Alle inzendingen over oeverloos verlangen

zonder grenzen hart en ziel verkennend oeverloos strelend glijden mijn handen van je rug als een traan die valt…

Verlatenheid en duisternis oeverloos lijden toen en nu; liefde niet begrepen, licht niet gedoogd, God, wees ons, zondaars, genadig…

Ik verbaas me soms hoe haar intellect Zoveel verhaal kan vangen Als ze na uren oeverloos geklets nog aan de foon blijft hangen…

Mijn gedachten drijven, tussen droom en werkelijkheid. Als bladeren die vallen, dwarrelend in de wind. Nog met de warmte... van de zomertijd. Hun voedsel gevend, aan de grond waaruit... ze zijn ontsproten. Hopend op een nieuwe lentetijd. Antje.…

ik schilder en strijk strepen met een gezicht in mijn gedachten laat ik mij volledig meeslepen reikhalzend verlangen, eerder... smachten. ik schilder en droom strepen het gezicht krijgt stilaan een gelaat maar ik kan enkel in mijn dromen dwepen als ik lachen wil, terwijl ik even... met je praat!…

Onbruikbaar Oeverloos Moeras. Veters Zitten los. Naast me Boven me Onder me Breit Men voort Aan de trui Die niemand Draagt.…

Een overheidsdienaar te Nulde Bewees een oud echtpaar daar hulde ‘k weet niet meer wat hij Toen tegen ze zei Maar wel dat ie oeverloos lulde…

de uren vergaan, de dagen, de weken, de tijd blijft nooit stilstaan en wij denken dat er oeverloos veel tijd is; die is er, maar niet voor ons, niet voor jou, niet voor mij.…

Scribendo tegen klippen op doordesemd in het licht van oeverloze onderhuidse tinteling in manuscripten fijn bewerkt tot folianten ossenhamstring goud op snee leren monster tintelend van zonderlinge zadenkruiden onverkort en onvermengd uit diets Veculiaans idioom…

Dag lieve Sarah, wees nu helder als de zon en straal je licht naar ons die donker wenen want jij ging henen en deel met ons jouw hoop en oeverloos vertrouwen.…

Langzaam glijdt de rivier door de kom van het dal en kronkelt zich weg in haar dromen, om tot slot bij het zilte en zompige wad oeverloos in de ruimte te stromen.…

ik viel Je bespeelde oeverloos dit hart met je klaterende zinnen vingervlug toetste je cadans mijn voelen keer op keer De poëet die telkens weer ontroert hier diep van binnen Jij bent de grote kunstenaar die ik mateloos adoreer…

Laat me opnieuw verlangen, maakt me weer jong en blij. Buiten geurt het overal, met prachtig tere tinten. Met bloemen zonder tal, die uit de aarde spruiten. Het lauwe windje speelt, de lucht is vol met fluiten. Ik kan alleen maar zwijgen bij al dit jubelend lentespel. Ik kijk en luister… en voel verwondering opwellen.…

Kom, laat ons saam de weg op gaan. Ik weet een bergbeek en een brug, Daar vindt het hart zich weer terug. Men kan er uren blijven staan, Want niemand zal ons vragen doen. Daar op de donkere terrassen Groeit jonge rijst in zilveren plassen, De wereld is er jong, en groen. De bergen zijn er donker blauw, Zo hooggestapeld in hun bouw.…

Jubelend vol verlangen. Iets mooiers is er niet. Nog even en de lucht is vol met geuren, en kleurt zich met een tere bloesempracht. Hoe heerlijk is die lentetijd, Mooier en beter… Dan je had gedacht.…

Ik nader tot de kelders van jouw vloeibaar reservoir, gedachten worden smerig als een ranzig abatoir. Het deint Mia, het schrijnt Mia, mijn paden worden nat ik wil je graag beklimmen maar je flanken zijn te glad. Jij speelt met mij een hinkelspel en duwt me uit balans. Zo val ik uit de gratie en ontglipt me weer de kans. Nochtans jouw ogen lonken…

ik wil langer schemeren om het dubbele in ons bestaan intenser te beleven de speels vrolijke kanten het lieflijk dansante in het jeugdig bewegen in schaduwen bijeengeraapt de desolate wanhoop zonder uitweg en het ten einde raad wij blijven bij de grenzen weg in oeverloos laveren maar zoeken beide zijden op in steeds proberen zo juichen…

Aan de Binnenmaas waar tijd en water vallen en opstaande dagen scheuren en blinken wil ook zij het voorjaar terughalen en herbeleven nervositeit inruilen, de nuances helderheid geven. Hier loop ik met haar gearmd als vergane foto met gedachten op een koers die haar steunen. Eenden geven vrolijkheid. Diep in haar schelpen loopt ze door eigen…

Als jij zo oeverloos somber denkt enkel het zwart ziet en ik zie geen liefde in je ogen zakt mij de moed in de schoenen ik moet ze trouwens nog poetsen zwart…

louter mist en stilte rond wazige bomen het water oeverloos ruisend slechts de geur van grond en dwarrelend blad van lichte weemoed en vergankelijkheid…

kijk hoe ik hier nu zit te wachten mij voed met tot zolang oeverloos overloop hondsmoe van het er doorheen zitten sta ik dan toch maar langzaam op vreemd er gebeurt niets en toch beweeg ik hemel en aarde…

't Verlangen van mijn hart doet gevoelens bovendrijven. Hoe heerlijk is het, als ik woorden vind. Het vult mijn dag, blij als een kind. Het zijn zo vaak die kleine vreugden in mijn leven, die het leven aangenaam doen zijn. Verdriet en pijn worden verdreven.…

nog heel even dan spreidt het blad het bloemhart laat zich zien bovendien de eerste bonte vlinder raakt mijn ziel in een fase van extase op zulke momenten wil ik alleen zijn om het hart te laten lenten te delen met de jubeltonen van de merel en de eerste zwaluw loopt de schaduw voor me uit die zich niet laat vangen zozeer is mijn verlangen…

Dromen deed ik Vannacht dat ik Oeverloos - en Vooral vergeefs - Mijn weg probeede Te vinden in De doolhof van Mijn verloren tijd - Nimmer zeker of Ik deze ooit Nog zinvol goed Kan maken…

oeverloos gemis vreet aan mij als een woekerende tumor die gulzig aan mijn leven zuigt tot ik op een nacht bij volle maan van het dak zal stappen en uitzinnig lachend te pletter zal zweven tot vergetelheid…

zie het glippen door vingers die je eerder behoedden voor een lijf dat je liefdevol omstrengelde rilt verlaten aan de flanken van oeverloos stroomt het net zolang totdat het al haar kleur verloren heeft…

Geel is het licht en kort de dagen maar liefde blijft en ook het vragen naar nieuw geluk en levensmoed; dat zij je vergezellen mogen in 't komend jaar; dat mededogen en vrede oeverloos je groet.…

Het smaak- en oeverloos de buis bevuilen is weerzinwekkend en slechts om te huilen !!…

Toch prettig als men daar wel allemaal weet, dat dit niet goed is, maar dat oeverloos ouwehoeren dus ook al niet helpt!…

wat zouden we graag weer even mopperen over het weer elkaar omver lopen in drukte irritaties over flauwekul en meer wat zullen we straks vriendelijk in weer en wind belangstellend groeten begripvol en eensgezind toch?…