Alle inzendingen over ongelijk OR schaduwkant

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

Licht vriezend weer Zonlicht intrigeert Dampende loofbossen Dunne takjes die wit uitdossen In de bosrand Aan de schaduwkant Daar zie je iets bijzonders verschijnen Wat ook plotseling zo kan verdwijnen Natuurfenomeen in het winters halfjaar De vorming van ijshaar Water dat uit het kernhout werd geperst De vorstige lucht doet de rest…

heb jij nou ook dat gevoel je weet wel wat ik bedoel dat het ongelijk is verdeeld met wat het lot je toe bedeelt…

Langs de schaduwkant Aan een waterrand Bij een bosperceel Soms heel weinig dan weer veel Bosanemoon In een voorjaarsdroom Blaadjes hartvormig en knuffelzijdezacht Alsof de lente naar je lacht Genoegzaam snuffelend onder beukenbomen Waar doorgaans weinig zon kan komen Jouw verschijning zal in humuslagen gloriëren Totdat de boomblaadjes…

Rotsvaste muurbloem bloeiend hout aan de zon verbrand breed omstrengeld verwarmd het goed bloemkelk in kleur geschoond aan de schaduwkant vals herinnerd mijn gebrekkig loopvermogen stampvoetend verschijnt een blos op verbleekte wangen nieuwe geur verspreid zich als stuifmeel door de lucht loopvermogen kentert in een laatste vlucht.…

Gegeseld in tijd gevangen in ruimte gegijzeld onder de zon en vastgelegd in wetten pretendeer ik vrijheid in een ongelijke strijd.…

Heb ik jou de bloem gelaten nam ik haar om te behagen ze was in knop ze bloeit en kleurt ons ongelijk haar glimlach geurt naar drop…

De schaduwkant in rijpe vlucht wacht tot het sterven zijn naam verliest en de dood zich koudt tot het volgend seizoen in deze gedogen herinnering spreken gesloten ogen en nestelt hij zich in zijn laatste vederbos het licht breekt in stukken en valt in ’t zaagsel van dit aardse poppenspel, waar deze marionettenklucht zich verschanst…

nestelt zich in alle hoeken, en ijle leegtes van duistere schaduwkanten! Grillig tekent de regen onduidelijke contouren op de aangeslagen ruiten. Nergens is te vinden, een terugdraai klok! De adem van brak geworden woorden zweeft verder door de mistige verloren illusie! heimwee... Blijft…

Niet over de zonzijde zou ik spreken niet over de schaduwkant. Maar over de warmte van een stem de troost van een woord de zegen van de stilte de doem van de eenzaamheid. Dus toch zon? Dus toch schaduw? Gelukkig was er de deemstering die me zachtjesaan opslorpte. Ook mijn gedachten.…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Jinek een ijskoning die veel warmte weet uit te stralen en verbaal duidelijk en inhoudelijk sterk is maar het blijft een ongelijke strijd Jinek Deelder..en de winnaar is?…

Waarom zou ik ooit vermoed hebben dat je de draaiing van de schaduwkant zou nuttigen om me weg te krassen voor het gezang van een nieuwe lokroep Waarom, lieverd?…

Als er niet meer wordt geschreven en ook niets meer wordt gezegd, als iedereen is moegestreden van een ongelijk gevecht. Is dan eindelijk het leed geleden, Of zijn we dan geknecht? Dan rest alleen nog stilte, Die meer dan alles zegt!!…

maar er komt een eind aan dat ongelijk want de wereld wordt steeds warmer!…

Sprekend de moeder wat lijkt zij/hij op z’n vader op z’n opa, oma, tante, oom, neef, nicht uiterlijk vertoon allemaal bij de geboorte, het nieuwe leven van een baby, mensenkind; meisje/jongen het is de toon die de muziek maakt afwachten dus, zijn/haar smaak gun het kind z’n eige z’n eigen unieke ik sprekend zichzelf!…

