Alle inzendingen over onverstaanbaar

De woorden zijn geen zinnen, alleen onverstaanbaar gebrabbel. Geen emotioneel moment meer alleen agressie tegen …. niets. Ik zou bij haar willen zijn, in haar wereld zonder begrip. Ik hou zo van mijn moeder, maar zij ontglipt mij. Haar wereld heeft voorrang op mijn pijnlijk hart.…

Gewicht in elk gedicht – hoe vluchtig ook licht bestook ik de duisternis wildernis verdoemenis Geschiedenis nu zonneklaar maar onveranderbaar Richt me tot de luisteraar Gijzelaar van dicht Open mijn gevangenis en bedel naar vergiffenis - een zondaar met bezwaar op schijnbaar eenduidige betekenis Onverstaanbaar aan de top -…

groengeel en blauwzwart het water ging door je hart het hart klopt slagroom vredig slapend - in een internationale trein eens stap je over een brief met sleutels van twintig jaar geleden voor het geval dat in platte straattaal ga je me voor in scrabble l' ambarras du choix alles moet erdoor onverstaanbare kreten lichten in de…

vingers plozen in hun bezigzijn naar de zin van jouw aanwezigheid zag je lach in schaduwen vervagen de tijd nog even raken je murmelde vergeten woorden in onverstaanbaar commentaar in lichte stralen danste leven op warmte van de late middagzon heb je naar dat stof zien staren jouw kleine universum nog ervaren…

Onverstaanbare gesprekken verwaaien hier, mengen zich met een zakelijke omroepstem. Piepende wielen van een bagagekar, mengen zich met het gillen van een rem. Geroezemoes. Hier kan een mens alleen zijn. Plotseling ontmoet ik iemand, een niemand die ik niet goed ken. Ik ben het zelf. Verbazing.…

Doch de macht van de absurde angst en de onverstaanbare twijfels grijpen me vast en vechten doe ik want ik draag mezelf tot last.…

Vanaf de hoge boog van walvisbeen kan hij het wad zien en soms twittert hij iets onverstaanbaars. Hij zoekt mij om den brode als ik wat ga eten en verrast mij van nabij met die grijze kap, wat vleugjes wit en veren die mahonie glanzen. sober met het vogeltje de communie…

stilhoudt in een voorbijgaande trein vogelvrij, hersenspinsels die zowel wolkenloos als lucht zijn of een ongeplande aankomst een harde noot om te kraken door te dringen tot randmeren een voorbode van verleden jaar soms heb je een hamer nodig om bij het zachte vruchtvlees te geraken voorbij bestemming, in volle vlucht en geleidelijk onverstaanbaar…

ik versta geen muziek in boekhoudkundige taal zelfs de langste reis is onverstaanbaar harde woorden, stap voor stap met zuurstof die men adem noemt verdwijnt de pijn volg de pijlen, de paaltjes met vloekende kleuren galm een echo in het bos als kathedraal verdwaal met vreugde, onverstoorbaar is er soms een stap die geen richting kent?…

Klanken mengen zich de klokken slaan het beeld van stilte gaat verloren de onrust blijft bestaan waarin handen naar elkander grijpen onbereikbaar voor elkaar onverstaanbaar luiden klokken veel te luid en langs elkaar het beeld kapot waarin de stilte zich ontpopt die zwijgend tussen alle klanken vlindert rustig maar……

Onverstaanbaar prevelt hij de zin die hij geeft aan zijn bestaan Waar haalt hij het lef vandaan om vlees en bloed met geest te verwarren? Om het heilige leven te sarren, op te porren en te doden? Om zand te strooien in de ogen der Goden?…

het zijn zulke vreemde tijden de dag verliest zich al vroeg in schemer terwijl bloemen zich verdringen in te kleine tuinen iets verderop loopt de jongen met het zuivere hart maar met een getekende grijns onverstaanbaar door de nieuwbouwwijk waar mensen als zwaluwen hun huizen binnen vliegen omgeven door geuren van vijf uur -------------…

De lente pronkt tuinen hebben vogels geteld telkens vlakbij hoor ik lente vogels fluiten uitgebreid zingend in het geniep met hun vogelstemmen maken zij vogelgeluiden onverstaanbaar schuilen ze in oorspronkelijke noot tijdens de traditionele compositie in driedelige ouverturevorm bedekt de wereld begrijpend het mooiste…

zacht zong jouw warme adem de rust van slaap in gezegende stilte tot de haren van een blonde lok jouw neus kriebelde en jij bewoog naar meer comfort en minder irritatie op het speciale moment van wakker worden lachte je toch nog op de rand van ontwaken ging verder slapen onder onverstaanbaar gemompel ik wist werd even…

hem ontbloot aan zijn stem raakt verjaarde plooien van mijn huid lijken zich te berusten in klanken van snaren gespannen op nobele pilaren dan wel gedragen door levende liefde hij kijkt mij diep aan door zijn verre kijkers; de wijsgeer voor ongrijpbare zielen schenkt mij noten in kracht en melancholie op weg naar onverstaanbare…

