Alle inzendingen over nietsdoen

bedenken het is een moment bij eenieder bekend dat de ochtendstond met de nacht is aangelengd of dat uw benen vechten tegen de aarde ; ze moeten wel, maar deze dag heeft toch geen enkele waarde ach, een week zonder rijm wie zal het merken ik schrijf daarom over weinig; ja, dat ook u een keer mag haperen nietsdoen…

de tijd van mij was ik tijdloos de lege ruimte vulde met mijn heerlijke vrije uren als chocola smeltend op het schuldloos nietsdoen die dag wil ik terug…

Bij alles helpen ze: bij je dieet Je huis ontspullen, voelen, zuigelingen Bij ademhalen, fietsen, nietsdoen, zingen Ontshoppen, slapen, flirten, sex, je date Hoe kon ik moeder en zelfs oma worden Zonder die grote hulpverlenershorde!…

Moment van zalig nietsdoen strelende adem achterin mijn hals lichamen gevangen in laagjes van katoen genietend van het ochtendlicht ...tintelend neerkomend op ons gezicht onder het katoenen oppervlak subtiele sensuele aanrakingen mijn gezicht verraadt ons spel...…

Ik lig in het gras en luister. Ik hoor mijn kleinkinderen rustig spelen. Ze brengen mijn eigen kindertijd terug. Torenkraaien zwermen suizend als de wind. Boerenzwaluwen maken Boeings belachelijk. Een oude vleermuis fladdert als een kind. Ruimte en tijd zijn tijdloos geworden. De avond is aan het vallen. Recht omhoog kijk ik nu de hemel…

Als alles terugkeert Naar het begin Is het wennen Om te beseffen Dat geen beweging Er toe doet - Zon die vanzelf Opkomt, lente die Zonder dat ik haar Geroepen heb te Voorschijn komt, Planten en bloemen Verschijnen zonder Dat ik er iets Aan gedaan heb - Zo wil ik mijn Leven nu ervaren, In vastberaden nietsdoen - Het…

Als ik toch eens vaker los kon laten en mijn blik kon richten op de hiaten van het leven die soms zo zinloos lijken Juist in die lege momenten die mijn leven nog maar zo zelden kent en die ik ook te vaak ontwijk, Het is die zoete leegte die me uiteindelijk beweegt in richtingen die ik nog niet ken En die me zien laat dat, met soms even…

Wij mensen menen hardnekkig, dat nietsdoen niets doen is. Het tegendeel is waar.…

Uitrustend van het fietsen, prettig nietsdoen. De meeuwen vliegen over het dak. Ik voel me gelukkig, fluit een wijsje.…

Ik luister naar jou en de wereld van voetstappen, een deur het doortrekken van de wc bij buren en de stilte van nietsdoen naast de onrust in jouw darmen, druilerig was de dag, maar met sijsjes en teugjes ristretto, met jouw schouder leunend tegen de mijne Hoe vaak hebben we dat al gedaan?…

Het louter nietsdoen vindt-ie echter naar: het is beslist geen dolce far niente. De oorzaak was een tochtje op de fiets in combinatie met een dode hoek: in één klap was z'n levensvreugde zoek en wat-ie slechts verrichten kan is niets. Dit niets is hem te veel. Men heeft erbarmen met deze invalide zonder armen.…

strandhuisje Met een dak oranje zonnevuur De houtgeur van de zomerstede Stoffig licht kierend op haar figuur Zuchtende planken, mousserend vocht Een fles crémant van lippen zondig Zeven sprongen in de zee, omlokt Door schuimvlokken haar gezicht, vredig Schreeuwen de meeuwen, deint groen zeewier Mos op palen, de zevende dag Van zalig nietsdoen…

Dank zij de reiger, die stil staat te vissen, terwijl een tortel zacht haar deuntje koert en glazenwassers zemen rond de klissen, een briesje ’t water eventjes beroert en men de Aalsmeerbaan niet heeft gekozen (geen ene Airbus vliegt er dan voorbij) en ‘k zit mezelf met nietsdoen te verpozen, voel ik wel degelijk: Ja hier ben ik echt vrij…

uit tytjerksteradeel overzag het geheel en zag werken uit een heel ander perspectief hij schilderde de maan oranje elke dag een stukje zodat de zon altijd scheen en was tevreden met het geheel maar dacht toch was het nu maar geel maar er is geen leven meer op aarde mogelijk dan maar een baan op de maan en was zo heel gelukkig want van nietsdoen…

En droevig zit ik, in mijn eenzaamheid, in hooploos nietsdoen. Al mijn uren dood ik in ijdel snakken naar het eindlijk einde des lange, droeve dags, naar 't eindlijk einde des lange, droeve Winters, zelfs naar 't einde des lange, veel te lange levens, dat, zwaarder dan lood, zwaar als de smarten zelf, weegt op mijn hoofd....…

Ik moest altijd wat doen vroeger van m’n ouders, broer en zussen want stilzitten was verspilling verspilling van je gegeven talenten en niet goed in de ogen van God en de Here Jezus je moet hard bezig zijn, je echt nuttig maken dienstbaar voor je vader en moeder en ook voor je broers, zussen, familie er zijn voor andere mensen, buren, naasten…