Alle inzendingen over moederhart OR wiege

ik zal je wiegen tot de slaap mag komen er zachtjes zingen over de vogels en de lindebomen aan ‘t kleine raam met jouw naam erboven dat ik voorzichtig heb opengeschoven om je te wiegen in het nad’rend licht dat straks zal schijnen op je slapend gezicht…

Mijn moederhart huilt stille tranen alleen in een donkere nacht, onrustig, en vol van zorgen tot de nieuwe dag weer wacht. Ik vraag me zoveel dingen af waar ging het toch verkeerd, heb ik dan de afgelopen jaren er helemaal niks van geleerd?…

Met al ik ben heb ik je negen maanden binnenin gedragen mijn kind uit liefde ben je verwekt en zo ook op de wereld gezet mijn kind beloofd je te beschermen je alles te geven wat ik bezit genoot ik dagelijks van je ontwikkeling hoe je mij zienderogen steeds minder nodig had tot die ene dag de grond onder mijn voeten wegvaagde waardoor ik…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

laat me je omarmen omarmen met al ik ben en je wiegen heel lang wiegen tot 't kind ( in jou ) zich weer veilig waant geborgen weet tranen worden gekust droge wangen verlichten jouw hart tot aan de volgende regenbui…

In de wandelgang van ‘t oude hoofd dwaalt de drang van schrijven dat blijft bovendrijven in de kabbelende stroom van leven een gedachte die bewoog maar niet keren wilde het grote kind met zorgen dat in ontroering mijn moederhart verstilde en wagenwijd ontsloot ik neem het altijd mee toch eens los zal moeten laten tot voor de drempel…

Seringentrossen wiegen statig heen en weer door vogelruzie.…

De twijgen wiegen rozen in de avondwind een mus daartussen…

Ik sliep als een boon in de dop van mijn auto -- in mijn wieg, mijn ei.…

Ik laat mij nog even wiegend wiegen om dan met zachte dwang samen met de dag te ontwaken.…

Wil wiegen toch de moegestreden mens Zijn ziel ontvangen in Uw Raadselrijk Wil die ontdoen van alle slik en slijk Dat is van ieder hier de grootste wens Draag hem terwijl hij slaapt voorbij de grens Geef daarmee van uw Licht en Liefde blijk Wil wiegen toch de moegestreden mens Zijn ziel ontvangen in Uw Raadselrijk De hunker is onhoudbaar en…

Je geweten knaagt soms diepe sporen zonder mededogen voor je kleine ziel ik kon je vangen voor je verder viel en je behoeden voor wat is verloren Ik twijfel niet om wat ik heb gewonnen een moederhart is sterker dan ik dacht het vormde zich het web dat jij bedacht en sloot de draden die ik had gesponnen Nu krult je hand…

De takken wiegen in een ritme van de wind zachtjes heen en weer.…

Mijn hart is een wieg waar duizend dromen slapen. Allemaal van mij.…

Over de bosbeek ligt een boom: klimopslingers wiegen in 't water.…

boven een demonische zee dringt hier door en ik laat mijn venster hier wijd open staan met het brandmerk van een vervolgde in de rug en het zeer van het keer op keer openrijten van een wond voor wie ik niet bestond gelouterd openbrak vol deernis en mededogen voor ‘ t bange kinderhart met de onomkeerbare vergevende liefde van het moederhart…

vond je in het zachte wiegen samen op de wind boog naar jou maar jij ontsnapte gauw in goeder trouw in onderhuidse stromen kwamen kleuren overeen zonder keuze ben jij nummer één ik wieg en heb je lief laat wind ons samen deinen in jouw geur wil ik verdwijnen…

met hun stelen mee wiegen zongele hoofdjes volgzaam heen en weer…

Paars en groen wiegen zacht, in verschillende maat: dennen op de hei.…

de dagen schuifelden voorbij zonder jou en zonder mij- ik was mezelf niet en zocht naar kalmerende woorden voor het kindje in de wieg. ik kon haar niet troosten hoe zou ik dat moeten doen? ik had geen middelen om te wiegen- ik had alleen mijn armen die ik als een mandje vouwde.…

(Senryu) Een vogel op een tak klemt zich vast en wiegt in de wind....…

ik kan het geluk toch niet schaken als het sterven me niet past, het frivole van een vlinder me niet meer raakt de dood draagt witte schoenen in een vluchtig gebaar, het kijkt niet terug maar leidt me langs het leven en verdicht mijn ziel met roze wijsheden rijp zijn tussen woorden die raken…

je schemerde verdriet een smal figuur vaag zichtbaar in het onderdrukte snikken het stille hopen was er niet doelloos pak je zachte handen verdwaald zoek je naar troost je pijnen zijn geen schande in het wiegen van de dood die neemt beleefd het leven hij overhaast het einde niet zijn komst verkondigt overlijden er is geen keuze hij gebiedt…

je schemerde verdriet je smal figuur vaag zichtbaar in het onderdrukte snikken het stille hopen was er niet doelloos pak je zachte handen verdwaald zoek je naar troost pijnen zijn geen schande in het wiegen van de dood die neemt beleefd het leven overhaast het einde niet zijn komst verkondigt overlijden er is geen keuze want hij gebiedt…

je daagt me uit in kleurengeurend wiegen wacht in zachte zomerwind tot ik je streel en speel met jou mijn voorjaarskind ze stonden weer apart je bloemen bloeiden in ontluiken de knoppen groen gevat zij openen in zijdezacht hun rode hart naar buiten nog lentefluitend vliegen vogels in het blauw de kou is uit hun vlucht en…

ik zocht je in het bloemenveld je blauwde tussen groen zo teer mijn kleine held je zag de anderen zich wiegen in de wind hun kleur en harten vol met voorjaarsgeur je bloeide op een koude plek de hemel bleek een grauwe vlek toen jij ontplooide maar zon ontdooide wat bevroren was gaf jouw bloem het blauw dat ik altijd in de verte…

De eerste keer verliefd Het gebroken hart Rijden zonder zijwieltjes De zilte kus Het uitzicht vanaf de Gellért-hegy Jouw hand in mijn haar Het beste bier met de liefste vrienden Je zwaarste tranen Het vuurtorenlicht van Texel De laatste treinreis De koudste koffie De pen die het papier verslaat Het boek dat sluit Het waaien…

ik zag op het wiegen van de wind de gele schicht van een verre bloem zo op de grens van horizon en opgeschoten weidegroen zij markeerde in haar ludieke intrige het einde van de nog zichtbare wereld haar grootsheid dwong mij in gepaste eerbied dichterbij te komen haar droomgrens te raken om van van wind en wiegen met zonnebloem…

op handen draag ik je wieg je zo in slaap fluister over schaapjes en tel ze één voor één…