28729 resultaten.
De wilde wingerd
poëzie
4.0 met 1 stemmen 383 Een krank en schamel hout,
Het minste van het woud,
Door iedre wind geslingerd,
Reikte ik mijn ranken uit,
Weerstaan, maar nooit gestuit,
Een dorre wilde wingerd.
Geen mens die naar mij zag.
Al waar ik kroop of lag,
Mijn groen ging alles dekken.
Tot in dit woest revier
De goede hovenier
Mij wijs kwam stekken!
Hij plantte me in zijn tuin…
Zweven
hartenkreet
5.0 met 1 stemmen 153 Ik laat het los,
en laat ons opgaan in onze dromen.…
In het rode opgaan
netgedicht
3.2 met 5 stemmen 315 zacht streel jij
mijn hart met
warmte mijn huid
je licht me op
laat schaduwen verdwijnen
brengt contrasten in het reine
scherpt de kanten af
weet vloeiend in het rode opgaan
dat het bloeien wordt gedaan
je lacht in ogen
opent morgenblik in
een stralend dag gedogen
streel mijn hart
en warm mijn huid voordat
de avond ons weer binnensluit…
De zon
hartenkreet
4.7 met 3 stemmen 339 Wonderlijk deze licht- en warmte bron,
Zonder zon zou er niets kunnen bestaan
God, onze Heer, de Schepper van de zon
Is nog steeds met aard’ en mens begaan.
God laat de zon nooit voor altijd onder gaan
Maar laat hem opgaan elke morgen
God laat ons nooit in het donker staan
Maar blijft altijd voor ons zorgen.…
In de tuin
poëzie
3.9 met 14 stemmen 2.283 Gelderse rozen met hun koele
Ballen lichten de hemel toe.
Seringen waaien paarse zoele
Geurige schaduwen, gril en moe.
Aan tengre boompjes, haast nog schuil,
De witte zuiverheid der rozen;
Midden in hun half open tuil
Besluiten zij hun schuchter blozen.…
De schone wereld
poëzie
3.2 met 16 stemmen 2.178 Iedere morgen na het nachtelijk slapen
Ligt mijn wereld nieuw door mij geschapen.
Iedere dag heb ik haar weggegeven,
Telkens één dag meer van 't eigen leven.
Telkens een kortstondiger bewoner
Zie ik haar belanglozer, dus schoner.
Schoonst zal ze eenmaal zijn als ik ga scheiden
En de grenslijn wegvalt van ons beiden.…
Opgaan in het rood
netgedicht
4.4 met 11 stemmen 581 Met het tij in de rug
opgaan in het rood, dag model
nog slechts zichtbaar in herinnering
ben ik jij, of mij
wie is de schilder, wie is het schilderij?…
Alomvattend Opgaan
hartenkreet
4.0 met 1 stemmen 392 Opgegaan
De verlangensgrens bereikt
de druk doorleefd
de hartepijn doorkliefd
Mijn grenzen voorbij
mijn hart vervloeid
mijn verlangen opgelost
Gevoeld, weggesmolten
zo vrij-van zelfs
dat er alleen nog is
de vrijheid
in het grote verbonden zijn
Eén met mezelf alleen
Nog een onbereikbaar ver strand
in de zee van jou-en
wetend…
In rook opgaan
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 101 Stop mij niet in de grond
doe me dat niet aan
laat mij bij voorkeur
in rook opgaan
Geef mij de kans om de wereld
dan toch nog luchtig rond te zweven
bespaar mijn lichaam het akelig ontbinden
daar is niets aan wat beschouwd kan worden als verheven
Ik laat me daar naar toe waaien
waar ik in leven nooit ben geweest
laat de wormen maar een…
Heengaan en opgaan
netgedicht
5.0 met 2 stemmen 173 er is zoveel gebeurd
de laatste
dagen dat mijn
hoofd een
braakliggend
land lijkt te zijn
waarop niets
kan groeien
dood als de dood
die mij voor
ogen is gekomen
een kaars gedoofd
in de koude aarde
waarboven de
stille blauwe hemel
een witte wolk
wachtend hangt…
Vannacht
netgedicht
1.4 met 8 stemmen 582 Hij is gevallen bij het raam
zo onverwacht, ‘t licht gebroken
dat in zijn ogen werd ontstoken
als hij me groette met mijn naam.
