Alle inzendingen over ophopen

ophopen van emoties en je niet laten gaan kan zorgen voor explosies en die komen hard aan... te lang wachten met uiten want kwetsen wil je niet toch maar eerst kortsluiten voordat men jou van de andere kant beziet...…

voor me, gemakshalve ophopen van, wat zo vredig aan mij de toeschouwer lijkt hoe je ook probeert de wind blaast alles maar neemt slechts tijdelijk het blinde vertrouwen in jou dat ik fluisterend nodig heb ik waaier, gelukkig draagt de wind enkele richting een zekere vergankelijkheid mee…

Gewicht dat te Zwaar geworden is Door de lasten Die alleen nog Maar verzwaard Werden door de Jaren Onhuilbare tranen Die zich ophopen Achter de kassen Van mijn ogen - Een ding wil ik Je vragen, als het Me lukt om mijn Last te verlichten Door de tranen Die van beton Lijken te zijn Te verzachten en Ze eindelijk te…

Stilte voor de storm vormt turbulente stroming leefbaar hoop ontplooit.…

De aanraking is voorbij De geur van de huid verdwenen De lieve spontane omhelzingen Die zijn Overleden en begraven Dood als een pier De natuur doet Daar nog een schepje bovenop Dagen laat zij sneeuw vallen De koude oosterwind laat Duinen ontstaan Doodse witte sneeuwduinen Die verder en verder ophopen Dan komt de dooi Doodse dooie…

op vragen kleven, niets meer geven aan de waarheid, het wachten op en nog eens opnieuw als dat niet wordt gevoeld of zal ik verder blijven dromen zoals een maan in volle dracht wanneer jij uit steeds meer ramen mij in iedere naam vergeet zal je me ooit verstaan het afgeknotte en de steile heuvels waarrond papieren vogels de bladeren ophopen…

Elk hart klopt om de hartstocht over verkalkte wegen op de heuvels met ophopend vocht.…

ik krijg rillingen als ik je zie vlinders in mijn buik voel jouw warmte als een kruik jij bent mijn evenknie mijn ogen stralen telkens weer als ik jou zie lopen het verlangen is zich aan het ophopen en het groeit steeds een beetje meer mijn denken gaat niet meer gestructureerd mijn woorden missen samenhang ik ken je nog niet zo lang maar…

Dikke druppen die naar binnen vallen en zich ophopen tot een hopeloze wanhoop. Één moment, één fractie van een seconde wordt duidelijk dat de hoop van de wanhoop om ooit beter te worden, weggevaagd wordt, door sluipende suizingen die vertellen de schijn op te houden totdat alle krachten van het goede zijn weggeëbt.…

nu ‘t hart van een verdriet Zwarte wonden en eventjes slikken maar geen die dat in ‘t donker ziet Donkere bladeren, donkere takken ach, het eenzaam waart thans rond Het probeert de ziel te verzwakken Mij..op een koud kille ondergrond In mij is het waarlijk stil gekropen de stilte van het altijd eenzaam zijn Smart blijft zich bijgevolg ophopen…

De wijn werd zuur onder de kurk omdat er niets gebeurde; stof zou zich ophopen in kamers waar geen boeket meer geurde. De glans zou doven in de dingen. Het spinneweb bleef eindeloos hangen. Alleen de wind zou blijven zingen in onnavolgb’re, troosteloze zangen.…

Ik voel je als weerstand ophopend in mijn buik Ik voel je Als trillingen in mijn hand Ik voel hoe je langzaam mijn nek dichtknijpt Alsof ik niet meer adem halen mag Ik ben zo bang van jou Zo boos op jou Ik voel mijn buik samentrekken Mijn hart klopt als een gek Wat haat ik jou Ik hoef jou niet Ga weg, schreeuw ik Ik wil dit niet…