Alle inzendingen over nat achter de oren

op het natte asfalt een foto in zakformaat de vrouw houdt het kind vast achter haar de man met een jongen aan zijn hand gestolde ernst in een zwart-wit ogenblik handreiking aan een verwaterd verleden…

Ik loop voetstappen in het natte zand de ruisende zee raakt mijn oren, ziende blind wolken mijn gedachten de lucht in grillige grijze vormen zwerven naar de verte flarden mijmeringen maken van de kim ’n gerafeld koord, ik voel de wind mijn spinsels verjagen ik kijk omlaag en zie de zee mijn voeten kussen…

gevoelige oren horen waarom gekooide vogels zingen zulke oren horen pijn en vrijheid in het lied van vrije vogel: Maya Angelou!…

Maanlicht schijnt op je natte haar Je dromen worden waarachtig Woorden dringen niet meer door totdat de oorzaak van het kapsel van je erfelijke persoonlijkheid verborgen achter zwarte wimpers en met zilver gecrèmeerde rimpels voor deze nacht is opgehelderd…

Het water biggelt langs de hellingen van haar beklede slanke lijn Geeft vorm aan de rondingen van het onderliggende terrein Verzwommen kijken haar rotsen van achter het glazige gordijn Hoe opwindend een wit kledingstuk nat kan zijn…

Verstopt achter langgerekte vraagtekens aan de windstille rand je oren te ver maar mijn echo houdt stand. De allersnelste woorden ijlen je achterna zelfs in het donker op de tast vinden deze klanken het antwoord dat bij je zwijgen past.…

Maak licht in mijn hart en licht in mijn ogen en licht in mijn oren en licht aan mijn rechterzijde en licht aan mijn linkerzijde en licht boven mij en licht beneden mij en licht vóór mij en licht achter mij. Maak voor mij licht!…

horizon lokten, zonder besef voor de ondergang, die ons trefzeker bleef behagen met zijn weemoedigheid en toen we vertrokken, bleef een van ons achter terwijl de ander stoute schoenen had aangetrokken en de aarde betrad met een nat en droevig afscheid waarvan we wisten dat het eeuwig was en allang niet meer zo spontaan als het begin dat ons…

Zo’n joch van twee, met vragen in zijn oogjes en nog een luier aan, vertedert vrouwen. Ha, dacht ik, da’s iets om op voort te bouwen en in mijn Pamper vroeg ik haar dus droogjes: “Zo’n luier, vind je dat niet schattig, meid ?” Maar zij werd woest, en ‘k voelde nattigheid...…

Er was geen maan die avond geen sterren en geen stad er waren enkel wolken en elke bank was nat we konden ook niet schuilen en jouw jas was veel te klein maar voor ons was het genoeg om samen nat te zijn…

Kindje in z'n badje kinderkopjes huilen in de regen nat.…

en dan, het is zo geschreven omsluiten wolken de zon, plengt de hemel bittere tranen, huilt de wind door kieren en gaten al dat er is gebleven, glimmend beregend, de stad en haar straten…

Een studie in paars begint met onregelmatige tekens volgt bekende regels Bij liefhebben aarzelt het violet het cadmium schaamt zich rosse Vederlichte lippen op elkaar handen die onrustig, willen strelen tot alle pijn en ongerief de wereld uit, zich oplossen schuilen gaan in het donker In het blauw van de nacht maken sterren en maan hun…

m’n tong die priemend vol verlangen klaar staat om te antwoorden op de zwoele vragen die je stelt Terwijl de gordijnen dicht blijven zodat het nog lang nacht lijkt vervul ik je lustvolle wensen: mijn tong tekent natte hartjes op het landschap van je huid…

't Was nodig: in hoge frequentie deed Geert aan lekkagepreventie. Omdat-ie beslist niet van ophouden wist, had-ie luiers voor incontinentie.…

