Alle inzendingen over ontluistering

Een geslepen droom die straks zo ontluisterend kan zijn. Die mooie manieren die voor even plezieren. Die van korte duur iets toevoegen aan wie wij in werkelijkheid nimmer kunnen zijn. Het verlegt de grenzen met gesloten vizieren. Een ijdele blindgang die slechts doodloopt met pijn.…

de waarheid is meedogenloos hartverscheurend doet soms zo zeer veel minder eerlijk dan gedacht ontluisterend danst als een dobber op en neer wordt soms hooglijk veracht ze is de kokosnoot die op je hoofd valt je wakker schudt kan leiden tot de dood maar binnenin heeft al die tijd gewacht met eindeloos geduld haar melk zo romig…

doorheen het duister kwam het Licht te zweven de dood was niet echt werkelijkheid geweest in de ontluistering ontwaakte het nieuwe leven doorheen het duister kwam het Licht te zweven waaraan wij onze pijn en smarten mogen geven de Japanse kerselaar bloesemt tot een lentefeest doorheen het duister kwam het Licht te zweven de…

Vleugjes adem rozenhout zinnenprikkelend Rozenblaadjes dor en droog door betonnen goten rinkelend Hier smeken heet huiverend onvoltooide gebeden fluisterend Dansen escobillas ontluisterend Boven- en onderwereld elkaar kruisend Het is de held die hier overwint Zijn kloppend hart dat de dans begint Hees bevend, het hart brandend…

zo wandel ik door woorden trek ze aan en stoot ze af, de richting onbepaald hun eigen graf begraven in een vreemd geluid ik hoor een meeuw zijn schreeuw lijkt veel op uitgestorven klanken wrang weggetrokken uit het laatste geluid dat heelhuids langs mijn oren vloog hoog, heel laag of fluisterend ontluisterend stil begin ik…

spreek ik je via internet treed je even in de leegte die de scheiding achterliet maar zodra ik mij met schroom even dichter bij je droom brokkelen je verre zinnen verbreekt alweer de stroom ontluisterend de samenspraak nog voor die kon beginnen je woorden gaan in niets verloren als een kille piep en kraak onze nieuwe lijn verstoren…

ik vraag me af waar ik ben als ik hier niet blijf over duizend dagen zijn alle vezels in mijn lichaam vervangen zal ik nog herkend worden als ik door onbewoonde straten loop klinkt er nog muziek tussen oren voordat noten ontluisteren overal is verte, nergens nabijheid zeven dagen lopen ommuurd is dan ook alleen ons gemeenschappelijk…

Zandkastelen bouwen in het warme zand water vult de kerkers een vlag siert het bestaan Wit schuim treedt statig binnen buigende schelpen transpirerend zand ontluisterende stilte Een straaltje zon verlicht de toren de golven komen vesting van oranje klaar voor ontvangst Langzaam ruisend ongeduldig, steeds luider explosief…

Ragfijne werelden elke druppel huilt in zeeën van beloften alles is beschreven uit liefde van de stof gedachten anders gevormd gebundelde ziele rust om in te schuilen watervleugels uit nevels onvoltooide verhalen soms hoopvol soms ontluisterend fantasie onwrikbaar, alleen verleid door zwaartekracht, transparante mantels om…

Nog jarenlang vond zij herinneringen Getuigen van zijn oeverloze last Door eigen zwakheid zover opgetast Dat zelfs haar liefde hem niet meer kon dwingen Want aan zijn noodlot viel niets af te dingen Het teken stond al in zijn ziel gekrast Nog jarenlang vond zij herinneringen Getuigen van zijn oeverloze last Zij zag het aan, al zijn ontluisteringen…

vertel je al die oude verhalen Niemand is daarin geïnteresseerd Zo stelden de oude vergrijsde bomen Fluisterend gras je hebt het nooit verleerd Wat moeten wij met al die oude verhalen Gedragen door onze toppen in de wind Geheimen ontrukt van onder de sneeuw In een eindeloze zeurende schreeuw En steeds weer bedekken wij het met lover De ontluisterende…

gelezen door de bladeren glijden bronwater zonder droogrest Tafelbladen zonder kruimels Ontlichamen zonder ritselen Het woord dat eerder was dan het schrijven In stopakkoorden beschrijven Stille krachten zwijgen Gesproken woorden die luisteren Klankborden juichen Blij zijn betuigen Het wegpinken van tranen lachen en huilen Blij zijn ontluisteren…

Zij vreest de leegte van de straat En de belegering der muren Is bang voor het verholen vuren Van een trefzekere soldaat Zij proeft de volte van het kwaad Want in die zwaar bezochte uren Groeide haar vriendschap voor de buren Naar een ontluisterende haat Wanneer de wapens zijn verstomd En hoop weer tikt aan alle ruiten Gaat zij nog elke…

ik loop door mijn park nog zo heiig vroeg droom nog verder van mijn nachtelijke ark met ontluisterende pracht en zachte gitaarmuziek waar ieder mij toelacht rust mijn woord verzacht slenterend hoor ik vogels roepen mij als het ware toe: zie ook hier het voorjaar hoor onze klanken de lotus opent zich voor jou ik voel, het is waar…

