Alle inzendingen over onbeschaamd

hoor muziek een melancholieke stem in een of ander dialect dat je niet eens verstaat maar begrijp er wel iets van van hoe iemand zingt iemand mist haar alle liedjes gaan daarover terwijl de silhouetten zwart aan de kust staan op zoek naar garnalen ja kijk en meeuwen duiken onbeschaamd neer op dit krioelende leven terwijl ik…

Soms loopt hij met de nacht mee over verstilde stenen straten langs rijtjeshuizen waar het duister onbeschaamd aan vensters gaapt een lantaarnpaal buigt schamel schijnsel houdt zijn schaduw even vast vanuit de verte krast een uil verbaast de stilte klinkers klagen slepende alsof ze weten dat haar lach niet licht te dragen is slechts…

zuchten Zwom het kikkervisje naar de overkant Brak door het membraan Versmolt tot vrucht Een klompje van chromosomen en strengen Een keten waarop mijn erfenis te lezen staat Het woekert in dat lauw, rond bad In de prille herfst wringt het zich Door haar bekken Schrikt zich een brulaap van de lucht Of is het de grijns van de vroedvrouw Die onbeschaamd…

Weg, ver weg uit de kelder van de ziel met de vrijheid van het lichaam naar feesten van alledag door onbeschaamde tuinen, felverlichte etalages langs de stilte van het ommuurde bed op de fiets, voorbij het uitdijende heelal met de scheur door het servet dat geen laken kan zijn met het vliegend hert naar het land van de timmerman, bij wie thuis…

zeg ik zonder overslaan je knikt ja en kleurt je wangen ik denk dingen die ik niet zeg maar met onbeschaamd verlangen rijd ik samen met jou weg…

Waarom zo velen onbeschaamd over één kam te scheren, integerheid ten spijt? O Heer, alleen U kent de oorlogssporen, U, die vernederden verhoogt, alleen U doet de echte Vrede gloren. Geschreven bij het gelijknamige boek van Alex Verburg.…

Als het leven mij zoekt ik me niet laat kennen gaat het mij onbeschaamd voor strooit met liefde die z’n plaats niet kent waar geen mens me ziet staan bekijk ik de dagen buiten mij om gevuld met gulle minnaars die hun eelt op handen dragen stille killers die doodleuk op facebook foto ‘s van slachtoffers…

't Ruikt zo naar bramen hier, ze zijn al bijna rijp En jij bent in het Noorden Wou dat 't Noorden hier was, of anders andersom Zoals mijn chalcedoon verloor ik jou Op straat Nu is de herfst begonnen Mijn hart hardnekkig zwaar bewolkt Regenbuien schuilen niet meer voor zichzelf Laten onbeschaamd de zielen vallen De mijne klettert op de straat…

Dan volgen fantastische fonteinen, Die, ongeremd ontploffend, fluitend, Onbeschaamd, orgastisch spuitend, In de hemel van onze liefde verdwijnen. Als we nadien gelukzalig samen liggen, Dan streel ik even lief door je haar, Schilder een tedere kus op je lippen En fluister zacht, Gelukkig Nieuwjaar.…

Je glazen gevel was zó oogverblindend, mijn ogen trokken er, onbeschaamd en voortdurend naar, of ik wilde of niet. Je hebt het vast wel gemerkt, aan je kleine pupillen in je mooie ogen te zien althans, en heus, ik ben een vakman.…

Je lichaam ja je lichaam je behaarde onbeschaamde lichaam je zinderend witte lichaam je languit liggende lichaam dat mij aanstaart met gaten en gleuven, met dotsels, kroezen en poezeligs of zich schuilhoudt in mazen en lakens of puilt uit pakken omvatsels, het is almaar je lichaam je lichaam je lonkend luibekkige lichaam je kronkelig wiggende…

Verrot broeiende, stinkende adem briesend wulps hees, mij zeeziek makend deinende, klauwt zij dwaas schaterlachend haar lange nagels onbeschaamd, triomferend diep zwart in mijn hart en ziel.…

Met je lieve kreetjes die klinken vaak als iets tussen wanhoop en verontwaardiging in maar dat is slechts wat ik verzin Onbeschaamd en knuffelziek Lig je op je rug Je kronkelt alsof je zeggen wilt Aai me eens (heel vlug) Met je fiere houding zittend voor het raam Wachtend op wat komen gaat Turend in de verte tussen twee…

Even denk ik aan jou Even vlug even gauw Dromend op mijn zij jou in mijn gedachten Denkend aan de toekomst en wat te verwachten Glimlachend, denkend aan daarnet Aan die paar gestolen uren in bed Alsof het nooit anders is geweest Zachtjes knuffelen, onbeschaamd, onbevreesd Je hoofd op mijn borst luisterend naar het ritme van mijn hart…

