Alle inzendingen over niemand om je heen

Als kluitjes aarde in de vensterbanken Zo staan ze voor de ramen maar te staan Je ziet er nog niet heel veel vruchtbaars aan Dat geeft gemor en aanverwante klanken Ons land is van van alles in de ban Wanneer het gratis is bij aankoop van…

De warme wind waait wollige witte wolkjes langs de knipogende zon de miezer voelt als vochtige vlinderkusjes vrolijk fluitende vogeltjes fladderen vlak voor me langs mijn aura weet zich gekoesterd dankbaar geef ik de natuur een dikke zoen terug…

Zo alleen, niemand om me heen. Regen stroomt van het dak. Een traan over mijn wang, duister in de gang. De lucht is grijs, niet blauw, en ik dacht, was ik maar bij jou. Ik kijk in de spiegel. Ik kijk naar een traan. Boven mij vliegt een zwarte zwaan. De spiegel breekt... Scherven brengen geluk. Bij mij niet.…

kreukelig alsof een hand er mee heeft gespeeld de bladen dun, zijn dicht beschreven vertellen een verhaal, over liefde een ongekende episode uit haar leven zo lang ik haar kende, woonde zij alleen hier in dat grote huis, ik wist niet beter zij wenste niemand om haar heen ,,, Lieve Constance, ik moet je gaan verlaten maar heb je…

de zee, vind daar mijn gedachten en zij gaan met mij mee Tot het einde van de wereld weg van iedereen En de stralen van de zon die stromen golvend door ons heen.…

Waarom zou ik nog schrijven? Wie luistert nog naar mij? Mijn letters worden bitter door dingen die gebeuren. Geen vreugd is meer daarbij. Mijn mond staat niet tot lachen en tranen vloeien vrij. Wie komt mijn verdriet verzachten, wie wist mijn tranen, geeft een beetje troost aan mij? Het heeft geen zin om wat te zeggen. Woorden kunnen…

Je vertrok en verbrak voor even de banden van al wat verbonden is. Weg van zoveel moeten van zo vele vragen verplichtingen alom. De eerste stappen zijn gezet daar waar vrijheid en rust samenkomen in een ander bewustzijn. Waar je gaat Na denken zonder Vooruit te denken waar dankbaarheid ontspringt als een bron zuiver water de weg…

Wandel onder grote groene bomen, ruik het vocht van het natte gras. Voel op mijn schouders de zon opkomen, het wordt vandaag een dag voor het terras. Alleen blijf ik verder lopen, alleen blijf ik verder gaan. Blijf van binnen stilletjes hopen, dat ik je ergens ook in je eentje zie staan. Maar zoals mijn verstand me maanden al laat weten…

Ik ben zo alleen, Zo verdrietig, Zo kapot, Zo helemaal alleen, Niemand om me heen. Niemand om bij uit te huilen,of om steun bij te zoeken. Niemand die je kent die je gevoelens begrijpt. Het enige wat je hebt is een paar mensen op msn, Ze zeggen dat ze om je geven, en van je houden, en dat je altijd op ze kunt rekenen.…

Met niemand om me heen, Ik zie enkel een stel dat loopt hand in hand. Hier loop ik dan helemaal alleen denkend aan mijn verleden, Vroeger was alles mooi, leuk en vooral geweldig. Maar dat was lang, lang geleden, En nu op dit moment voel ik me alleen en ellendig.…

De essentie van een boek, is niet waar het over gaat. Letters en verhalen niet. Niet de schrijvers zelf. De essentie is papier. De essentie van mensen, zijn hun gedachten niet. Zijn niet hun opinies. Zijn oude kranten. Is oud nieuws. Het zijn onze eigen ogen en oren, die samen onze werkelijkheid, mogen zien en willen horen. Bewuste…

Besmeurde kinderhanden Nagels zwart omrandt Diep in straten daar verzonken Niemand die om hen rouwt Flakkerend kaarslicht Verwarmen ogen koesterend Gesprongen koude handen Tot disk ontvouwde krant Glinsterend getooid Belemmerd het zicht Met ijzige witte parels In het schamele licht De kou dreigt te winnen De appel zeven parten…

Besmeurde kinderhanden Nagels zwart omrandt Diep in straten daar verzonken Niemand die om hen rouwt Flakkerend kaarslicht Verwarmen ogen koesterend Gesprongen koude handen Tot disk ontvouwde krant Glinsterend getooid Belemmerd het zicht Met ijzige witte parels In het schamele licht De kou dreigt te winnen De appel zeven parten…

Besmeurde kinderhanden Nagels zwart omrand Diep in straten daar verzonken Niemand die om hen rouwt Flakkerend kaarslicht Verwarmen ogen koesterend Gesprongen koude handen Tot disk ontvouwde krant Glinsterend getooid Belemmerd het zicht Met ijzige witte parels In het schamele licht De kou dreigt te winnen De appel zeven parten gedeeld…

