Alle inzendingen over omzien naar

een onzichtbaar brood sensueel verlangen nestelt warm en zichtbaar voelbaar in mijn schoot Trefzeker en gevoelig juist de snaar die wordt geraakt subtiel gericht op het effect speciaal voor jouw publiek gemaakt Onpeilbare diepten verborgen in alomvattend groen vervuld door slechts een simpele wens aan zelfbevredigen te doen Geen omzien…

Ik neem mij voor nooit meer te gaan, maar weet bij 't omzien naar de krukken die daar als stille wachters staan, dat vermijden niet zal lukken omdat de keus niet moeilijk is tussen stamkroeg of gevangenis.…

onze levens verschoven mee en mee niet alleen uiteen gedreven door de grensrivier het kolkende water slaat het verlangen naar de bodem sleurt zonder omzien onze levens met zich mee niet alleen de rivier hakt het ondeelbare in twee op gescheiden oevers brengen we een dronk uit aan de grond genageld heffen we het glas niet alleen de tranen…

Tot in lengte van dagen klinkt een lied zonder woorden als tongen versmelten beweging gehinderd denken bemoeilijkt het onnavolgbare komt zoeken naar ruimte vragen die blijven sprakeloos omzien roepstem die wenkt uit glazenhuizen.…

Het is verdampt in de vooruitgang alleen in omzien leeft het voort de dood wentelt zich op de wang en rust in het vergane oorlogsoord Waar het leven lachte, soms ook bukte zijn hart gloeide en hij een ruiker plukte.…

we passeerden grenzen steeds weer onze levens verschoven mee en mee niet alleen uiteen gedreven door de grensrivier het kolkende water slaat het verlangen naar de bodem sleurt zonder omzien onze levens met zich mee niet alleen de rivier hakt het ondeelbare in twee op gescheiden oevers brengen we een dronk uit aan de grond genageld heffen…

onzeker en alles misschien Struikelend over verdroogde dromen aan haar flanken de ruïnes van huis en haard de omhelzing waar ze nooit los van zal komen de wijdse leegte waar ze nu in staart Ze heeft haar hart al opgeschoond verdwijnen wil ze, het overzeese breken haar woning hier is uitgewoond de grijze vlag voorgoed gestreken Nog even omzien…

Als rivieren bier en wijn mijn slechte buien hebben weggespoeld zal ik de draad weer oppakken en zal ik eens omzien, of je me nog volgt. Vergis je niet hoor, ik ben groter dan je denkt, en ik buig voor niemand, zeker voor de duivel niet.…

Omzien geeft voor een zakenman geen pas. Maar morgen is er altijd tijdgebrek. Agenda's heeft hij en zijn aktetas Zit vol prognoses, tot de jongste dag, Van opwinding beslaat zijn brillenglas Als hij naar nog een gaatje zoeken mag. Hij graast de toekomst leeg om haar meteen Opnieuw met hoop te vullen.…

eerder dan stilstaand niets, langs de boorden van een wilgenrij in zwartgoud nog tijd te gaan, toekomst te delen zonder omzien of omzichtig slaap af te wegen voor je het weet gaat het richting categorie voorbij voordat het goed en wel en zo goed en zo kwaad als het gaat, gebundeld in onbegrijpelijke codewoorden dan vallen de letters…

.- Als gele rozen in de zon aan 't bloeien, Staan in een omzien dan de witte ballen…. Dan gaan ze knetren, langzaam-aan vervloeien, En dan verdroplen, de een na de ander, allen! Zo voel ik blank-rood zielebeeld, door gloeien Van het verstaanvuur, uit elkander vallen.…

ruggen zich buigen over de lengte van het vergankelijke gloeit koudvuur na waarin geen leven meer te smeden valt en verzoent zijn laatste adem zich met het oneindige De “ vrije wil “ heeft zich vastgeklemd aan een dovend licht dat aan de kim verschijnt De stilte hecht zich steeds inniger aan droomloze gedachten die het leven zonder omzien…

We leven langs de kalender waarop de jongste dag ontbreekt we koesteren de graven waarin dromen en innige liefdes rusten marmeren platen scheiden ons van de onbereikbare hereniging we zoeken tevergeefs de hemel op aarde en weigeren te sterven wentelen ons tussen de dozen van onbereikbaar omzien eindeloos verkleumd verpozen wachtend…

Beziel ons door uw goddelijk omzien. Wij zijn uw schepping. Verlicht ons lot! Want morgen wacht ons weer een uittocht...…

Het omzien naar geleefde tijd wordt door de toekomst even verblind. De tijd vliegt. Maar wat niet liegt dat is de tijd. Het oude jaar torst een zandloper met vlijt, die iedere laatste korrel telt op het ritme van de wind. Het vooruitzien naar de nieuwe tijd verliest even elke lust met het leven welgezind. De tijd vliegt.…

