Alle inzendingen over onverstaanbaar

Ooit was ze een dame met grote allure Nu zit ze stil voor zich uit te turen Haar blik gericht op iets onzichtbaars Ooit sprak ze de meest wijze woorden Maar sinds haar denken ernstig verstoorde Mummelt haar mond onverstaanbare klanken Ooit wist ze dat ze niet zo zou willen leven We moesten haar desnoods een spuitje geven Maar …

Wij weten weer hoe deze vrouw ons soms niet meer kon zien wanneer zij door de grote kamer ijsbeerde, vlammen van zich afsloeg, onverstaanbaar werd. Iemand zal later, precies op dit moment wellicht, met niet onvaste stem, zeggen dat ook wij onze tijd hebben gehad.…

(Proeve van een onverstaanbaar gedicht) In lacrimoso de lafenis van een flauwhartige is veelal in lacrimoso gekleurd vaak tracht hij het tij toch nog met spraakwater te keren terwijl deze mens mijn vertrouwen onvoorwaardelijk heeft verbeurd met de modus in rebus slobbert hij allengs bij leven immer uitmondend in een incrusterende…

Wij weten weer hoe deze vrouw ons soms niet meer kon zien wanneer zij door de grote kamer ijsbeerde, vlammen van zich afsloeg, onverstaanbaar werd. Iemand zal later, precies op dit moment wellicht, met niet onvaste stem, zeggen dat ook wij onze tijd hebben gehad.…

Haar vonnis onverstaanbaar, iets dat zich niet liet schrijven, een vinger in een bloedend oog, en naamloos door de jaren drijven. ------------------------------------------------ uit: 'Neem en lees', het poëziegeschenk 2016.…

Het is niet jouw fluweel jouw verlangende orgaan je reikhalzende nachtkus je zelfgemaakte portret wat je continu blootgeeft Ik heb geen heimwee naar jouw dynamiek jouw extroverte attitude je onverstaanbare gedrag dat aan je karakter kleeft.…

Wij, voer voor de ruimte, ketting- reactie, kralensnoer van de zon, wij verbeelden ons niets meer, zien met onze ogen niets meer, horen onverstaanbaar geluid, geen geluid. En zijn biddende huid. Maar de wil van de laatste dubbelganger in ons: lichtvalk of elk ander woord, zal geschieden. Is geschied.…

Onzeker Dat is zeker Vindt zichzelf een beetje raar Ontwijkt spiegels Draagt die kleding Neemt geen moeite met zijn haar Onverstaanbaar Soms chaotisch Onaantrekkelijk dat staat vast Zocht naar warmte En gezelschap Vond de vriendin die bij hem past Ongelofelijk Toch begrijpelijk Heeft intenties Weet niet hoe Komt lomp over Heeft geen…

zwerfvuil in de straat - of iemand kan bezemen - wordt een gezin uitgewezen ter dood veroordeeld of minder veel minder, tot de bedelstaf ga en vermenigvuldig u niet langer de familie klinkt wat raar onverstaanbaar en bij tijden zo agressief, is dat nu echt die fanatieke pater familias of doet hij zich zo voor de media ter wille te zijn?…

Mijn vader schreeuwde moord, mijn moeder zette koffie mijn vader klom op stoelen, tafels, leunde uit ramen, schreeuwde rampzaligheid en onduldbare pijnen, schreeuwde brand en van iets onverstaanbaars het naderende einde mijn broers hielden hun oor tegen de grond, 'luister!' riepen ze en sprongen op, 'er komt stilte!…

talloze handen hebben de leuningen van de stoelen uit de voormalige rookkamer gepolitoerd ondanks de grote schoonmaakbeurten hing de walm uit vele decennia roken nog altijd in het meubilair in het kraken van de stoelen was nog het verdwaalde hoesten uit vroeger tijden herkenbaar te horen nog ruisen de gordijnen groeten hun onverstaanbare…

met grote stappen voortbewegend word ik indringend aangestaard door karakterpanden met hun ramen ruiten deuren als kritische ogen de huizen en andere accommodaties volgen mij stilzwijgend tot het einde van de straat geven uiterst voelbaar commentaar over de manier van voortgaan de kerk bijvoorbeeld bromt iets onverstaanbaars de molen verderop…

vanuit de hoogte waakt de dame over haar zinderende stad op het kruispunt van eeuwenoude wegen knorrige obers mopperen boven pastis en kruiken koel water in hun onverstaanbaar patois bedelaars, straatdiefjes, straatmadeliefjes rollen met hun donkere oogjes vingervlug je zakken leeg weemoed klinkt door de hese "paloma…

licht zo ijl, zo dun als de doorschijnende huid van een stervende berk, hij wil z’n blad en zaden niet langer vasthouden, zijn hand opent zich tot in de kern van het verteerde hart om die los te laten, skelet in een decor van de opkomende maan, die draait om zijn eigen wil en as in de groeven van de herinneringen, daarboven het onverstaanbare…