Als een auto die lang in de regen gestaan heeft optrekt en wegrijdt, blijft waar hij stond achter een plek die zich van de rest van de straat onderscheidt, even nog, tot hij ook nat is en niet afzonderlijk meer bestaat. Dat is wat blijft als je weggaat. --------------------------------------- uit: Voor de goede orde (1988)…

God, geef ons open oren!…

Hij is toen aan de slag gegaan, al de rimpels die zijn ontstaan, werden snel teniet gedaan, met de oren iets naar voren, en het vel achter de oren. En nu niet meer getreurd, ook de billen werden opgebeurd. Het vet werd niet gewogen, maar deskundig weggezogen.…

Na Clintons hondje weiger ik er nóg eens in te trappen Het nieuws dat overal inmiddels al is opgedoemd Dat naar Van Vollenhoven 'n planeetje is vernoemd Ja leuk hoor, 1 april: hou nou maar op met al die grappen Dat rotsblok, gaan we straks bij Pauw en Witteman nog horen, Lijkt sprekend op een man met bril en héle grote oren.…

zoemende, zoemende muggen irriteren nachtelijk slapen met geronk rond je oren vensters sluiten met hor insectenwerende middelen helpen vlug hun geluid te smoren…

soms dwarrelt een mens in stukjes uit elkaar onvindbaar zwevend in het universum niet al het gebrokene kan men helen spits je oren als woorden zeldzaam zijn ooit was poëzie alleen maar een stem…

het hele landje met vijver en al geborgen tussen strippenkaart munten en papier waar ik ook ben achter dof plastic blijft ze rennen oren plat staart zwierend zand stuift op zonder terugval --------------------------------- uit: ' De klik van de riem', 2006.…

een dag verandert van kleur de zon vertrekt avond wordt wakker ik hoor de rust van de zee golven komen naderbij voetsporen verdwijnen wandel met natte voeten koud briesje fluistert in mijn oren nog even een knipoog van het laatste licht donker is het buiten een ster valt naar beneden zal ik een wens doen nee laat ik voor een ander…

droog zacht, ruw nat in uit, stoten trekken voor achter, buiten binnen zuchten tieren, fluisteren gillen pijn genot, plezier fijn extase komen, opnieuw genomen rusten knuffelen, lusten tintelen…

je bent er niet dan ben je er weer wel niemand die je ziet ik voel het aan mijn vel vandaag ben je er nog niet straks misschien toch wel alvast zing ik dit smekend lied ik wil je kussen, kom maar snel het werd tijd, je bent gekomen je maakt me zo blij en wel want zon laat mensen dromen... ik hou zo van je warmte op mijn vel…

je geeft me dagen van slaap, bladerloze bomen en wind die stilte naar het noorden draait lege oren en het vocht van de maan dat het gedicht klieft als zou mijn schaduw de nacht toebehoren, nooit los van zwarte knopen ik laat achter, je vraagt de dood…

Dat is genoeg om zeven professoren Zeven jaren lang te doen krabben achter de oren.…

Ïk weet nog precies hoe het voelde. Ik weet nog precies wat ik hoopte dat je zou doen. En wat je natuurlijk niet deed. Ik wist toen al, dat je het niet zou doen, niet omdat je het niet kon, maar omdat je dat nou eenmaal altijd vertikt. Ik weet nog dat ik toen twijfelde. Of ik mijn gezicht moest laten zien, of hem standvast moest blijven verbergen…

de wind ruist niet meer alsof het raam steeds kleiner wordt en alle stemmen wegzinken zoals de zee in mijn woning ik had nog bomen geplant en duinen meeuwen en een schreeuwerige namiddag maar mijn kamer werd zelden door zon gedragen, noch door het meisje dat de straat uitliep ze zag me niet, las geen dagboek…

de klok staat stil ik twijfel op straat wacht de wind uit alles en binnen handbereik misschien moet ik de weg van de wolken volgen of tussen oeverwilgen omlaag gedragen waar vogels zich verspreiden over de laatste dunne waterrimpels omdat ik te zwak ben om te baden in de dagen van mei, in de geur van pinksterbloemen, waarheid…