Alle inzendingen over opgesloten OR vrijheid OR kooi

Naar verten wil ik, Eindeloze verten Die daaglijks baden In de vrijheid die ik Hier zo deerlijk mis, Opgesloten als ik ben In de kerker van Mijn ziel waarin De tralies zijn gesmeed Van nooit verwerkt verdriet - Als ik dat maar los Kon laten, het hekwerk Zijn structuur ontnemen, Ik zou verder gaan, Langs onbekende grenzen…

sterven gaat vanzelf leven is moeilijker je doet het maar een keer sterven ook en daarvan ga je dood het fortuin is het hebben noch het zijn ongeborenen zijn uitverkorenen de beste waarborg tegen levenspijn is er nooit geweest te zijn…

Nooit heeft zo’n grijpjanus aan mij gezeten Niet op het werk, op feestjes, in een kroeg Ben ik niet sexy of niet mooi genoeg? Ook ík ben vrouw – men is mij vast vergeten Dus tsja, terwijl ik dat volstrekt níét wil Vraag ik mijn baas nu: knijp eens in mijn bil!…

De showcase van het Parliament waar May standvastig als een vent haar brexitplan met verve brengt waarbij plan b nog niemand kent - kakovolière als men stemt tot mister speaker 'order' zendt gezag waar 'n Arib nooit aan went hoe lang nog leeft dit Parliament? De D-day nadert en je ziet her going down in Downing street Down Under in…

Nooit heeft zo'n grijpjanus aan mij gezeten Nooit op het werk, op feestjes, in een kroeg Ben ik niet sexy of niet mooi genoeg? Ook ik ben vrouw - men is mij vast vergeten. Dus tja, terwijl ik dat volstrekt niet wil Vraag ik mijn baas nu: knijp eens in mijn bil!…

In een kooi ben ik opgesloten een roerloos brandende kooi in een verlaten veld. Je bent er niet meer een vogel vloog de hemel tegemoet... Ik weet het wel God ziet mij staan in de zon Hij ziet mijn schaduw op de stenen Hij raakt mij aan maar voelen doe ik het niet. Ademloos staat mijn schaduw daar stil als in een luchtledige.…

gevangen Ik kan hem er niet uitlaten, hij zal mij in hem veranderen Als ik hem toelaat Iedereen heeft een beest van binnen Het is aan ons of we hem vrij laten of hem bedwingen Ik weet dat ik het beest in mij nooit zal mogen laten winnen Hij zit opgesloten in een kooi en zo vind ik het wel mooi…

Is vrijheid. Onvoorstelbaar is het huis waarin we wonen. Waarin stoffen wisselen. Waarin dromers dromen. Waarin denkers denken, als vogels in een kooi. Als vissen in hun kom. Dood gaan is weer ongeboren zijn. Zo kan gisteren morgen worden. Zo kunnen mensheden iets leren. Van fouten die geen fouten zijn.…

Smachtend naar vrijheid, smachtend naar de dood.…

Mezelf opgesloten, waaraan ik niet ontsnap los te laten van iets, waarvan ik de strekking nog niet snap, de bascule in onbalans, dat kan geen vrijheid zijn.…

Een koortje zong White Christmas op het plein Om tegen Kerst wat wintersfeer te maken Een handjevol publiek slechts in de zaken Die in het centrum nog in leven zijn Maar door de wijken zwermde ondertussen Een legertje pakketbezorgersbussen…

Mijn geest zit vast opgesloten in mijn eigen ik een archief vol verspert het mijn gedachten En door de naden van beslotenheid drupt het onvermoede ongevraagd voort vallend in die kloof van peilloze duistere diepte soms zie ik vaag daarboven die uitgestoken handen En als ik dan bloedend omhoog klauter mijn vingers die liefdevolle handen…

Opgesloten en aangedaan. Alsof er duizend olifanten hun gewicht op haar duwen en geen poging doen om op te staan. Pijn zal ze hebben, vraagtekens cirkelen rond haar hoofd. Terwijl sommigen veranderen in uitroeptekens, wordt ze door elk wederkerend vraagteken nogmaals verdoofd .…

het voelde alsof ik in een donkere ruimte zat leegte en trillingen overheerste me een racebaan van emoties opgesloten in mijn eigen gedachten geen uitweg mogelijk…