Linden, kinderen in een onverstaanbaar nieuwe taal, herkenning van een uitzicht bij het raam; en binnen trekt het pleisterwerk zijn eigen krijtkring in een oud lokaal. De schim van lang verloren leven kan iemand in de armen nemen, maar niet het waaiend lichtland in zijn hoofd. O paradijselijk vergeten op gewone dagen, zij geloofd.…

Mijn mooie vrouw Die naast mij ligt in bed Zondig zijn mijn gedachten Ik wil je vangen met een net Je op me slepen Beminnen en verkrachten Kamasutra, alle grepen Heftig hijgen in je nek Onvermoeibaar Onverdroten Tekeer gaan als een gek Maar het enige Dat voortkomt In dit rozige vertrek Zijn wat woordjes, zacht gesproken Onverstaanbaar…

getrakteerd op hoongelach strompelt hij een herberg binnen mompelt onverstaanbare zinnen het was op een bloedhete donderdag hij werd prompt de deur gewezen een glaasje kraanwater niet gegund wat een rotzooi wat een rund een man in armoede nooit geprezen nochtans moeten obers beter weten dorstige laven is barmhartig werk de Bijbel…

hij gooide stenen schreeuwde onverstaanbare kreten wierp zich onbeheerst in een strijd waarvan hij dacht dat het de zijne was nog had de tijger zijn klauwen gespreid maar de ongelimiteerde drift raakte er uit geschrokken en getroffen door verdwaalde brokken de stoet begon gezicht te krijgen gebutst en bebloed probeerden zij…

haar naam bracht visioenen van het noorden weidse meren en de grauwe luchten stille en zo eenzame gehuchten haast onverstaanbare gezongen woorden torenklokken die zacht kaatsend beieren ijs op de vaart, Abe op zijn noppen spijkerharde tegendraadse koppen klunen, skûtsje, wad en kievitseieren met zwijgzaamheid als deugd en niet als kwelling…

Stad, leer mij het onverstaanbare, het openbare, de sporen van kleine roeiers over de Taag. ------------------- uit: NWT, 1997.…

Ergens klinken stemmen uit een kelder onverstaanbaar maar o zo helder een parapluie van woorden voor weken.…

- Eér heeft de stilte een taal Dan aller zomervooglen lied in 't woud Dat onverstaanbaar van de takken glijdt - O, ik geloof óns wordt in eenzaamheid Somwijlen een mysterie toevertrouwd... Dat wij vergeten moeten - telkenmaal.…

werkelijkheid hetzij zoet dan wel zuur doorgaans te laven het is ook raken aan de uiteinden van een regenboog of vertragen in een andante de ogen gedrenkt in vormeloze liefde die de hoop zo aanlengt ik ben geaard in het leven doch ook meedrijvend in de onkenbare stroom dat draagt mijn adem waarom zou ik hopen op een nu nog onverstaanbare…

Nu, doelloos dwalend door de resten van het verleden, zit je voor de spiegel naar jezelf te staren, oogopslag mat, jouw spraak geslonken tot onverstaanbaar gemurmel, ach, kwetsbaar dochtertje dat ik nooit heb gehad.…

.' De koekoekklok roep onomatopeeën en u werd onverstaanbaar. O, toch noem ik uw naam in het gebed dat ik niet opzeg. -------------------------------------- uit: 'De schipbreukeling', 1996.…

- Eér heeft de stilte een taal Dan aller zomervooglen lied in 't woud Dat onverstaanbaar van de takken glijdt - O, ik geloof óns wordt in eenzaamheid Somwijlen een mysterie toevertrouwd... Dat wij vergeten moeten - telkenmaal. ------------------------------------- - Geniën - beschermgeesten…

Vraag niet, waarom de roos zich heerlijk opent, En geurig bloeit bij zomerzonneschijn, Waarom de wind het kleinste blad doet trillen: Er is een stem, het groot heelal doorlopend, Die onverstaanbaar en onverklaard wil zijn, En toch de dorst van ’t hijgend hart kan stillen…

heeft onze liefde onafscheidelijk gemaakt omdat je in mijn hart woont is er geen afscheid of vaarwel het blijft in de herkenning je leeft gewoon in mijn herinnering jouw andere stem tekent mijn rivieren blijft bestaan in mijn levensmaanden verwelkomt mijn nachten ademt in serene sfeer en laat jouw doodse zwijgen niet ongehoord of onverstaanbaar…

tranen om de verloedering Onverschilligheid beheerst de mens en vult de aarde met haat en discriminering Ooit lieten wij de wereld groeien In een lief’lijk schouwspel van blijdschap Samen leven elk in de cultuur van ons bestaan en hechten we de waarde aan deze verwantschap Het uitzicht lijkt verdwenen in de horizon Een gordijn sluit in een onverstaanbaar…

dichter word je als dusdanig niet geboren je wrikt en wroet je strak door je cocon een strijd die je ter nauwe* winnen kon met spinrag van je voet tot aan je beide oren ‘k strek me uit, vleugels drogen in de zon in een kil landschap dat me amper kan bekoren schreeuw ik het uit en bazuin het van de toren in ‘n koel en onverstaanbaar vakjargon…