Alle inzendingen over mooi uitzicht in dui

Prille populieren omlijnen de wijde polder gelijkmatig gegroepeerd liggen oeroude boerderijen schilderachtig stil in het rustieke landschap Kale boomtoppen wiegen in de wilde westenwind zilvermeeuwen tegen een meervoudiggrijze wolkenlucht enkele eendenparen kiezen voor een vrije vlucht aandachtig geniet ik een stukje stilte…

Meer was er niet dan het uitzicht en elkaar Hoog boven onze hoofden zong de leeuwerik zijn lied. Nog zingt hij daar. Het uitzicht, de liefde waarin we geloofden, zijn nog even waar.…

loop je mee naar het einde van de dag, samen kunnen we een stukje optrekken van het gordijn dat ons omgeeft het witte laken dat het daglicht smoort en 's avonds kunnen we als herders waken de kudde wolken als zwarte schapen die opgestegen zijn vanaf de grond achter het hek en liggen en waken en liggen en dromen en kijken naar de maan die traag…

in het slaapvertrek staan rode rozen zij staat voor de spiegel het weten dat zij daar is terwijl de kleur hier schijnt decoreert de ruimte in een buitengewoon uitzicht…

dit gedichtje omdraaien en schudden als een portemonnee de woorden als euro's eruit hopen dat het goedkomt ik op m'n pootjes en ook nog genieten van dit uitzicht. ja, graag.-…

verloren dragen de bomen hun takken, deze dagen die bloeden als wonden en de wind waait hartstochtelijk over alles heen: de straten huizen pleinen en door de bomen dus, ze staan verwilderd wezenloos in de vruchteloze kou, blauw- bekkend, bibberend als bange dieren, al kun je het niet bewijzen, daarom is poëzie ook: om te laten…

Adem, elke ochtend heftig in mijn oor als ik je bekoor je toebehoor daar doe ik het voor zie al uit naar morgen.…

als woorden ogen krijgen,geven die dolers soms opnieuw uitzicht.…

De dood huilt om je heen bij dag en nacht, het leven lacht je toe in het geschreven Woord, de Heer is opgestaan!…

kiezelstranden omzomen mijn water in de woestijn gesloten in ogen gevouwen, zuchtend naar een mond vloeibaar naar weiden of een verworpen stad bevangen aan uiterste randen van trillende lucht op een morgen ontwaakt nog beschonken van donker de volgende dag na vandaag met daarboven eeuwig hemel het zicht ontnomen, in kluwen tot stof vergaan…

Mijn wereld eindigt bij de populier die staat te wuiven waar de weg begint, tegen een stukje lichtblauw vloeipapier... Dit alles doet mij denken aan het kind dat uren op een stadsveranda stond en uitkeek over haveloze tuinen, terwijl zijn blik geen ander rustpunt vond dan 't schamel rijtje rafelige kruinen van zes verwaaide bomen middenin…

Laaghangende zon straalt vurig oogverblindend maar stagneert proces.…

knielen huisjes ze zijn devoot en houden blinden dicht de buitenwereld slaapt in oude volksverhalen slechts een oogwenk verderop scheert de snelweg rakelings langs trage dijken en daarachter nog een slootkant, met wat riet je ziet dat waar de tijd in stilstand naast de bermen schuilt, je oog getrokken wordt naar meer want het is mooi…

Mij toegeworpen redt een verdriet zich uit golven van loshangend waaien in een lawaai van vers gewassen wit buiten adem maak ik een sprong in de uitgeputte diepte van een opluchting -------------------------------- uit: 'Het liegend Konijn' 2012.…

mijn uitzicht hunkert, opent ramen en deuren voor een nieuw begin mijn hartje zingt van verlangen, wil liefde laten bloeien een zalig moment koestert dit gevoel, laat liefde maar binnenkomen, zoals lente de zon verwacht!…

schilderij creëren maakt je blij zet dreigende luchten boven glooiende akkers, speel het spel van donker en licht maak mooie mensen met uitzicht op een vergezicht van hun eigen levensvlam zoekend zullen ze langzaam verdwalen in het verre vrije…