Het zijn niet altijd de ogen, die omzien en inzien. Het zijn niet altijd de oren, die luisteren naar een innerlijk behoren. Het is niet altijd het woordenspel van de mond, die dat uitspreekt waarin de waarheid naar voren komt. Toch in navolging op hetgeen ik kan zien, weet ik wie ikzelf ben bovendien.…

De heer Pieter Omtzigt, u Komt voor mij Dicht in de buurt Van ‘De Christus’ U neem die C Van het CDA Dan ook mee In uw nieuwe partij Partij ‘Omzien” Waardoor De burgers Maximaal beschermd worden Tegen de fratsen De onfatsoenlijkheden De zonden van de overheid Hun schuld, hun schuld hun grote schuld En de Here, de Here Zag dat…

Geloof in ultiem verzet, moest daarbij de hoogste tol betalen, niet te mogen omzien, wat de Goden hadden geroofd, door de minstrelen bezongen in de tijden, dat die de wonden zou helen is onzin die we nog altijd delen, die gedachte kost ieder het hoofd.…

Stoeien met de tijd, omzien in nostalgie. Heeft iemand nog de regie?…

En Sint, nou ‘k toch bezig ben met noemen kunt U ook eens omzien naar: al dat rapalje en die boeven, leg daar maar helemaal niks klaar! En mochten de zakken eindelijk leeg zijn, neem ze dan vol mee terug met veel chagrijn de boeven, moordenaars en dieven graag, want daarvan zijn er genoeg vandaag!…

Nu de herinneringen van twee volwassen metgezellen in de verte op de deuren tikken van feestzalen en rouwkapellen wellen in omzien de tranen van vreugde en geleden verlies wordt warmte van jaren ingepakt mengt zuidenwind met kille bries maar ook na deze dag worden nieuwe morgens geboren en nachten samengebracht binnen de ring van versmolten…

Elk omzien duurt een jaar gewis. Op achten was de komst gevonden: Ik schat het ruim al negen is. Val, avond. Zoudt ge uw' plicht niet weten? Of is de tijd zijn wieken kwijt? Of heeft Apol zijn zweep vergeten, Dat hij dus traaglijk zeewaarts rijdt?…

Geschaafde knieën, te vaak gevallen; Leren verdergaan tegen beter weten in, Schichtig omzien, naar mogelijke omstanders, die bedekt plezier beleven; Aan leed wat anderen pijnlijk ondergaan.…

Onvoorwaardlijk, zonder omzien aan de weerld ontleefd en al haar waarden, naakt en uitgeschud van al haar middlen, naakt en uitgeschud van al haar wonden, hier ontvoerd waar met haar pasmunt niets en niets valt te bereiken, - ach wat zou ik van en voor haar armoe moeten redden?…

God had zelf notabene nu zijn koninkrijk verzegeld en verlaten voor een bankje van het winterpaviljoen waar hij kon omzien naar de mensen die zijn wintertuin bekleedden vol met glinsterende paarden die hun glans hadden verkregen van de draaimolens die draaiden als een spinnewiel bij nacht voorbij een toverlint van lichtjes in de sneeuwgeworden…

Nog even, dan begint een kersvers jaar Dat tijd voortdurend doortikt, blijft een wonder Hoe lui er soms mee omgaan, is bijzonder Want kijk, straks staat regering weer mooi klaar En doet met quasinieuw elan haar best Op wat zij eerder grondig heeft verpest…

ieder gevoel of beweging uitbande, de deksel onaantastbaar bleek en dat al na enkele jaren van vruchteloos zweven in dromen van verwachtingsvol streven naar naar ja, naar wat, blijkt nu de genadeloze vraag de bus naar Nice vertrekt gelukkig op tijd niet dat ik daar zo mee bezig ben immers hoe kan men als verstard de tijd bewaken of omzien…

Een coup te plegen, de meest redelijke, de meest voor de hand liggende en als zelfstandig kamerlid door te gaan als Partij Menselijk Omzien (PMO). Eindelijk, eindelijk een echte volksvertegenwoordiger. Geen Krol natuurlijk, maar Omtzigt, Pieter, de mens! Die waarachtig als Christen omziet naar de medemens.…

Droog, Snel en Niet omzien, het Diep van Aduard Oversteken; recht van uit je graf in Tandartsebosje draafje Losjes, Onverschillig liefst, naar het land van Pon. Waar ik je opwacht bij de brug indien, een blinkende kluif in elke hand, je me terug keert.…

regenachtige dagen in het huis van melancholie in het schijnsel van kaarsjes schitteren dan de kerstballen wit zilver of goudgeel gekleurd als fakkels van het ervaren geluk waarvan de spiegels ook zwaaien naar allen die ons betekenden of ons hen betekenen lieten prikkelend jeuken de kerstnaalden vallend van haar groene takken het omzien…