidend geurige, oude regen. 's Morgens in het bos: lange spinragdraden brengen op stammen, over grond en varens schuchter kruipende glanzen. Genietend fiets ik over stille landwegen, langs al wat bestaat, zie slechts hetgeen even is, nooit meer…

Ochtendnevel rijst uit boerensloten strekt witte grillige vingers uit belust om al zoekend te grijpen de verijlde zwevende dampen omvatten met zonneglans verblijd het gaarne bezochte dorp Grou strijken vluchtig langs strenge muren waarachter papieren en kunstwerken verhalen van de geschiedenis der beminde Friese grond begeven zich tussen…

Het rommelt in de horizon vlakbij, het zorgt dat de tijd stilstaat, gemuilkorfd door het spiedende stof die geen beweging toestaat, een vertragende hitte waarmee het zwervend landschap werd overgoten.…

langs de mors bedekte korzelige muren bomen en houten huizen om de azuren drijft mij in de gloed van zon en sterren vuren doorkruist de rode bloemen ‘t landlicht van buren wat komt als trouwsel naar mij toe dorens uit voeten het satijn aan doe het dwalen langs distelhellingen moe naar ‘t vredige landschap room van de koe haar zwervende…

Onderweg klampten we ons vast aan de oeroude bron zoals alle zwervende kinderen van zoveel dagen geleden met de herinnering aan overgave en vergelding Wie onderweg zo is gekwetst en denkt daardoor te zullen sterven verdraagt de belasting niet als gebruiksvoorwerp voor de maatschappij te worden ingezet met het vuil de virussen…

Zwervende zielen over velden en heuvels bieden bescherming…

Getart door de zee Zwervend op stille stranden Verdriet aan je oor…

Ik hoef niet zwervend door andermans vuil te gaan; mijn geluk ligt thuis.…

ik heb een liefde verslapen om kuiltjes-wangen te kussen goedlachs aan de hand van vergeelde foto’s kantel ik, als ware opstandig zonder gebaren met droge ogen als ik wakker lig bij maanlicht weerspiegelt alles misschien, misschien was jij er gisteren wel onopvallend maar waakzaam tot diep in de nacht bemin, bemint, beminnend…

zwervend langs de zee zo hol van binnen speelt in mijn roes een meeuw met mondharp de midwinter blues mijn vrijheid verloren mijn liefde gestolen mijn schoenen versleten mijn lever verrot mijn denken bedot jouw naam vergeten zwervend langs de zee zo hol van binnen speelt in de mousse een meisje met mondharp de midwinter blues…

mijn rusteloze opgejaagde kinderhart sloot haar kamers het kan niet in me aarden niet bij mij landen mijn thuisloos zwervend hart op de donkerste onvindbare plek…

de zwaluw zwalkend bevliegingen tempeestend zwervend in het zwerk snelle vlerken duikvlucht laag over asfalt en weer weg…

't Verdriet zal langzaam slijten voorbij gaat het immers nooit mijn hoop is stilletjes verdwenen en toch denk ik ; misschien....ooit ?…

Ik snap niet dat het mogelijk kan zijn het gaat van ongemakkelijk naar hel maar misschien is alles wel schijn, misschien ben ik het zelf wel...…

Misschien mag ik morgen nog wel leven Misschien sterf ik morgen onverwacht Misschien lach ik morgen ook nog even Misschien huil ik morgen heel de nacht Misschien ben ik morgen nog zo eenzaam Misschien voel ik me morgen niet alleen Misschien zal het morgen wat beter gaan Misschien ben ik er morgen wel overheen Misschien kan ik jou morgen…