Alle inzendingen over oude wonden OR verkrampt OR blokkades

La fille Flavie s'endormait plus tard en attendant l'aurore d'or. Quelques jours après le facteur local la livrait les fleurs les plus passionantes de la ville: un bouquet de mille tulipes roses, rousses et rouges avec une carte neuve d'importance d'Antoine: "Ma réponse, c'est ta lettre douce, je t'aime."…

priemende dolk in je hartstreek Op de terugweg naar Londen bleef je kordaat en gecontroleerd je koers gaan terwijl je samen met een doordauwrussin en een aanhaakengelse de kopgroep vormde De Big Ben hamerde in je sportzetel en queen Elizabeth knielde voor haar bed tijdens haar middagdutje moge de beste winnen no mather if she is English or…

liefst Verdringen wij Wijnaldum Memphis Malen De Pay De Roon De Ligt De Boer De Jong De Vrij Oranje's roemloos falen Ongekende averij Er viel geen winst te halen Opnieuw waren de Tsjechen Veel stugger en veel slimmer Veel snuggerder en beter Maar hadden door roodLigt Ietsje meer geluk dan wij So goodbye Frank Good luck in China Or…

nodig omdat je er niet achter stond zijn ze nu overbodig neem je brieven van mij af leugens die ik bewaarde omdat je nooit echt om mij gaf zijn ze nu zonder waarde zeg je vrienden waar je bent ik heb ze nooit gemogen ze hebben mij niet echt gekend maar wel teveel bedrogen neem je foto van de muur ik kan er niet naar kijken… of wonden…

Koud is je schaduw die ik weer zal vinden als ik je naam achterlaat en je metgezellen weten dat je weer bloedt en jouw bloed hun angsten laat verdwijnen in hun trouwe littekens die geen wonden meer zullen worden.…

Wonden die, niet zichtbaar geslagen aanvoelen, schrijnen de ziel.…

Ben jij mijn oefening in mijn lichaam adem te voelen en te voelen opsteken tot een storm? Ben ik jouw oefening om te luisteren, alleen een vraag te stellen als ik niet verder durf om fragmenten van feiten en verwarring uit te braken in een horten en stoten van stiltes die jij ondergaat zonder comfort, zonder dichterbij te komen…

De wond in de moederschoot Er is geen diepere wonde Een oneindig verlangen Naar wat niet zal zijn Verlies in het diepste van de ziel Door eeuwen heen Totdat het puzzelstukje past In het raadsel van het leven…

Tranenvocht over mijn wangen Nee, ik veeg niets weg, laat maar lopen Dat verdrietig gevoel, versterkt door biggel koester ik, in mijn smart..., je liet mijn hand, mijn hoopvol gebaar afglijden als een oude deken. Mijn keel verkrampt, ik zou willen gillen. Lucht…. ik zoek naar adem, teugenvol ik weet niet meer…hoe moet ik….…

ik voelde hoe jouw vingers mij raakten en in contact een ander mens van mij maakten leeg had ik mij voorbereid blokkades geëffend en de wegen geschoond van eigendunk en dwarsheid overweldigend was jij binnen gekomen nog virtuozer dan ooit in mijn stoutste dromen jij had het format dat mij doorhad…

broeien als een haard die niet wil doven tot uitspraken eruptief de wonden schoonspoelen en onderhuids desinfecteren…

het was de speld die ze niet zocht maar vond in een zee van zoethoudertjes ver, heel ver van de hooiberg ontdaan van de knop was de punt nog intact als een doorn in het oog van de vergetelheid en het speldenkussen vulde zich opnieuw met de roestige wonden van haar dageraad…

ik ben een huis met open wonden toon mijn zwakte niets is verborgen wie wil er verder voor mij zorgen herstelt mijn gevel pleistert mijn zonden ik draag de wonden van de tijd maar mijn wortels liggen diep gespreid ik bied beschutting , rust en zekerheid heet u welkom met armen wijd…

De wonden zijn dieper dan ze lijken. En ondanks dat het is wat ik het liefste wil, Wil ik niet langer meer zo zijn…

Ik dicht wonderen uit wie ik ben, mijn wonden – en brutaliteit.…

De slagen ontweken De spieren verkrampt Verschrikking verstreken Het leven verdampt…

verkrampte vingers kerven krassen in de geest opengesperde kaken zouden zingen op het feest doffe ogen blikken een fletse lach stramme benen willen dansen deze ene dag een hele hand verdwijnt in die van mij en voelt jouw leven als ik je aankijk van opzij…

waar ik de lach in jouw ogen niet langer ontwaar het speelse verdwijnt in gelaten tranen verkramping van woorden gebroken door pijn onhoorbaar geworden in de vraag waarom zoek ik het antwoord in betraande ogen aanzie het smeken dwars door mij heen schenk jou de troost die woorden vermogen geef ons de lach die even verdween…

al wat dor is vergaat het slaat wel wonden maar nimmer laat de ziel zich temmen zij is door iets Groots gezonden ook ik weet niet waarom jij, hij, zij het juist overkomt dat een groeien niet mag bloeien het is vaak mensenwerk van onbewuste machteloosheid verkrampt tot uiting van geweld gevoel dat snijdt ogen die niet meer…

soms als een ja - immers je ogen zijn nog toe - op zich laat wachten durf jij al de handen te ontvuisten in kwetsbaarheid verkrampt als zij waren de geest moe door duistere gedachten weerbarstig neergedaald ter helle die door stemmen daar henen geleid werden om jou te tarten, te kwellen al snij je diepe wonden om te gehoorzamen…

Ik zit alléén Niemand Om me heen Ieder sociaal Gebeuren Kost me Zoveel Inspanning En verkramping Van te voren Ik voel me Zo vaak verloren En verborgen In Sociale Contacten Verdwijn Zelfs Soms Het voelt Voor mij Dan zo Zo alléén…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

De Ceder betreurt haar afgerukte takken naaldendruppelend haar oude wonden zwijgend kerend van de wind in pijnenhuiver felbewogen steunt haar bejaarde takkenpracht onder windkracht acht…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

Peuterend aan oude wonden, kleurt alles rood. Liefde is een vergeten droom, mijn hart is dood.…

Ze doen het zélf…Ik kan er niet meer tegen! Ik hoor 't gepruttel van het Motorblok en ieder noemt de ander zondebok Bewogen ego’s die maar niet bewegen Ik roep, gekleed in stemmig hermelijn: 'Kom schielijk langs, ik woon op Drakensteyn'…

het grijze potlood heeft een eigen wil gekregen om sterren te tekenen boven kale verlatenheid in een land zonder horizon gelokaliseerd zonder kleur en niemand die de liefde proeft in de wonden van het oude grijs…

Waar alles achter wordt gelaten wat eens is geweest toen er tranen stroomden is er nog steeds het leven dat oude wonden zal genezen.…