* Ze keken schuchter om zich heen Maar niemand leek naar hen te kijken De slips daalden langs hun been Het begon al ergens op te lijken De sokken weg, maar het overhemd Ging toch wel erg traag uit Ze hielden het voor zich omklemd In de omgeving van hun fluit Daar stonden ze dan die deftige heren Twee oudere mannen naakt en bloot Niets…

soms is alleen niemand om je heen vaak echter een gevoel ieder weet wat ik bedoel vertoeven in een woestijn onherkenbare slijtende pijn of verlaten van praten met vragende ogen die niemand binnen laten een woord dat niet wordt gehoord waar doofheid soms bekoort lege straten holle vaten dode maten open gaten met een verleden het is de…

En zo ligt die kleine meid, van amper twaalf jaar, nog steeds geveld, te vechten voor haar leven. Botten gebroken, bewaking aangesloten, in diepe slaap gehouden, zit mamma bij haar bed, wrijft haar voeten en kijk het is net, alsof ze beweegt! Dan loopt een traan over je wang, zou je weten wat er gebeurd, ben je soms bang? Kun je voelen…

Mijn geest wil vluchten, vluchten voor al het verdriet. Voor de geur van de dood, die mij overal omringt. Maar vluchten kan ik niet. Verzamel maar weer nieuwe moed, koste wat het kost, en doe wat je doen moet. Blijf op je post. Dus hebben wij jou weggebracht. Naar een heerlijk plekje in het bos. Met bomen in prachtige herfstkleuren,…

De stilte werd in mij gewekt om te luisteren naar het ruisen van de luwe wind haar verhaal waarvan ik vind die luister van de natuur bij mezelf te zoeken rust op mijn oude dag om te genieten van dat vleugje schoonheid en adem het zuurstof in dat verwondering wekt wanneer vertrouwen gaat bloeien die een open wond nodig heeft om dicht…

verdwijnen een kus in de wind zo ook mijn dag jou voor het laatst bemind ik wil spreken over liefde maar nee, denk ik ik zwijg leugens willen niets achtergebleven kijkt de nacht naar buiten doorzichtig net aan de rand van de dood vertwijfeld zwaai ik naar je lippen woorden vallen niet meer rood je schaamt je armen om me heen…

hoef ik niks uit te leggen Voor geen goud wil ik deze momenten missen geluk van vier kleinkinderen, me allen zo lief door hen blijft het in mijn hart zomeren en voel me door hen weer heerlijk actief.…

Aan hen die vielen wordt gedacht, aan hen die sneuvelden een dag gewijd, ze worden herdacht Aan hen die in ’t oorlogsgeweld ’t leven lieten op barbaarse wijze, voor hen die vielen, voor hen die sneuvelden Er staan monumenten er worden kransen gelegd, er worden stiltes gehouden voor hen die sneuvelden voor hen die vielen…

Een goudfazant schrijdt heel statig met een blik van - zijn hen al in het koren - hé heb je mij gezien…

Ik was die dag niet zo verbaal zag dat de bonte vlinder haar vleugeltjes voor me spreidde daarop schreef ik mijn verhaal vouwde ze voorzichtig dicht zo bleef mijn boodschap droog stuurde hem omhoog, keek hem na tot hij niet meer zichtbaar was ik groet de mooie dagpauwoog mijmert mijn lentegeest dat mijn lief ginds in de hemel de…

om me heen pikken dat gepluk nee nog liever stuk…

Hij wilde zo graag bij de groten horen Maar t knaapje mocht niet meedoen in het spel Men vond hem dom, hij had een snottebel Hij had ook al bij ‘landjepik’ verloren Men wilde t later nog eens overwegen Maar hij moest eerst zijn vieze neus afvegen…

Het zoemde rond in politieke kringen: Wie over eigen schaduw heen kon springen Schoof bij de coalitie vrolijk aan. Zo’n schaduw is toch best wel een obstakel, Mijn been hangt nou in tractie aan een takel.…

Niemand die het weten kan hoeveel ik van je hou Niemand die mij troosten kan in mijn verdriet om jou Niemand die begrijpen zal hoe vreselijk ik je mis Niemand die beseffen zal hoe erg die pijn wel is.…

Deze kamer is een lege huls Ik woon elders Jouw zijden sluier slingert nog rond Opwolkend, kolkend, kwellend Zwellend in het geheugen Ik blaas naar het grijs gordijn Dat tussen ons schoof De muren kaatsen de kreet terug Er was ooit meer Een rimpelend meer van verwachten Diep en stil Maar waar bleef het? Ik spreid een lijkwade over ons…

in den beginne een woord en een rib uit mijn lijf het was goed zo, dacht ik, maar niet mijn verworven wijf in overdreven beweer dacht zij dat er meer moest zijn diende een andere heer nam een laatste trein zij dacht een kaartje naar het eindstation en verwacht niet dat het anders kon duidt het mij niet euvel alleen Venus heeft de…