Alle inzendingen over onzichtbaar OR wonden OR wand

Wonden die, niet zichtbaar geslagen aanvoelen, schrijnen de ziel.…

Ben jij mijn oefening in mijn lichaam adem te voelen en te voelen opsteken tot een storm? Ben ik jouw oefening om te luisteren, alleen een vraag te stellen als ik niet verder durf om fragmenten van feiten en verwarring uit te braken in een horten en stoten van stiltes die jij ondergaat zonder comfort, zonder dichterbij te komen…

De wond in de moederschoot Er is geen diepere wonde Een oneindig verlangen Naar wat niet zal zijn Verlies in het diepste van de ziel Door eeuwen heen Totdat het puzzelstukje past In het raadsel van het leven…

langzaam boog zij zich dan af naar de wand en zij verdween in onzichtbare verten; hij bleef alleen achter, wachtende of zij wel keren zou uit dat land.…

wenkend in een onzichtbare greep….…

In de verte zag ik een ster turend en glurend in de veronderstelling dat er iemand vanuit die andere kant ook naar jou kijkt Ondersteboven valt ze achterover als maanmannetje haar een lieflijke blik toewierp Zichtbaar anders dan je gewend bent iemand die je als enige kan zien Onzichtbaar blijft voor een ander Misschien?…

Letters dansen als 'n Ballerina de eenzame nacht voorbij en mijn enige toeschouwer hoewel onzichtbaar, dat ben jij.. Ik beroer de lucht van huid en fluister met mijn vingertoppen in jouw oren, overal "Liefste, ik zal nooit meer stoppen.."…

ook zij moet de was buiten hangen te drogen, als elk ander maar wel met stoffen tralies voor ogen, van top tot teen omhuld in vrijheid en dat zal haar gade nimmer slaan ze draagt haar sexy lingeriesetje alleen maar tijdens haar maandelijkse feestje verborgen vrijheid is hem niet aangedaan…

wij zoeken vrijheid plaatsen glas, waar niets moet zijn uitzicht, zon en licht het vogeltje gevangen ligt, het nekje gebroken…

zo gewend ben ik aan stilte onzichtbaar in een wereld overvol soms raak ik iemand zomaar aan en vraag, toe zie mij zie mij, als het mens dat ik wil zijn maar altijd weer vervolgen ze hun weg…

Nu is alles stil en donker om je heen bij het afscheid van jouw leven toch ben je niet alleen want jij bent onzichtbaar bij ons gebleven.…

Hier ben ik, Ik kijk naar mijn scherm, Maar zie alleen de beelden in mijn hoofd, Kan alleen schematische liefde ontdekken, Want in gevoel ben ik verdoofd. Hier lig ik, Ik kijk naar de wolken, Dit is de rijm van een andere tijd, De rijm die mijn oren doet vollopen Want de woorden smelten in mijn hoofd, En des te sneller loop ik over…

In de menigte los ik op en besta ik niet Gek wordend van mijn gedachtes creëer ik mijn eigen verdriet Tegenstrijdige gevoelens altijd in gevecht met elkaar Want de een wil opvallend zijn maar de ander is nog lang niet klaar om zichtbaar te zijn…

Mijn handen in de hemel Mijn stem in de bomen Mijn hart gebroken als een puzzel Mijn emoties Veranderd in lege gedachten, Want mijn leven was één groot zwart gat Zonovergoten mooie stralen Veranderden in donkere grauwe druppels Die mijn hart vulden met ellendigheid…

Door afstand steeds gescheiden zelfs nu ik zo vlakbij je sta weet ik je te ver weg om ooit die kloof met woorden nog te kunnen overbruggen. Geluid sterft in mijn hoofd geen stem durft nog te schreeuwen waar de stilte te veel woorden draagt om de ruimte door te dragen: ze vallen zoemend weg. Bewustzijn duurt slechts even zo lang het oog…

de zon teerde in speelde haar laatste stralen in schaarse sporen van verleden tijd aarde abrupt in gebaar van gaan oog in oog staan met het onzichtbare overal zingt het oordovend in laatste onzuivere tonen in de oorsprong van dit alles is de aarde in een grote gedachte waarin de tijd de schepping ontmanteld…

Er worden buiten ons zonnestelsel raketten gebouwd die binnenkort onze planeet zullen bereiken het gelijk van halve waarheden terwijl de stoere mannen van nu na gedane arbeid in hun lederen ligstoel virtuele borsten kneden en sinds E.T. geen wapenfeiten uit de kosmos meer verwachten dus nog een stapje verder gaan en zelfs in vreemde…

Gedachten, onzichtbaar voor de buitenwereld altijd aanwezig in onze binnenwereld gedachten waar je ook bent ze zijn bekend gedachten somber of zoet ze bepalen je gemoed gedachten ze slapen nooit gedachten ze blijven onzichtbaar maar spreek je ze uit wanneer het leven is voltooid?…

zij staart mij aan in feite belet zij mij te kijken naar haar ontklede lijf waar de voeten zich ook nog als het ware in helder water verbergen hoor ik van achter haar veelzeggende blik; zie mij niet en probeer mij niet te verklaren in haar pose ontwaart zich enige zwaarte van de ziel voor mij waarneembaar doorheen haar naakte vel daardoor…

in een achterbuurt in een slum van Cape Town in een grot van de woestijn waar je woont daar ben je voorbereid op tegenslagen daar liggen herinneringen aan je onzichtbaarheid opgeslagen…

toen de nacht hem in haar armen sloot gonsde zijn ziel van woekerende kleuren als een lichtstraal stapte hij door het raam strekte zijn armen naar alle zijden uit hij zag de breedte van het wolkenpad al vroeg herinnerde hij zich de diepte van alles de onzichtbaarheid…

Ik dicht wonderen uit wie ik ben, mijn wonden – en brutaliteit.…

broeien als een haard die niet wil doven tot uitspraken eruptief de wonden schoonspoelen en onderhuids desinfecteren…

het was de speld die ze niet zocht maar vond in een zee van zoethoudertjes ver, heel ver van de hooiberg ontdaan van de knop was de punt nog intact als een doorn in het oog van de vergetelheid en het speldenkussen vulde zich opnieuw met de roestige wonden van haar dageraad…

ik ben een huis met open wonden toon mijn zwakte niets is verborgen wie wil er verder voor mij zorgen herstelt mijn gevel pleistert mijn zonden ik draag de wonden van de tijd maar mijn wortels liggen diep gespreid ik bied beschutting , rust en zekerheid heet u welkom met armen wijd…

De wonden zijn dieper dan ze lijken. En ondanks dat het is wat ik het liefste wil, Wil ik niet langer meer zo zijn…

Lang rolt, een bol van klank, de knal van 't schot, Bonzend van wand tot wand, 't gebergte rond: Het dier, door 't vals onzichtbare gewond, Kruipt, om de rand, in scheef verlichte grot; En pijnlijk trekt hij met verbrijzeld bot, Hinkend, een smal rood streepje over de grond; Diep, ver van 't bos, waar hij zijn voedsel vond, Daar gaat hij…

Toen handen mij sloegen werden mijn wonden verzorgd Toen liefde mij brak werd mij hoop gegeven Toen woorden mij kwetsten werden mijn tranen gedroogd Toen de dood mij riep werd ik gevuld met leven Oneindige kracht Onzichtbare Vriend Al wat U mij bracht Waar heb ik dit aan verdiend?…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…