Alle inzendingen over opvliegend

cirkels omarmen de verstilde plek waar opvliegende vogels en bladgeritsel ontaarden in een trage dance macabre beeld: Het meisje van Yde, bister/o.i.inkt op papier Hieke Veenstra…

toren uiteen, de Hangende Tuinen vlogen Vertrekken werden vliegtuigen en tapijten met gedekte tafels landden ver weg in de lange zee Een zware regen van kamers vormde met een plons een hemelhoge bergrug De mensen uit de Toren verspreiden zich in vijftig talen en vochten om grenzen In omgekeerde tijd zou onze wereld in een notedop opvliegen…

Ze speelde doorgaans de dertiende zot: zweeg van des duivels; opvliegende gassen trok met haar lenzen, wat steels in de kassen over haar lei kwade uitspraken vlot. “Wel godverdomme, niks mag alles mot!” drukte ze uit bij versnellende passen van zwermende zusters, jagend haar vuur.…

je danste op een blauwe streep muziek je lichaam straalde bewoog in zachte melodie het overvloedig wit uit schuiftrompetten schitterde de felle tonen maakte korte metten met een lichte vleug magie de korte ademstootjes parelden in opvliegende klanken ze lokten het applaus het juichen en zacht janken violen speelden hartengeel…

je danste op een blauwe streep muziek je lichaam straalde bewoog in zachte melodie het overvloedig wit uit schuiftrompetten schitterde felle tonen maakte korte metten met een lichte vleug magie de korte ademstootjes parelden in opvliegende klanken ze lokten het applaus het juichen en zacht janken violen speelden hartengeel tegen…

je danste op een blauwe streep muziek je lichaam straalde en bewoog in zachte melodie het overvloedig wit uit schuiftrompetten schitterde de felle tonen maakte korte metten met een lichte vleug magie de snelle ademstootjes parelden in opvliegende klanken, ze lokten het applaus het juichen en zacht janken violen speelden hartengeel…

ik hoorde je lach langs de lichtgroene heggen fluisteren op de vlagen van wind en soms zag ik het zwart grijze haar van een schim verderop daar zat ik weggedoken zwaar ademend met kloppend hart oren en ogen wagenwijd open om jou te traceren in het doolhof waarin wij echt verdwaald waren maar jij zweeg ik keek naar opvliegende…

Zwanen als sneeuwwitte vlekken stuurloos in het koude water, gekoppelde eenden opvliegend, kraaien loensend roofbewust. Thuis in de gematigd warme huiskamer ontdoe ik mij van wollen muts en wanten, ontdooi en zie buiten de olijke capriolen van mees en mus: Nederland Beweegt!…

Ze brengt d'r man met name van z'n stuk, wanneer het blijkt, dat zij opvliegend is. Ze heeft een eigen vliegtuig, doch ze vliegt alleen maar in d'r eentje tot z'n spijt. Hij krijgt de indruk, dat ze hem bedriegt. Ze landt vlak naast de deur. 't Beval 'm slecht. Hij ziet, dat zij het vliegtuig stalt: ze smijt het in de bezemkast.…

Of ook: de haas die sneeuwblind wegschiet -donkere beweging op heldere rust- twee blauwe reigers verbazend traag opvliegend uit het berijmde oeverriet een rillend konijn met zieke ogen in het afgeknaagde onderhout schokkender dood -want met nog slechts een zucht een lichte trilling van leven- dan het stijfbevroren eendenkreng even verder…

Deze vroege vogels mogen van haar opvliegen, die tijd van vroeger lijkt voorgoed gedoofd.…

Bevroren takken van struiken, zwarte kraai kijkt uit op dak van elektriciteitshuisje, een opvliegende meeuw, twee eenden achter een sluisje.…

Een laatste triomftriller van de lijster klinkt over mijn tuin… Opvliegend met zijn prooi over m’n hoofd verdwijnt hij......weg.. de zomer loopt ten einde....…

daar staan ze de beuken en de eiken met hun bladerdak in de zon getooid en de berken en de tamme kastanjes kijk ze staan, als een glimlach als een ode in hun schaduw aan de stam is het goed vertoeven zonlicht sijpelt tussen de takken door iets ervan schittert op de lijfjes van libellen ook op het donsveren kleedje van opvliegende vogels…

Opvliegende kleiduiven verraden dat de blauwe overalls nu komen Ze rollen het tapijt op van beneden naar boven. De frietkraam zwijgt in alle talen; ook haar schaduw gaat eraan. Pas bij de grenspaal stoppen ze en kloppen ze schoon wat overwoekerd is door onbeheerste ambities, deze loyale nachtarbeiders. 1930 zeg ik, of 1950.…

Zij houdt zo van hun magnifieke wreedheid, de zwevende Obsceniteit van al die malse zatgevreten lijven, Hun opvliegende natuur, hun vleesgeworden honger. Zo aards en zo gehemeld zijn ze zeer waarschijnlijk De krijsende gedachten van haar dode God.…

een zwaar levenskruis alleen dragend, maar uitdagend met mijn sensitieve zekerheid toch heel maximaal van de familie te blijven houden en als het kan voor hen en de hunnen klaar te staan maar bovenal rustig te blijven onder het motto “zwijgen is goud” en droom maar van lekkere dingen dat is al een taak op zich met mijn unieke karakter opvliegend…