Als in de herfst de laatste roos
de fletse blaadjes af voelt breken
die krullend opgaan in de wind,
weet zo het lichaam, smal en broos
zijn geest al grotendeels geweken
dat nu zijn laatste tocht begint?…
Bacchus
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 194 Een vrolijke god, genaamd Bacchus
Orakelde in amfibrachus:
"De mens loopt te mokken
En noemt dat betrokken
Mijn raad: drink in godsnaam, en lach eens"…
De schone wereld
poëzie
3.5 met 4 stemmen 551 Iedre morgen na het nachtlijk slapen
Ligt mijn wereld nieuw door mij geschapen.
Iedere dag heb ik haar weggegeven,
Telkens één dag meer van 't eigen leven.
Telkens een kortstondiger bewoner
Zie ik haar belanglozer, dus schoner.
Schoonst zal ze eenmaal zijn als ik ga scheiden
En de grenslijn wegvalt van ons beiden.…
Alles tot niets gemaakt
netgedicht
4.4 met 8 stemmen 761 Namen
worden vergeten.
Het bestaan
zal vervagen als een dwalende ochtendmist.
Diep in het geheugen wegzinkende herinneringen
zullen het zijn van ons wezen terugbrengen
tot iets wat ooit was,
maar nooit meer zal zijn of worden.
Alles wat was
en zou zijn
werd ons ontnomen.
Alles
wat was
werd tot niets gemaakt.…
[ Moeilijke vragen ]
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 32 Moeilijke vragen
zijn niet leuk, je stelt ze niet –
aan jezelf, of wel?…
Gedichtenhemel
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 84 Als er een hemel is
waar zielen vertoeven
na de dood of misschien
ook ver van hun lichaam
kan dat alleen maar de poëzie zijn
de ontmoetingsplaats
van levende zielen
met oude zielen
wier pijn niet meer hier
en nu bestaat maar
als evenbeeldig…
Alleen, niet alleen
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 86 Ik preek niet, ik ga mijn eigen weg
Niet echt, want waar ik ga is al een weg
Ik preek niet, ik heb gemengde gevoelens
over wat ik weet. Ik ben niet bijziend
Ik preek niet, ik werp ankers uit, duizenden
boeien overal in zee voor wie rusten wil
in vertrouwde woorden
en samen mens wil zijn
Blij, dan samen gelukkig
Verdrietig, dan samen verdrietig…
Facetten en face
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 22 Jouw foto aftastend, wie je was
is mijn fantasie, er is geen contact
met jou in dat bloemenveld bij Merano
Je keek mij vragend aan
op dat ogenblik, op deze foto
van mijn en jouw gedachten
sindsdien tijdloos
ingevroren op de rand
van een zwarte eeuwigheid
Ook mezelf aftastend
in de spiegel, zie ik wie ik lijk
te zijn en niet wie ik wil…
Jij zegt de woorden
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 71 Papa, jij weet waar het pijn doet
ook al was je er niet bij
Jij vraagt altijd precies
naar iets belangrijks dat
anderen niet hebben gemist
in mijn verhaal, een terzijde
van het pad, een diepte
waar ik omheen vertelde
gevoelens die ik mijd
omdat ze jeuken in mijn hoofd
en littekens die ik bedekt houd
Jij begrijpt het allemaal
al voor…
Pop-up
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 26 De machinist schrikt, en ik
ben niet mezelf, mijn duim
drukt op de rails
Het is een van de triljarden
tijdelijke toestanden
van mijn bewustzijn
waarin alles mag en kan
in de kindertijd
van het heelal
Geen jij of ik
hoe echt is dat?