Haar donkere ogen onverstaanbaar wanneer ze nauwelijks zichtbaar, niets meer wetend, zich neerlegt naast het water. Haar koude schouders rillen wanneer haar adem de nacht instroomt, niets meer voelend van het vuur dat binnenin haar smeult.…

Ze voelt hem dromen in haar armen, de onrustige schokjes door dat mooie lijf: zacht en kreunend mompelt hij een paar onverstaanbare woordjes. De volle maan gluurt stiekem door het open raam, en strijkt met helder schijnsel langs zijn lief gezicht, verguldt zijn glanzende krullen.…

Dat was een mooie film met stemmen van ver; het tintelend geluid van een roes als je ontwaakt in je geheugen We spraken woordeloos gedichten tussen beslagen ruiten tuitte je lippen balde je vuisten tot verhitte vormen woorden stokkende adem druipend af langs het koele glas Onverstaanbaar schreeuwend meisje in de lijmpot…

vandaag alle rouge en schmink van de wereld verwijderd kostuums en decors weggedaan naturel aan het werk gegaan maar ontmoette slechts vreemden in een onverstaanbare taal gaf kussen op gevoelloze wangen schudde handen in weggooi gebaar geen kleur te ontdekken in het grijze circuit dat uniek zijn ontkende er is geen toneel in…

Het lijkt allemaal vreemd, ideeën en wetten gespeend van naam,onverstaanbaar,wie zal weten hoe het er voorstaat, vervreemd van sterren,een daglicht dat in het avondrood opengaat, in gezicht van goden die verdwijnen, een overdaad van gestolen stilte, wat zal er in een andere vorm verschijnen?…

ik heb je geroepen maar je was al naar binnen gekeerd pakte je handen om je te raken en laten ontwaken uit lethargie je lachte maar keek langs me heen zonder een blik van herkenning leek blij met de aandacht sprak onverstaanbare woorden over wat jij in je geest hoorde keerde langzaam weer terug naar de onrust van zoekende vingers…

verder gegaan naar de andere zijde geen onderwerp laat hij gaan hij vertelt over alles wel iets wat het hem heeft gedaan of zelfs helemaal niets daarover beslist het uur dat het zijn pad heeft gekruist hij ontkent daarbij alles wat zijn eenvoud maar kan sieren geen man van grote woorden maar liever mens onder zichzelf dan een man zo onverstaan…

binnen de muren van de tijd over de vlakte tintelend wijd draag ik een woord in de kom van mijn handen ik leg het zacht te slapen onder langzame wortels van een boom zij buigt haar takken als een moeder over een leven ver van mij vandaan een zwaluw roept laatste onverstaanbare dingen overal de lucht als een eindeloos water over…

Van jou gedroomd vannacht je was gehuld in zwijgen de lippen waren rood gestift de ogen leeg uitgestorven Van martelaar tot heilige is maar een kleine stap je kreunde met uitgerukte tong een onverstaanbaar hijgen Wat doe je hier, beminde met dezelfde oude leesbril hoekig staand op je neus wat moet je hier dacht ik Jouw…

meubels hoogglans de vloer was een zonnetje kleur en verlichting in perfecte balans een glimlach van het peil art nouveaux toch sprak ook hier entropie al onverstaanbare woorden op waarschuwende ondertoon want gangbaar blijven had zo zijn onderhoudsprijs waar antiek en schaarste het aanbod bepalen zal de vraag nooit dalen…

ik proef gaten in gebakken lucht mensen praten niet maar kwaken elkaar de decibellen terug het onverstaanbaar koor schuift door naar waar leeghoofdigheid de magen rap vult aan de tap van ongeduld verhitte koppen dichter bij elkaar in alcoholische gezelligheid vuisten op tafel als het mes niet van twee kanten snijdt de kroeg is…

stijl omhoog langs glimmende beuken gaat mijn hart hevig tekeer onverstaanbare woorden te druk met mezelf haar teken gemist vier bolle ogen zien mij vanuit een plasje in de modder vele kilometers gekleurde veldboeketten slechts het geluid van een zakdoek dwarrelend uit een raam een blauwe libelle kust een bord dat waarschuwt…

De zon laat haar warme blik over haveloze huizen en verlaten land gaan Ze zegeviert Aan lege stranden liggen eenzame handdoeken felgekleurde resten in een uitgeleefd land Vertwijfeld roept een man bebaard en gekleed in lang Vrouwen schuifelen onverstaanbaar mompelend aan mij voorbij Ik sluit mijn ogen en voel de laatste zomerwarmte…

zonder dat we er bij stilstaan zijn we steeds op doorreis en trekken bomenrijen voorbij langs viaducten over dalen je hoogte valt koud op het dak daarmee wijken alle talen zwijgend of niet, onverstaanbaar het gaat immers om het gebaar om het moment zonder misbaar toen we samen aten en dronken ik zie een hand grijpen naar glas genoegzaam…

als bij arbeiders met werkwoorden in zo'n grauwe taalfabriek met schoorstenen die in staccato woorden spuwen voor vertolkers met haastige spoed een mens kan veel verdragen maar er zijn wel grenzen aldus mijn bezwaard gemoed kortom zie dit pamflet als een vorm van weerzin tegen al die snelle vertolkers die het gehoor teisteren met onverstaanbaar…