Alle inzendingen over nonchalance

gedachtes in kroniek summier in uitvoering of toegewijd en nauwkeurig gehaast in nonchalance een register van lotgevallen tegelijk een vergeetboek inkt verbleekt in onleesbaar van loodgrijze pagina’s…

nacht in werkelijkheid van verlangen zichtbaar in gebaren binnen haar tijd raadselachtig in nonchalance in het metrum van donker waar wolken haar oude gebeden dragen in vertrouwde tekens waarin de nieuwe dag op muziek wordt gezet naar aanleiding van gedichtendag…

Mijn nonchalance is dodelijk! Een liefde die nooit tot leven is gekomen. Woordeloze woorden, die woordloos bleven.…

Met in onbruik en kapotte zaken hun ziel verloren Tweedehands en hergebruik kan me zoveel meer bekoren Gemak nonchalance maakt al van val afval Het zal me blijven storen zelfs..... als kunst.…

je hebt alles aan elkaar genaaid de rode draad dubbel gestikt hun lijf geflikt met nonchalance en wat lieve woorden ze hebben het gepikt ze gingen op de rug harten duizendbreken emoties snel vergeten maar hun ziel moet terug ze willen nu geen spiegel zijn en niet die zoete pijn die jij ze hebt gegeven in dromen uit een ander leven…

Vandaag slaapt haar spiegel Druipt de hemel van haar zacht Waar zijn de onafhankelijke Hij die mannenkleren wast Hij zwalkt de treden op of af Drinkt uit haar ronde schoonheid Toevallig zocht de nonchalance Rood geverfde beelden buiten Strijden er geen ridders onlangs Zag ik hun zwaarden bedolven Vandaag stonden namen stil…

als alles tegen zit dan spoort er nog een lach op je gezicht oogluikend heb jij mijn strijd tegen de elementen zonder commentaar gevolgd voorwaar een unicum omdat bemoeienis als een wade om je hangt zeker als de tandwielen zonder olie kraken door nonchalance nagelaten de gescoorde lach is je liefste vorm van mededogen die…

handen zijn open vingers smal toelopend in hun lengte artistiek het haar is uitgeplozen haar nonchalance flirt met stukjes dramatiek tragisch is haar oogopslag als zij de wereld vat in een ultieme kus met armgebaar het glaasje port waardoor zij na een uur of twee haar hart uitstort staat na de lunch al klaar het leven is toneel…

handen zijn open vingers smal toelopend in hun lengte artistiek het haar is uitgeplozen gespeelde nonchalance flirt met stukjes dramatiek tragisch is haar oogopslag als zij de wereld vat in een ultieme kus met armgebaar het glaasje port waardoor zij na een uur of twee haar hart uitstort staat na de lunch al klaar het leven is…

De vrouw slaat haar benen over elkaar zij waant zich alleen in haar nonchalance haarzelf bewegen is niet wat zij ziet waant zich alleen en onbespied Straks krijgt zij thee in de salon wat toastjes met kaviaar en een kus Op haar schoot leest zij gedichten vertaald in het Nederlands van Poesjkin Haar wangen worden rood en zij streelt haar…

leed van de enkeling Zo vreemd maakt Is dat de wereld Die er geen weet Van heeft Doet als of het niet Bestaat Blijft gillen en brallen Moppen tappen En omvallen van Het lachen Sommige mensen Steken hun handen uit En troosten…. helpen Terwijl anderen Zelfgenoegzaam en Tevreden rondkuieren Roddelen giechelen En met elegante nonchalance…

in de stille deemster fluister ik in woorden mijn weifel, mijn twijfel tot een ongeoefend lied mijn hand penseelt dromen nachtelijke werkelijkheid een wonderster, zo mooi siert mijn gesloten pad ik ben ik tot de morgentijd mijn hart kent went aan de tegenslagen hoffelijkheid wint overwint nonchalance een hunkering lispelt langs…

moeder is een man opgevoed door een huis wasmachines en kookpotten pruttelend van dweil en dadendrang ze duwt me scheef in een hoekje ik moet meer vrouw opgevoed door poëzie en straffe iconen wel van de zwier maar dan met de nonchalance erin ‘k krijg weinig bijval ook van schoonmoeder ‘k heb daarom maar een paravan gezet in het washok…

Jij weet mij steeds te raken met een woord of een gebaar nooit zul jij verzaken het spel is nog niet klaar Jij wandelt door mijn leven raakt weer een letter aan steelt wat ik had te geven woordblind bij mij vandaan Jij grote onbekende beroert toetsen ongevraagd waar woorden ooit verwenden worden zinnen nu belaagd Met simpele nonchalance…

Mooie woorden die je soms over het hoofd zag en in nonchalance vergat gaven me dan de kracht om mijn pen ter hand te nemen. Zo heb ik dan met elk woord, elke zin met volle bladzijden mijn eigen boek geschreven. Ik liet je los waardoor ik mezelf hervond.…

Zuchtend zet hij de computer aan, ergens moeten haar foto's nog staan, dat is al hetgeen hem nu nog rest omdat hij haar net iets te vaak heeft gekwetst Hij leunt naar voren vanuit zijn stoel, "Verdomme, zo had hij het niet bedoeld" Ondanks zijn jarenlange nonchalance kreeg hij keer op keer van haar een kans Waarom kon hij zich dan niet bedwingen…

Mijn ogen vallen in het rose en zo te zien aan jouw zachte haar van vroeger moet ik jou hebben herschapen de koffie verkeerd staat op en rats aangebrand je gouden teller ik hoor hem nog het afscheid van je nonchalance je ogen op stokjes ze bevallen mij nog maar de macht is er af terwijl ik vast zit aan de beek en sterf met mijn visdraad…