Alle inzendingen over op de heuveltop

Schoonheid van bergen en schoonheid van sterren zien kan slechts op afstand; zo tussen ons: jij mijn licht mijn verte, mijn heuveltop…

naar heuveltop of dal? We kennen alleen de naam:2018.…

Dikwijls heeft mijn geest onbewuste verlangens; daarbij zie ik steeds die ruige heuveltop aan zee, een zeil in vollemaanslicht.…

hand in hand zijn we gaan lopen samen weer op weg het heuvelland een pad omhoog waar uitzicht was beloofd een verte vol met glooiingen de diepte van het dal warme herfstkleuren in verval maar wij genoten boven op die heuveltop bloeide onze liefde als lente op…

Zonder heuveltop of dal, ik zie de effen saaiheid. Net als Ameland, zo denk ik plots, -een tocht rond en om, heel lang geleden-, en toch weer niet. Inwaarts het vlakke land, effenheid tot aan de duinenrand. Maar uitwaarts steeds de zee, de grenzeloze zee, de lokroep van de zee. Ik ben mijn eigen eiland. Zonder zee.…

woorden werden rondgestrooid als het kussen leeggeschud vanaf de heuveltop omlaag gegooid stoof het snel van hut tot hut.…

Terwijl de decemberwind onze sporen wist bereiken we fluisterend de duistere vallei - na weer een heuveltop en menig dal voorbij - van binnen bruist het zacht. De avond gist tot een volle sterrennacht verstrengelde adem hemelwaarts.…

zijn, die mij op spontane wijze de aanzienlijke grond liet zien, wellicht het meest verrassend mijn stem van persoonlijkheidsverandering, die zich potentieel verveelde, hartritmestoornissen die mij ooit vertelden van hoe een mens het telkens overleeft die dolgelukkig geraakt zijn kan als hij zo onverstandig ongelukkig is, om op een heuveltop…

Er liggen lange strepen in de lucht Van donker-grijs, de zon verbergt haar schijn; De heuveltop, gehuld in ’t mistgordijn Staat als een reuzenschim, ver weggevlucht. De wind kreunt met een lang-gerekte zucht, Als deed het machtige ademen hem pijn, Gedoken zit het stomme vogelijn, En ’t laatste broze bloempje trilt geducht.…

Dal wordt heuveltop waarop hij al zijn rijkdom tot vruchtbaar as laat kringelen. Hij is rond.…

Dit is het moment dat de magie aan zet is en het schemerland tot leven komt bij het schijnsel van de maan Het fluistert tussen de stenen op de heuveltop en het ruist rondom de open plekken in het bos. Ik krijg vanavond bezoek in mijn nederig hart, van hen die reeds lang niet meer onder ons zijn.…

slaglicht van de waan mitrailleurs veroveren het succes van de dood in laatste woorden en aangezichten onbekend tot voorbij de dageraad wanneer een brandgeur het zwarte veld verraadt zonder geweten zonder genade niets mislukt met nieuwe zonden in rechtopstaande kisten, kronkelend in het landschap aanwezig ik staar voorbij een heuveltop…

de scholier door zijn slaapkamer heen en weer met gespannen kloppend voorhoofd de helle lamp slaat hem gade als een tergend waarzeggersoog druk op de lichtknop gehuld in wezenloos duister bewaart het beddenlaken klamme vrees voor morgen wanneer tartend papier zwaait de verlopen blokker -reeds bewustzijn verliezend- ziet een spitse heuveltop…

Ze strooide liefdeszaden in het rond ver en wijd over de heuveltop heen.. toen in mijn hart plots een kiempje stond ging ik met tranen van vreugde heen. Gevoed door milde zonnestralen leefde zij verder rustig in Zijn gaard’ haar aanschijn mocht ik voortaan dragen mijn beide handen houden die in dank bewaard.…

Hij droomt van diep blauw water Mensch op weg naar heuveltop schreeuwt in cadans van voet voor voet dat hij het landschap is. Boven mag hij één seconde kijken. Dan slaat hagel zijn ogen dicht. Weg van de zee. Omlaag. Omlaag. Daar hoort hij enkel maar gekerm. Een vissenlied vol blauw verdriet.…

zijn makkermaat arnoldus rufus naar het mariekenwoud van heumens oord contrei der wilde slingerende wingerds Ongestoord ligt valkuil in een valkuil Een oehoe vliegt plots uit zijn middagslaap in zonderlinge solovluchtformatie zoekt hij in allerijl heil in het amber der deemsterende schaduw van haar schaduw Voor zandhaas biedt de kale heuveltop…

geluid van vogels die een plaatsje zoeken voor de nacht Ik hoor kwakende kikkers ergens in een modderige gracht Ik ruik de geur van het hooi dat door een boer pas is gemaaid en voel de wind die door de hoge bomen waait Vlak voor me doemt plotseling uit de mist een klein bergdorpje op De huizen staan in groepjes op en rondom een nevelige heuveltop…

