Alle inzendingen over ontastbaar

Hoe graveer ik in papier het tasten naar haar golvend haar dat silhouet van jonge abrikozen verdronken in mijn vingers. Hoe blijft de zomer blinken in haar ogen terwijl haar zacht gezonken geur al slaapt in 't gele glooien van een herfst verloren rimpels in de huid van hoge bomen. Ze is er niet. Ik zie haar wel. Ik luister diep en hoor…

Is het ontastbaar is het alleen maar charme of is het wat ik zo mis wat ik zo zoek en wat ik bij je vind…

Dicht tegen mij aan slaap je zoete dromen een glimlach die over serene wangen glijdt rust maar even, kind van mijn kind, in het land van ontastbare vormen waar óóit jouw leven begon…

laat me niet dromen over ontspoorde letters als het bloed niet sterven wil doorheen al mijn zinnen want onbespreekbaar wacht ik op vleugels en armen vol rood gestold licht omring me niet met dichtbije nachten die het sterven verbergen in het opwaaiend stof want in het schreien en voorbij gaan vallen de letters in mijn…

mijn gedachten weven zinnen op papier in een poging vast te leggen wat ontastbaar is zoals suikerspinnen smelten op mijn tong vóór ik weet hoe ze smaken zoals de vogels in het wild klapwiekend vluchten wanneer ik ze omzichtig benader zo óók essentie een vluchtige schaduw in het labyrint van mijn woorden…

Onzichtbaar aanwezig Voel ik je bij me Ontastbaar Omhels ik je Gescheiden door ruimte En door tijd Fantaseer ik je Tot het eindelijke moment..…

diep verborgen een rijkdom aan emoties onzichtbaar ontastbaar niet ongevoelig voor signalen van buitenaf voorzichtig schuifelend treed zij naar buiten innerlijke vrijheid…

Zijn een illusie of echt Tastbaar Herkenbaar Met veel pijn geboren zijn Tijd vervlogen ontastbaar Leven of strijden Sterven De wereld onze nalatenschap laten erven…

er is geen taal om uit te drukken wat naar het ontastbare tast alleen het zoekend hart dooraderd met ademzucht dat nooit vindt wat er altijd was dat naar heimwee neigt zonder het land te kennen of zelfs maar de naam te weten…

affectie liefde als u wilt is een smeersel voor transport van macht onbewijsbaar ontastbaar met als doel bevestiging van positie alsook voortbestaan van het genus aap mens koe kiest u maar hendrik…

tederheid betasten met fluwelen vingers als een streling der natuur maar persoonlijker soms mis ik in de taal het juiste synoniem voor dat ontastbare gevoel dan schrijf ik iets warms doch dikwijls blijft het te koel…

Wanneer ik pas in bed lig zendt het kamerduister dikwijls krioelende harde haartjes naar me toe die mijn huid wrijven steken de zacht voortschuivende slaap terugdrijven naar de deur maar mijn weerspannige geest danst op losse spookvoeten roept onderbewustzijn wakker rondom het kussen kookt een stormzee bij nacht vol roze bliksemgloed…

het sierlijkste ben jij niet maar het water waar jij in baadt en spoorloos in weerspiegelt in de rimpeling van huiver en hoe handen ontastbaar afglijden over je huid en hoe een liefkozing als een omstrengeling op jouw lichaam rusten gaat…

Hoe stil is toch de Hartenkreet Hier geplaatst Hoe ontastbaar is toch de Hartenkreet Hier door jou en mij geplaatst? Hoe gevoelig is de Hartenkreet Van jou- mij, hem en haar Hier geplaatst Hoe men zich openbaart, zichtbaar voor iedereen Hier geplaatst Dat zwengelt toch gewoon door je zieltje heen? Hier geplaatst!?…

Met virtuele delen uit een spel Ben jij algauw een doelwit dezer dagen: Je wordt om iets ontastbaars afgeslagen En voelt daarmee op aarde plots de hel Dat zoiets nou om zoniets zo moet gaan Is dus de onzin van het onbestaan…

we waren gulzig niet zo lang geleden we verslonden dagen slurpten achteloos van de tijd in versnelde uren namen we hier en nu alles wat we wilden de ontastbare tijd in jonge onwetende handen…

