Alle inzendingen over nietig en groots

Met het busje aan je hand waarin gerinkel luidt soms ook wat zwak geritsel door straten langs gevers gaan bij een oud krot gaat de gammele deur piepend en knarsend open een verrassend aanzien enige schemerlampen brengen zacht gouden licht in de kleine huiskamer waar gelukkige ouders tevreden kijken naar hun vier kinders…

wanneer kunnen we beginnen met het opschonen van dingen die niet echt belangrijk zijn weg met de refreinen in woorden steeds herhaald ze zijn mijn aandacht niet meer waard het is jouw sorus niet de mijne ik ga mijn gang ben al te lang gebleven in lagen nietigheden die ga ik nu te lijf met al mijn opgespaarde stekeligheden…

Onder het dak van de sterren, weet hij zich nietig En toch heeft Híj daarboven Grote dromen met hem.…

alles lijkt nietig op haast aanraakbaar niveau jij vliegt erboven…

Niet, niets, nietig Nooit nodig Overbodig Leeg? Neen! Volledig ledig…

Het knarsetandend wit Dat in mijn adem fluistert Mijn trouwe metgezel Als hartslag in de schemer Tegen een oranje aura Prik ik in het laken Groots en nietig tegelijk Weet ik mij verbonden Het zuivere koude water Valt hard naar beneden Ik lest mijn dorst Proef het zout van mijn huid Hier op dit hoogste punt Stroomt de aarde door mijn…

Verdrietig mag ik zijn en niet een juk maar nietig, verdraag ik je weg in tijd.…

Al 't minder kleine is groot voor de geringe. Een reus alleen kan nietigheid verdragen. Hij schept behagen in de kleinste dingen: Aardschokken, volksoplopen sprinkhaanplagen. -------------------------------------------- uit: 'Alle gedichten tot gisteren', 1994.…

Ik zie de nacht mijn dag vervagen Het grote nietige iets Een droom probeert mijn aandacht te vragen Het moment van alles; een ogenblik van niets. Ik kijk naar een eeuwige duisternis, naar de schaduw van de maan Vandaag heeft geen betekenis; Morgenochtend treedt al aan.…

Ik heb je gevoeld En ik voel je nog Hoe kan zo'n klein En nietig lijfje Zo'n diepe indruk maken…

wat komen zal even maar voelen vingertoppen mijn nietige ziel met de polsslag van het leven…

kracht om het nietige te proeven mochten gezonde mensen die kunst nastreven.…

Sneeuwklokjes wiegen zacht, nietig en bescheiden, worden bemoedigd door heersende narcissen. Knipoogt dichter Staring nog?…

uit water en steen rijzen witte pilaren op zoek naar de lucht…

in dit bos zij hoofdstukken de grote grazers in hun weidelijk complot het goede hout is op veel dieren zijn verdwenen het landschap werd hun strop…

Jouw handen liggen op mijn schoot vroeger vond ik ze ontzettend groot twee oude handen wat zijn ze mooi met hun rimpels en een plooi bergen werk hebben ze verstouwd zakken kolen naar de mensen gesjouwd jouw handen zijn nu klein en nietig en soms ben je wel eens verdrietig omdat je niet meer kan doen wat je zelf wil en eigenlijk staat niemand…

Een zandkorrel in de woestijn, valt in ’t niet, een zandkorrel aan ’t strand eveneens, de zandkorrel in mijn oog, maakt me nietig.…

~~~ ze heeft de soul in haar lijf en het ritme in haar benen staart dromerig voor zich uit terwijl ze zonder aarzeling de juiste toon inzet zwoel is de sfeer en zinderend de lucht haar frêle postuur op dat ruime podium lijkt zo nietig, maar jee wat is ze groots geen gebroken spiegels -she ain’t superstitious- maar geloof in zichzelf…

't Is best nederig te blijven en niet te gaan zweven Deze kleine nietige pruts kan niet zonder hen die veel om haar geven.…

Bij de avonturen van Tom Poes en heer Bommel geeft iets kleins en nietigs misschien beeldende geest aan de geschiedenis op Bommelsteins eettafel in gerieflijk hotel groot kasteel of schamel hutje staat ergens een korte kaars dik grillig en verschrompeld vol uitstulpend vet spreekt zonder vlam schept bezadigd afwachten rustig…

Nietig zijn zij die weerloos hulp kwamen bieden bekochten hun welwillendheid met bestaansrecht billijkt grootheidswaanzin het doel middels onrechtmatige daden…

Voor helemaal niks leef ik dan nog beleef ik dan toch dat Al wat nietig scheen, ik, als compassie in jouw hart en geest achter liet zonder enig verdriet.…

als een regendruppel voel ik mij op deze troosteloze januarimorgen zo'n nietig deeltje in de natuur dat even zichtbaar is alvorens op te gaan in de natte massa…

terwijl je naar het platteland verlangt Is liefde een onderhuidse verslaving waar je echt niet meer zonder kan is het reusachtig of juist nietig in Godsnaam: wat is liefde dan?…

De alom bekende kleine zwarte mier bouwt geen aarden kastelen of dennennaaldpaleizen als haar grote verwanten onder wijde velden in stadstuinen tussen straatstenen zijn talloze nietige kamers verspreid die arbeid en adem van het grondleven sterken dit onnaspeurbare rijk der luchtige korrelkelders vol krijgshaftige boerenvlijt streng…

Een ster aan het inktzwarte firmament laat je beseffen hoe nietig je bent. Zo'n stip in een eindeloze oceaan maakt je bewust van je sterfelijk bestaan.…

De avond kalm soms verdrietig, het nachtelijk duister zal ons omsluiten, o mens, wat ben je nietig.…

gelovigen in één gebed naar de Hemel gedragen en getroost hun nietige gestaltes afgetekend tegen licht, als het verlengstuk van hun open ziel en de hoop op hun gezicht…

Verdrietig is nietig is somber is zwart het rottend blad bevestigt dat vergankelijkheid verstilt de tijd klaagt de viool verdriet lijkt vandaag mijn parool…

pijn maakt verdrietig hoe verklaar ik dit nietig?…