Een breed plein, waar men den ingang treft Eener wandelplaats, het Hof genaamd Zeer schoon op eenen heuveltop of uitspringenden hoek van den Hunnenberg gelegen En door ons geheele land vermaard Van wegen 't heerlijk gezigt dat men er van rondom treft Op deze nu beplanten vlakte bevond zich een paleis voorheen of Burg, die men…

novemberlicht raakt mijn huid aan als een woord van eenzaamheid windmolens staan langs de weg ooit zag ik mezelf spelen het veroveren was kinderspel nimmer zal ik nog zien het hobbelpaard, de lange, eerlijke armen van een reus de ongelijke strijd blijft van helft tot helft ontwricht…

Onze planken huizen trekken wij, geduldig als de slekken, voort langs dal en heuveltop. Naar het noorden, naar het zuiden, waar de kermisklokken luiden, slaan wij onze tenten op. Rijk aan kinderen, arm aan zegen, gaan we langs des Heren wegen, gaan we klagend onze nood.…

. — Maar de Echo vangt een toontje op, En alles vliegt in roer: Nu hupplen veld en heuveltop, Met schaterend rumoer. Iö, wat klinkt die zangtoon schoon! Zie daar de rechte trant! Dit klatert over bos en land! Dit laatste spant de kroon! Die weerklank daar, van ha, ha, ha! Die treft en hart en zin!…

Twee meisjes Zongen zachtjes Hun lieve liefdesliedjes Beide meisjes creëerden Hun creaties koesterend Afscheid nemend Maar nooit Van mijn netvlies Dansend in dromen Alles lost langzaam op Niet deze dromen Altijd bij mij dragend Daarom zing ik mijn lied In de verre velden Wie zal het nog horen Alleen mijn twee meisjes…

Hoog in de lucht Draagt de wind Tranen van de Andes Bereiken nooit de oceaan Ik draag het mee Lichaamstaal Handen en voeten De armoede kleurde De tranen rood En ik draag het mee Nergens was het veilig Op elke hoek loerden ogen Ongelukken per ongeluk Droefheid en frustratie Ik draag het mee Tranen mengen zich Met het leven ten…

Sprakeloos Niet te bevatten De controle kwijt Wat doe je dan Is er ergens hulp Hoe lang wachten Een warme blik Medeleven vol begrip Liefdevol word je benaderd Ook door je buurman Zijn dochter en zijn zoon Maar dan weer alleen In de woestijn van eenzaamheid Je glijdt weg Zinkend in drijfzand Het geeft verdriet Ze zien het bijna niet…

We kunnen nog geen afscheid nemen, maar vandaag is dan toch die dag. De zon schijnt, maar inwendig huil ik zacht. Op je laatste rustplaats aangekomen kijk ik om me heen. Zijn er meer die zich zoals ik voelen, of ben ik maar alleen? Peinzend buig ik me weer tot je graf, maar alles gaat langs mee heen. Het enige wat ik nog kan denken is,…

Subtitel: Ik vraag bootvluchtelinge (II) Ik vraag wat haar heeft doen vluchten 'Na drie keer verkracht te zijn' (respectloos) 'En reeds daarvoor verlangde ik al naar een land met VREDE VRIJHEID (GELUK)' Leugens waarmee jij bent geconfronteerd Betreffen nimmer, echt nooit een waarheid Mijn God, waarom vieren wij straks feest'lijk…

Ik hoor het je al zeggen, An, dat zet je fout maar dat doe ik even totaal niet, wacht maar tot je het einde van deze kreet ziet. Een gewoon mens zou springen van plezier, dat doe ik allang niet meer, maar wat ik wel doe: waar ik me op betrap, ik spring letterlijk van de hak- op de tak. Eenmaal aanbeland op die bewuste tak…

Druppelsgewijs Drop , drup, druppel sijpelt de wereld binnen... De eerste ochtengeluiden op de achtergrond ; De haan die kraait. De dorpskerktoren die de eerste uren slaat. De wind die door het raam fluistert en mij in stilte kluistert. Een lied van een kleine pimpelmees eerst wat onzeker en dan minder bedeest komt zijn roep.…

Waar het gras In vrede groeit En de bloemen Onschuldig bloeien, Zelfs het onkruid Tot schoonheid komt, Zie ik in jouw ogen Liefde die geen afkeer kent Doch louter mededogen…

eindeloos lang wil ik met je wandelen eindeloos lang met je onderhandelen hoe ver wij de verte kunnen gadeslaan hoe ver horizon verwijderd is van maan zoeken waar oneindigheid verdwijnt bedenken hoe lang eeuwig duurt waar ‘t verdwijnpunt weer verschijnt als je nauwkeurig in het uitzicht tuurt eindeloos lang wil ik met je lopen om te genieten…