In de kooi van dag en nacht, de kooi van de boodschappen, blikjes bier, de betere baan. In de kooi van het fotoalbum, van de liefde. In de kunstkooi, in de kooi van het weten: Sta op, grijp de tralies, haal de diepste adem en scheur je hart uiteen.…

Waai niet weg lieve tijger ik ben de man, de verre vriend geef je leven terug aan de vrijheid aan het proeven van geluk. Ik waai niet weg de tijger met de kracht van duizend levens geeft moed aan het verstand gesloten, ontsloten het leven in de hand. De zon brandt van verlangen de kooi is open laat het hart weer lopen.…

*My formula for greatness in man is amor fati: that a man should wish to have nothing altered, either in the future, the past, or for all eternity. Not only must he endure necessity, and on no account conceal it -- all idealism is falsehood in the face of necessity -- but he must love it. -- Friedrich Nietzsche, Ecce Homo…

Wat rest ons, als bankzitters thuis voor de buis - geen médaille bronze, noch médaille d'or voor de geus van Oranje, geslonken tot muis... geprezen zij 't wonder van San Salvador. mei 2015…

laat nu maar nu het brullen eindelijk is verstomd en hij zich neerlegt in de kooi niet meer droomt van jagen zijn bloed weer trager stroomt laat hem maar breng geen herinnering mee lijdzaamheid heeft zijn pijn gesust negeer de drang naar vrijheid wek niet wat onbeheersbaar is wat moet hij met dat opgelaaid gevoel zijn vuur is al lang…

Donkere schimmen razen voorbij ijzeren kooien mijn genoten Harde stemmen roepen vrij koele handen kun je niet ontlopen Zon, groen, bossen zijn mijn dromen vrijheid om te lopen Geloof, warmte en goedheid zullen overwinnen Misschien in een volgend leven kunnen we beminnen...…

Er is nog toekomst voor De Gouden Kooi, Want daar zou Wilders veilig kunnen wonen Temidden van dat handjevol personen Van ongeveer een soortgelijk allooi. Of sterker nog, ik neem aan dat de rest Daar al heel gauw door Geert wordt weggepest.…

Ik heb je in mijn hart gekooid voor het geval mocht je weg willen ooit maar je wil niet weg nooit…

Wordt dan voor immer mijn geboeid verlangen gevoed door een seizoen en door zijn kleur, is dit de kooi waarin ik ben gevangen, waar is het slot en wie ontsluit de deur?…

Rusteloze onmacht jaagt me de muren op in de kooi van stilte en eenzaamheid die me omwalt. De enige vluchtweg die me overblijft zijn de vleugels van de dood.…

Laat me vliegen in vrijheid open de kooi waarin ik kwijnen moet geef me ruimte wijd en zijd waar ik blauwe lucht begroet. Zingen wil ik in bomen bij het krieken van de dag zangen uit nachtelijke dromen genieten van elke vleugelslag.…

van een vlucht die strandt in de gouden kooi waar je soms nog een beetje speelt jezelf te zijn…

afgesloten spijlen om me heen kan niet verder reiken ik zit in een kooi te jong om voor mezelf te beslissen waar ik heen wil en wat ik doe afgesloten de wereld wacht op mij…

Al was het maar een uurtje dat ik mijn vrijheid kreeg dan voelde mijn leven beter en niet zo erg leeg.…

Dit is wat ik weet Buiten is van niemand Dit is hoe ik heet Wat echt is en voort gaat is niet goed te zien want Ik leef in een zelfgemaakte kooi van ijs, wolken en verf Het zegt me is te laat Te laat voor spontane dooi Nu open ik mijn ogen en alles wat eeuwig leek te vriezen smelt.…

nog een laatste keer draai ik m'n hoofd richting de poort waar haar tranen een waterval vormen de draaikolk in m'n hemel kust een hel waar jij staat als een onbeschreven regel recht voor ogen loezend vergeef mij een beetje maar daar blijf dit geheel stil vlinder in een oase vol hoop en pulp de zotheid voorbij o oogst na regen…