Geruisloos treed ik naderbij, als een bediende Jij kijkt mij aan, herkent, een zacht gepiep Ik zie ontluistering, en lijden, en al dit onverdiende Ik houd zacht je hand en vervloek wat ik denk in 't geniep Wat Kerk en Staat verboden heeft omdat Hij jou schiep Dan een beeld, een lach, een krachtige jonge vrouw Zij gaf mij het leven, uit haar…

na het onachtzaam dansen op het ijle koord van louter woorden en weggewaaide beloften groeit in zijn hart een orkaan van verdriet ontluistering kerft zijn vermoeide botten na de vuurzee hoort hij het hout kraken kraken van gemis pas nu volgen zijn oren de misthoorns die aanhoudend van onheil roepen over de grauw grijze heuvels…

Tijdschokken van voorbijgaande aard, stuwen beken bloed door de beddingen, slagaders in hun strijd, we plaatsen merktekens die zullen eroderen door de jaren om die om te zetten in woestijnen van zand, gerangschikt in de archieven van het hart, mijlpalen hebben woorden nodig, hoe vaak zeer ontluisterend om de ontstane leegte in te vullen…

ik leg je weer neer in mijn droom zodat we niet ontluisteren of verzaken in een maaltijd gelijkend op honger, op geannuleerde genade als voorzetsel buiten zinnen laten we de volheid van hunkering doorgronden laten we afwijken van stoepranden, elk fossiel kun je ontkalken samen gaan we bestaan om werelden in kaart te brengen sta…

twee nachten of zij mij als kind bezat rond haar gelaat voltrok zich een glimlach als een geboortemoeder droeg zij mij zachtjes wiegend in veilige armen geheel met liefde wist te verwarmen oorspronkelijk bloeit zij alleen in mei besefte wel dat het een droom betrof tussen fantasie en werkelijkheid het najaar transformeerde in lusthof ontluisterend…

de schijn van gerijpt geluk, of in iets anders wordt beschreven, de hemel is vol Brusselslof van onafgemaakte woorden van letters verzameld uit stof waaruit die zijn gemaakt elke katje aan de tak herbergt een eigen verhaal het klontert aan mijn ziel en aan mijn voeten, en stuwt het verzinsel uit het krijt van de taal, soms ontluisterend…

Tot het ontluisterend moment dat schijn en maskers moeten vallen en je de angsthazen herkent die met hun geklaag je tijd vergallen; nog voor hun voorspelbare gezeur vlucht je door de achterdeur.…

De rust verstoord, ontluistering gebracht waar harmonie was? Blijheid weggevoerd waar ooit feest gevierd werd? De spontaniteit ongemerkt, het zwijgen opgelegd? Steeds van die duwtjes gegeven die de verkeerde kant opgingen? Wat was het doel? Wat was de drijfveer? Geluk is zo kwetsbaar. Geluk is kostbaar.…

Dynamisch de wereld buiten mijn bed met ontluistering in mijn hoofd, stilstand in rusteloze gedachten. In de verte slagen van een klok die mij oorverdovend luid wekken: uren die om zinnige invulling vragen, antwoorden die stomweg uitblijven. In alle volheid ervaar ik in leegte iets dat ik God noem.…

Geachte fractieleidster van de Volkspartij Voor Vrijheid & Democratie De stevige, de stoere, die mooie van de klare taal Mevrouw Dilan Yeşilgöz- Zegerius Er was geen gebak (jammer) Maar uw gemak (verassend) ‘We hebben het gehad’ (ontluisterend) U moet nu juist aan de bak (kijk over uw schaduw heen) uw volkspartij dicht het gat (verplicht…

hij ging midden in de nacht nog ver van ’t ochtendgloren sloot de deur haast beminnelijk zacht doch enkel om de echo niet te horen stapte opnieuw het heelal tegemoet waar chaos geen weet heeft van rede en zoet met zuur wordt beboet; een tijde was weer verleden althans ontwaakt leek het zicht op ontluisterende stappen was het…

ooit rustig gerijpt in vele eeuwen zo sluipend ruw verstoord langs de blauwe kalme oceaan met grillige roze kathedralen staan hemelhoge dure bouwsels boven de keurige zandstranden vol vierkanten met parasols in aubergine fraise en ook turkoois geuren van factor dertig vette walmen dronken gelal slingerend onder de sterren wat een ontluistering…

deinen glooiende flanken ogen als het waren naar binnen gezogen mijn dadendrang heeft zich onwillekeurig door de tijd heen over zijn uiterlijk gebogen deze scheppende kunst door de natuur aan mij geschonken drijft op paaltjes en muren waarbij ik vorm en tegelijk ook de nieuwe afbeelding schoon kan schuren de ontluistering…

Het landschap luistert Hoort komen de wind Ziet vallen de vlokken Voelt zich ontsmet Vriendelijk is de sneeuw Geduldig blijft ze liggen Wachtend op het moment Van betreden, de ontluistering Daar komt de donkere man Met de lichte treden En de zware gedachten De mond strak gestreken Hij betast met voeten Het ongerepte landschap Een…

verveling zwaai ik door uw middens en onthul de zevenentwintigste letter aan hen die niet geloven want het wonder moet mijn teken zijn ook dit beken ik dat mijn armzalige bewakers elke avond bij mij biechten en ik ervan tweemaal twaalf onvoltooide boeken schrijf één voor elk verloren uur tot een doodskrans voor de dag van vrouwen heb ik een ontluisterend…

Ragfijne werelden in elke druppel huilen zeeën van beloften alles is beschreven, en die liefde vergaat tot stof emoties anders gevormd, tenzij anders wordt bewezen in de bundeling van kleine zielen, dekens mist om in te schuilen slaan hun watervleugels uit in de nevels sluipen onvoltooide verhalen, soms hoopvol en soms ontluisterend…