De stad springt gastvrij voor mij open, ligt onbeschaamd uitdagend aan mijn voet. Ben met de hond uit, dat altijd en eeuwig…, maar het moet, van stap voor stap, stoppen en dan weer opnieuw gaan lopen. Trillende zomerhitte ligt over eindeloze daken, van familievuurtjes kringelt rook omhoog vanuit het koele park tot aan de hemelboog.…

driften passie ongeremd Zij moest hem hebben gooide alles in de strijd Beestachtig wilde zij beminnen zonder beleid Dan klemde zij het lam zwoel in haar armen Ontkleed blozend zwetend gepassioneerd Onderging de snelle onbesuisde liefkozing Nog voor de inbreng Serges snelle lozing En als zij dan wederkeerde in het rokerig lokaal Met wulpse onbeschaamd…

In de stilte genas en heelde alle pijn veroorzaakt door herrie, tumult, onbeschaamdheid. Het hoogste goed: dat gaf je mij, blijf je me geven. Ik kende de luxe om met jou om te mogen gaan.…

Ik liet me brood en wijn brengen in de restauratiewagen en dankte god voor het grote geschenk, Parijs, gedecoreerd met smaragden dennentakken, fonteinen waar de os en de ezel gedrenkt worden, bankovervallen, verkeersopstoppingen, agenten met onbeschaamd witte handschoenen, hoogmoedige jonge officieren, zeeschuimers spektakel in het Cirque d'…

Het regent daar nu tienen na mijn onbeschaamd appel!…

Zo hopen dwaze paardevijgen, Die, daar ze in 't stinkend stalvocht staan, In hun vermeet'le drekhoop-waan Hun afkomst onbeschaamd verzwijgen En zweren, dat ze uit zwemmen gaan, Door al dat gaad'loos bluffen slaan Tot ooger glorie nog te stijgen, Een eretitel te verkrijgen, En…

onze daken koninklijk en trots waar ze schreeuwden zoals alleen meeuwen dat kunnen hartstochtelijk klagelijk en huilend het snijdt door je ziel dat schreeuwen zoals een mes door boter ze stortten zich op ons afval scheurden de grijze zakken gretig aan flarden zochten resten van friet friet mét wel te verstaan en hier en daar werden onbeschaamd…

Nos poma natamus Zo hopen dwaze paardenvijgen, Die, daar ze in 't stinkend stalvocht staan, In hun vermeet'le drekhoop-waan Hun afkomst onbeschaamd verzwijgen En zweren dat ze uit zwemmen gaan, Door al dat graad'loos bluffen slaan Tot hoger glorie nog te stijgen, Een eretitel te verkijgen, En, recht met 's Landsheers bruiloft…

We zingen een eindeloze deun die met de kandelaars elk jaar worden opgepoetst, onbeschaamd zijn de blauwen luchten, waarin december zich achter verschuild, de kachel brandt maar staat lager, we worden deze dagen trager, beloftes naar elkaar in een eindeloze steun van wensen, die worden vluchtig, doorzichtig als kaarsen zijn opgebrand…

Laat ik dan maar door Duitsland gaan Waar ik onbeschaamd 180 kan rijden. Lekker auto’s voorbij crossen, lekker racen, Auto’s snijden, bochten door scheuren, En onder vrachtwagens door, dat zou gaaf zijn. Dus ik sluip langs de haag van de bure, Onder het prikkeldraad door, zo de garage in. Ik zoek of ik mijn stiletto bij me heb.…

Kom, ga met mij een snater snokken, ga onbeschaamd een tater fokken. In 't kneppelhout is 't een festijn, daar waar de kneuters zijn.…

. ------------------------------------------------- maagdenwas - zuivere was dieft - diefstal, onbeschaamdheid oordeel - het Paris-oordeel koets - bed vier - vuur…

En dan is het voorbij en tijd om gaan lachend onbeschaamd wrijft zij nog met haar broekje zwoel zweet en sporen zaad tussen haar benen weg. En aan de deur kust ze me even nog de mond. Haar ogen glanzen. Van ontroering, denk ik. Ik zeg: tot dinsdag lieve, ik zal je missen. Zij antwoordt enkel met een zoen.…

dichtten hoe zij het zout likt van mijn handen en dan tussen haar tanden sist jij, nu niet, nooit, ooit weer, nu verdrink ik je mijn karakterloos meer hoe zij mijn maalsteen vermaalt, vergruist de kamer wordt een instant graf waar ik als een hond naar de wormgaten blaf hoe zij de schaduwen verwelkomt herkent, omarmt, de namen noemt en onbeschaamd…

Wie is die dichter(es) Die fraaie poëtes Beschermvrouwe prinses Der dichters patrones? Zij leidt de dichterschaar Van 't Vaderland, voorwaar En Vlaanderland, nietwaar 'k Heb medelij met haar Want één ding zit me dwars Als Neêrlands dichteres Had lichtgewicht miss Lieke Te weinig in haar mars Zij is meer dan een 'zes' Maar ging…