Je kruk tikte als een klok op de stoep in plaats van de voetstap van je linkerbeen dat al was gevallen in jouw ongelijke strijd tegen ongeremde celgroei…

Als de wind niet aflatend tegenzit De jaren van een ongelijke strijd tellen Droog en verdord is mijn verlangend hart Gemis is schrijnende in ontbrekende liefde Als al mijn hoop op het vinden is vervlogen Verlaat ik de doorgroefde boom des levens Ik begeef mij naar het zekere ‘onzekere’ einde Dwarrelend, vertwijfeld, Doch in alle rust laat…

Ben buiten mezelf, Vandaag, weet niet Hoe ik het heb, Ga je vertellen Dat het over is Tussen jou en mij - Terwijl ik het Tuinpad bij je huis Op loop, neemt De mist in mijn hoofd Hand over hand toe, En hoop ik nog Dat dit een boze Droom is, maar De ongelijke stenen In je tuinpad Doen mij beseffen dat Ik mij niets heb…

ben onkruid niet eens een plant toch bloei ik zijn mijn wortels navenant ik ken de grond nooit vastigheid vocht en stenen daar beneden toch bloei ik ongelijke delen in unieke pracht kom maar zon jouw lichte handen branden kracht…

Vanuit mensenrechten bezien, heeft ieder mens recht van spreken. Vanuit ieders standpunt beschouwd, heeft ieder mens gelijk. Lang leve onze rechten en regels. Hoera voor toegegeven fouten! Eindelijk en nog steeds! Samenwerking wint het van de strijd.…

de zon verdampt de mensen op het plein en blakert het gesteente ze rusten peinzend aan de schaduwkant gelooid op het gebeente de huizen hoog de straten donker smal warmte ademt traag verval de luiken zijn gesloten binnenplaats met groene rust koelte die de warmte kust stilte spreidt de zomer uit vervaagt de middag in siësta de…

ik wist dat zij zouden komen kleine spiralen van zand voelde ‘s morgens de zon al prikken op mijn gezicht en hand ook het steels verschieten van de duinse schaduwkant waar de alom aanwezige gekko’s kartels stappen op de rand nog hangt in de pittige geur van olijven ui en paprika een kip te garen op het vuurtje dat maar niet…

Hallo Lente, wat ben je maagdelijk pril, bijzonder groen, dit jaar de winter liet zich innig gelden maar nu laat jij jouw zon zien gaat er een knoopje los voor bomen bladerknoppen zag ik jouw vriendin, de zomer vandaag al een beetje glimlachen vanachter haar blonde gitaar liep ik over schaduwkant van straat naar glasbak om het…

Aan de andere zijde van het hek is er meest leed en lijden En strijden gelijk met ongelijk geluk met ongeluk die elkaar.... in de wielen rijden.…

We dragen beelden met ons mee soms in een fel laaiend vuur of juist een rustig kalme zee die beelden ze blijven op den duur Verbeelding wat je graag wil kan heel lang blijven hangen of beelden waarnaar je stil met liefde blijft verlangen Die beelden, foto's van ons leven met schaduwkanten of overbelicht koester dit geschenk want het gegeven…

Je aarzelt nog of de liefde die mijn hart teistert natuurlijk is zoals eb en vloed tegen oeverkasseien en of de echo van mijn woordgeluid ook stilte kan verdragen maar in het ruisen van de wind hoor je mijn adem in het verlangen en twijfel je niet langer over de schaduwkant van dromen die het leven overleven daar leg je jouw hart in…

Onszelf overtuigen, van ons ongelijk.…

er is wat afgeschreven vette enveloppen vlogen uit mijn hand tussen de tanden van overige bestemmingen ik heb het niet meer zoek een nieuw verband niet meer dan vloeipapier in stukken gescheurd bijeengehouden met handgaren van ongelijke lengte…