Zo nu en dan Omarm ik de stilte Gevangen tussen muren Laat minuten eeuwen duren Soms, zoals vandaag Raak ik mezelf even kwijt In een doolhof van ontastbaarheid in een paar seconden tijd…

De Tilburgse gemeente is het duurzaamst Maar ieder onderzoek heeft ook z´n zelfkant: Voor Brielle, Woudrichem en Midden-Delfland Blijkt hier de eindconclusie het bezuurzaamst Maar om aan kop of onderaan te staan Voelt beide tamelijk ontastbaar aan…

Kan ik je ontmoeten groeten om te vertellen als je vleugels verbranden je gaat vervellen verhalen vertellen over diepte die diepte die jij ook ziet maar ook al klinkt het simpel ik ben een rimpel op die oude rivier maar mijn lichaam is nog maar net hier Kijk even verder als de rest zomaar een gezicht een gil bent u ik bedoel jij…

Starend naar de lucht, grijs van het lange wachten, zie ik achter de wolken hoe het zou kunnen zijn Ontastbaar zweef je om mij heen Ik wil uit mijn lichaam treden om mijn ziel te bevrijden van mijn gevangenschap in vrijheid; van de leegte: noem het pijn. Ik voel me zo verdomd alleen…

Wat ik zie is onzichtbaar wat ik voel is ontastbaar wat ik wil zeggen is onzegbaar verlangen naar jou is volledige vergeefsheid want wat ik koester is slechts een spiegeling in de lucht dus ik laat je voor wat het is verspeel niet langer de naakte waarheid maar leef de gekte van alle dag…

Staren naar het ontastbare licht van het vuur. Een duik in het water, de blik op moeder natuur. Enig die kleine dingen, zo eenvoudig en onbetaalbaar. Nauwelijks in het zicht en toch altijd daar.…

Een beglaasd gat in de muur belicht een straat Binnen handbereik ontastbaar Voorbijgangers checken zich spiegelend hun huidige versies Navigeren verder op autotv'tjes Steeds gecomprimeerd vat een dorp gemeentelijk het land samen…

pijn zo diep ervaringen in de mist fijne deeltjes bijeen in nevel uiteen ongrijpbaar verleden voorbij de gedachten van toen verdergaan in heden ontastbaar is de toekomst gedachten worden angsten het barre bestaan in heden vergaan de ondenkbaarheid voorbij...…

Jij en ik samen Dat is hoe ik het zie Samen leven In liefdes magie Voor altijd samen Eigenlijk maar een droom Een illusie Een ontastbaar iets Want gebeuren doet het waarschijnlijk niet Voor je het weet Is het over Is het klaar Een relatie zo sterk Maar toch zo breekbaar Voor altijd samen Dat zeg ik dus liever niet Want uiteindelijk…

Dieper ligt jouw ziel, verborgen onder het ontastbare, stof. Woester dan de zee, meer kracht bezitten jouw woorden die hun teleurgang vinden in het geruis van het nu Hard is het zachte onthuld in zijn zijn en willen zijn.…

Zachte langzame stroom van lucht of water onzichtbaar onhoorbaar ontastbaar aan ons voorbij teken van vergankelijkheid schuivend in cirkels wijzend de toekomst in eenheid van tellen vragend om aandacht voor komend geslacht waarschuwend zwijgzaam wij gaan jij blijft bestaan.…

Geen leuning die mij steunt hekwerk waar ik aan kan klampen alleen vertrouwen brengt mij balans onzichtbare, ontastbare hulp mijn enige kans.…

in dat te late licht je ogen haast onzichtbaar verliet je een wereld zoals een eindig verhaal rustte op je handen op je lippen woorden stierven zo zal ik het verweesde kind zijn dat dagen noch jaren telt uit jouw mond mag ik spreken van toen en later in ontastbare tijden zal ik bij je zijn zal ik voor altijd…

een lichaam dat samenvalt met vallende regen daarna groeit het jonge gras ijlt een wolk ontastbaar na…