Aan het uitzicht wijd ik nu een kort gedicht: de stroom van IJssel die niet ophoudt niet stelpt geen halt kan worden toegeroepen al sta ik op brug kade of oever ik ben geen snoever.…

Op het kraaiennest blikken richting horizon kauwend naar voedsel…

drijvend over satijnen avonden proevend van herhaalde vrucht in een groen elzenbos, aan de pijnloze oever bij het boezemgemaal uit het zicht van aangeboren diepte met vlakke hand reikend naar de lucht nog één keer vragen, verzuchten als een speld in mijn stiltekathedraal geheugen dat ooit waarheid was de eerste woorden die ik las…

We hebben uitzicht... vanuit 't raam een vergezicht op 'n landschap ons nog onbekend Misschien... op weg, onderweg? naar heuveltop of dal? We kennen alleen de naam:2018.…

kerstfeest draagt mij naar het licht want zie de ster mooier dan voorheen laat mij weten je bent nooit alleen kerstfeest draagt mij naar de verwachting van hoop, liefde en wonderlijke kracht door het geboren kindje in de decembernacht © Hilly Nicolay…

Trompetjes staand op steeltjes, een ongeorganiseerd geheel. Ogen zeggen oren feestgetoeter zichtbaar aan, vanuit een fel geel. Groen ruikt het herboren gras, uitnodigend fluisteren sprieten: ga maar zitten, of liggen wellicht. Voor lopen is er tijd voldoende. Het park omarmt twee mensen, zo onontwarbaar als zij schijnen. Fluweelzacht klinken…

als buitenkind genoot ik van de bloemen in de weiden de kikkers in de sloot het uitzicht ver naar alle zijden liep daar blij op blote voeten door het enkelhoge gras bewonderde de koeten en wou dat ik een reiger was vol spanning aan de waterkant wachtend op een prooi toen was het vlakke waterland mijn natuur en o zo mooi…

in het park staat hij met zijn hoofd boven het dak het opgroeien zag ik en de wildgroei van de stad 's winters was er weinig uitzicht de sneeuw bedekte het gras en het blad je zag soms een kind op een slee wat mist over de vijver en tussen het riet de ochtenden waren mooi totdat hij zijn bladeren gaf…

ingetogen buren van de overkant constateren beduidende onregelmatigheid in het patroon van de vingerverf, althans de met zuignappen op de moederbuik geplakte omstanders zwaaien met zakjes gekruide kinderkoekjes en zeggen dat er plakjes nieuw leven kleeft onder de nagelriemen er schuift een wazig mistgordijn voor onze blote ogen het dui…

Kaarsrecht achter mijn schrijfmachine komt zomaar het geratel van een dood gewaande melodie tot leven ik schrijf sneller dan God (of mens) kan lezen knipoog naar de letter V een muffe geur van carbonpapier doet het belletje rinkelen de punt slaat gaten in mijn brein en tien vingers vergrijpen zich aan letters die hamers samenknopen…

Niets komt er nog van mooie verzen uit mijn pen; zijn door de koude de muzen bevroren of weten ze niet meer waar ik ben?…

Ik zond jou een gelukstelegram terwijl ik in de kamers van mijn kelder op zoek ging naar aanwijzingen in bruine houten kisten die ma- teriaal zoals poppen, plastic huizen en een kindertelefoon bevatten, maar niks werd dui- delijk dan dat we moesten stoppen met graven en opnieuw beginnen, met een schone lei en dan kijken waar we zouden gaan…

Achter ieder kopje of gebarsten schaal Zit wel een urenlang mooi verhaal Herinneringen waar zijn ze gebleven Ik zie je denken….Ze hoorden zo bij mij En nu zomaar aan het grofvuil gegeven Je zit er nu zo verslagen en verdrietig bij Je nieuwe appartement uitzicht op cronenstyn Als alles een plekje heeft gekregen Drinken wij samen een lekker…

Iemand toch zal toe moeten zien dat alles voorbij gaat. ---------------------------------------- uit: 'Al die mooie beloften', 1978.…