Alle inzendingen over ontmoedigen

Integendeel, hier gaan ze het ontmoedigen.…

Alle schoonheid is weerloos thans weet ik het zeker door ontvluchting van de werkelijkheid voel ik mij reeds beter een walm van tabaksrook dwaalt door mijn donkere kamer als een droom die kapot is door een klap van een hamer Ik fantaseer dat ze hier is en we het samen gaan doen geen liefde uit een wijnglas maar een echt gemeende zoen…

vanmorgen bij het ontwaken hing er plots weer zo'n ontmoedigende damp over het land... zo'n damp die het gemoed zal ondermijnen en je belet om fluitend op te staan wanneer je dan eindelijk op de fiets zit voorover gebogen uit zelfbescherming tegen chronische eikelval dan weet je het wel weer 'het is herfst'…

Om het roken te ontmoedigen worden in Australië de sigarettenpakjes voorzien van gruwelijke foto ’s van vieze longen en tumoren.…

dag mijn gedicht jouw moment gaat verloren smaak nu het lezen als eentje teveel ongelukkig de dag die voelt als genomen beheers er verdoken jouw overaanbod maar laat geen toeval ontmoediging zijn die achteloosheid voelt als herboren als morgen de dag der gedichten verdwijnt groet ik jou weer als –mijn- gedicht…

ook als een dag als gisteren voorbij is is er nog ruimte in tussentijden die men orde noemt soms ontmoedigend in ongebluste taal altijd met vragen naar iets dat er nooit is daar kleeft geen antwoord aan er is een plaats in het hart een aanbidding door alle wijzen en nooit gemakkelijk te vinden de eeuwige gelijkenis met die ander in zeeën…

Vanachter het schandaal is het schuilen mij in het hart blijven steken, de wortels ontmoedigen het applaus van mijn doksaal Avondduister tast naar herinneringen die enkel nog bestaan in de graffiti op mijn huid, geen gekerm van valse toonaarden – maar het besef ervan erken ik luid Doch verstomd zijn mijn kreten die verslagen het lokaal…

Hij kijkt haar met droeve ogen aan zijn hart zit even in een hoek het is weer tijd om te gaan het vliegt om dat uurtje bezoek Hij straks weer terug in zijn cel zijn domein van angst en vrees geen kleuren alles is naturel een ontmoedigende levensrace Toen alles nog het leven zelf was met het gezin leuke dingen doen nu elkaar aanrakend achter…

Zachtjes streelt de wind mijn haar Zij maakt dat ik niet stil sta Een zachte duw, een vriendelijk gebaar Zodat ik maar vooruit ga Zwarte wolken pakken boven mij Het is een gedonder van jewelste De depressieve wolk komt voorbij Het is alweer de zoveelste Toch laat ik mij niet ontmoedigen Ook achter deze wolk schijnt de zon Stapje voor stapje…

Van elke dierenswaardigheid ontdane Cadeau's, van aap of andere exoot; Een uitgeholde olifantenpoot; 't Wordt toch weer opgeëist door de douane Dus ga ik op mijn beurt naar 't buitenland Met kippenleren knapzak in de hand…

gevuld met andermans rijkdom schaar ik me ergens waar het licht geen bijval kent, het ontmoeten of het ontmoedigen ervan herkent de tijd die ik in mijn zakken draag leeg zoals de kruin waar geen vogel in rust is de ruimte onbeperkt aanwezig, geen afbakening die me kent al hoor ik wel het schreien van mijn lief, ze is me kwijt zegt ze…

We wierpen elkaar de brandende bal van het moment toe, aan- en ontmoedigingen, verwijten, de berusting die we zelf niet wilden. --------------------------------------------------- Dit gedicht van Mark Boog (1970) verscheen in het jongse nummer van Hollands Maandblad.…

ik leef, in deze corona tijdperk, ik adem vreugde leed virussen lust insecten fijnstof valse informatie in door de flanken van wie ik mag zijn, leugenachtige detectoren met een op een zelfreflecterend feitelijk waanzinnige waarneming ontmoedigen mij niet dat ik dat wil, maar dat umheimliche gevoel van het niet meer verbonden willen…

Ontmoedigingen doen pijn brengen je van je stuk en zetten je aan het denken Wat heb je fout gedaan wat kan je beter doen ben je nou echt zo slecht Eindelijk komt er iemand die zegt dat je het prima doet ze spreekt je moed in laat je je goed voelen Als je denkt dat alles goed gaat word je hard de grond in getrapt Je zelfvertrouwen is…

Ik wil niemand ontmoedigen, maar zeker ben ik niet dat twintigers even overtuigd zijn van onze onverwoestbare jeugdigheid als wijzelf. Oude mensen achten zichzelf jonger dan ze zijn en jongeren ouder.…

Het laat zich door geen waarheid ontmoedigen kijk onze open monden krakelingen, wat wij bijna zeiden brokkelt langs onze wangen. Het is als een hoos in ons opgekomen wacht we moeten pakken, moeder halen, katten, kinderen vinden maar we worden meegenomen.…

als kiezels rollend van berg met een schier oneindige hoogte In onschuld dacht ik weer 22 te zijn het tegendeel bleek slechts het geval Sindsdien leid ik slechts mijn leven niet-geapprecieerd met waarde van een kwarteeuw terug Helaas in de tijd nadien slechts gegoten De strijd is gestreden, het leven gaat door 'k Laat mij echt niet ontmoedigen…

We bouwen aan trappen die naar de hemel stijgen hoog prikt het skelet door de blauwe aanblik die zich met diademen van sterren verlicht, rijzen tekenen van twijfel, ontmoediging en frictie aan gene zijde van onze horizon.…

als het leven een soundtrack heeft dan klinken toegenegenheid en liefde doorheen hartstocht en drama klingelt aandacht verfrissend haar bries door teder betoverende klanken die onrust en angst trachten te ontmoedigen dan prikkelen de elan blussende noten van verdriet en melancholie vriendelijk maar zelfbewust de verrukking van optimisme en…

buskruit boekdrukkunst kwantumtheorie aluminiumfolie wenteltrap weetteelt trein vertragingen baggeren polderen dralen rage ballotage ballonvaart draagkracht Plato Socrates wijsheid vriijheid natuurkrachten verontachtzamen schrikkeljaar antilope ontlopen ontmoedigen broedseizoen moeite doen oproerkraaier keizersnede ledenvergadering…