Een groene deur
is ook maar kunst, gemaakt
van een stuk boom, tentoongesteld
in pop-up museum aarde…
[ Uit het hart schrijven ]
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 25 Uit het hart schrijven
luistert nauw, elk spontaan woord --
kan een misser zijn.…
Liedjes zonder woorden
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 64 Waar zijn de dichters
die zich wijden aan muziek
aan de liedjes die te goed zijn
voor de tekst bij de melodie
zodat niets afbreuk doet
aan de klank van de gevoelens?
Liedjes zonder simpele wensen
Liedjes zonder grootspraak
En geen gemeenplaatsen op rijm
Alleen tederheid en blijdschap
bij mijn boosheid en angst
mijn weemoed en verlangen…
veelzeggend
netgedicht
4.5 met 10 stemmen 431 opgaan
in het oorspronkelijke
dat vleugels gaf aan stilte
en mij liet bidden om
herkenning
waar mijn lijf schaduwen bouwde…
Mijn apocalyptische zucht
netgedicht
4.8 met 24 stemmen 108 ik zie je
in het landschap
opgaan als jij
buiten loopt
met een lach
op je gezicht
als het licht
zich concentreert
op jouw komst
openen zij hun
bloemen in de verte
en rechten de stelen
om tussen velen
jou beter te zien in
minieme bewegingen
schoonheid details
die alleen de insider ziet
als wonder van de natuur
stille communicatie…
Verlangen
netgedicht
3.3 met 16 stemmen 1.150 Verlaten onschuld
achter muren mist
die ondoorgrondelijk
mijn zicht blinderen,
laten zoutloze sluiers
in leegte opgaan en
onthullen mijn dorst
naar wat mij ooit zo na was…
Faux pas
netgedicht
3.7 met 3 stemmen 48 Maar wat bezielde hem,
de grote ziel
De Dalai lama, oceaan
der wijsheid
Opeens door een faux pas
zijn goede naam kwijt
Brak toen zijn kinderhart
dat voor hem viel?
Was het maar bij een namasté gebleven
Nu moet mahatma met een zonde leven...…
Hou van mij
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 162 schrijf haar jouw
allermooiste verzen
met goud zonlicht
oh zo puur
dwalend door
onontgonnen wouden
samen opgaan in
moeder natuur
laat verbanden
nimmer smoren
opdat jullie schakel
haar immer zal bekoren
voedt haar met
licht beschilderde
in muziek gedoopte novellen
blijf haar ieder jaargetij
vertellen
middels wolken, regen,
een…
Onder de zoden
gedicht
3.0 met 22 stemmen 5.811 ik siepel ik siepel ik holderdebol
verlegen vergetend de oude knol
ik rol over m'n kop
in het groene gras
'k hoor het weer zingen
het lage gewas
het vredige groeisel
dat een deken was:
een wolletje wei
vol zachtheid vol geur
groener dan groen in een ruimte
die blauw wordt van kleur.
ik rolper ik stolper
ga kop over kol
ik boor…
Paarden ver weg
gedicht
3.4 met 14 stemmen 5.183 Paarden ver weg, met dit vergezicht
heb ik et moeten doen. Ik heb niet geweten
dat ik onder hen graasde en was.
Nu ik weer paard ben, af en toe, zoals nu,
is mijn lijf zwaar en gelukkig geworden van al
dat gras. Het is vreemd om te zijn wie je bent,
een paard ver weg in de wei.
Zij heeft me gevraagd hoe het onder de mensen
was. Geen mens…
Aanroep
poëzie
3.2 met 6 stemmen 1.370 In gans verduisterd woud
droomde ik van sterren… en een maanlicht pad,
naar lichte verten voerend, zag ik mijn geest.
Heb ik niet altijd op uw komst vertrouwd?
Mijn hart kent u, gij kent mijns harten schat,
en samen gaan wij verder, onbevreesd.…