Alle inzendingen over over grenzen

Een verliefde zatlap uit Amsterdam Die zachtjes aan z'n grenzen kwam Sprak door de drank bevangen Ik laat hem node hangen Voor rechtop ben ik veel te lam…

De elektrotechniek kent geen grenzen. Soms zetten ze levende mensen met doden als doel op d' elektrische stoel, terwijl beulen hun stroomsterkte wensen.…

Zo is mijn woestijn: een stilte met het geluid van een geweten in de groene kathedraal van de jeugd had ik nog geen besef maar nu ik ouder ben klinkt de schoonheid in het zuiver zijn van wat is: de dood heeft er geen thuisland en de vreemdeling geen grenzen.…

De glorie in mijn Leven van mijn Liefde, lag niet in succes of roem maar in de rust waarin ik jou herkende en de Vrede die ik bij jou noem was Al, de grenzen die ik in mijn Leven kende.…

Liefde vaagt grenzen weg: Twee worden één gemaakt – dat is geen schijn. Toch is die optelsom ontegenzeggelijk méér dan de delen apart zouden zijn.…

op weg gaan met het besef dat elke stap een reis kan zijn door letterland over grenzen gaan van het bestaan met in je rugzak de verwachting... verwondering is wat je zoekt maar daar woorden voor vinden…

In een harnas zweeft zij voegend naar d'ander Op een eiland droomt zij en danst op d'wolken Achter een roos aanschouwt zij grenzen die vervagen Er mag niks vervagen kan niet verdragen er ontstaat een vagevuur…

Nee-derland natuurlijk 'binnen grenzen' kijk over grenzen heen te beginnen met Duitsland…

allemaal binnen de grenzen van eigen wetten eerst thuis, aan deze kant en thuis, aan die kant van de grens wensen mensen zich vrede…

Te woeden vanuit kennis toch zijn grenzen kent voor het kunnen ingeburgerd schijnt naar zijn vorm; iemand die even beziet zich tot aan het raam wendt, in te zetten poolshoogte buiten die natuurlijke storm.…

Je snapt nu wel dat ik liever eet pijn kent geen grenzen maar jij hebt ze wel.…

Ik heb ze opgeraapt en ze geregen tot een keten van gedachten die ik jou schrijven noch vertellen zal, want er zijn grenzen.…

de stille gedachten in een klein gebied waarop men levende letters in het leven ziet stroomt langzaam samen tot een klinkend rijm aan de gedroomde grenzen van het zwijgend zijn…

uit je schaduw stappen over grenzen durven gaan dat wil zeggen je bloot geven aan het zonlicht en zoveel meer je stelt je kwetsbaar op en krijgt klappen als klinkers tot je AU zegt…

roerloos gewacht op het vroege licht wie stil ligt reist ver over ongekende grenzen valt niet samen met het lijf soms wordt een droom gesmeed en de andere verbrijzeld…

om het te overtuigen hen te genezen van zij die zo keihard knokken tegen daar de wil tot leven overheerst worden grenzen stilletjes aan verlegd nemen ze groene monsters tot zich in de hoop dat zij het mores zullen leren…

Hij ademt voorzichtig in deze onbevangen stilte een woord van vrijheid misschien subtiele kern van grenzen, gelijkgestemden het is al donker in de nacht maar dat doet geen pijn omdat hij niet meer wacht met mens te zijn.…

Ieder mens is bang voor grenzen, kent de angst om er overheen te gaan, en daar dan voor te moeten boeten. Daarnaast is hij beducht voor de vileine, venijnige reacties van hen aan wie hij ze voor 't eerst in zijn leven heeft durven stellen. (Met dank aan Marjon van der Vegt.)…

is veranderd ja, de rivier stroomt en meandert het vaart zijn eigen koers en dat maakt je ietwat jaloers op die vorm van vrijheid en behendigheid want de rivier slingert door grenzen heen en jij, hoe vaar jij en waarheen?…

Grenzen, waar ik niet aan wil denken. Zolang jij een man bent en ik een vrouw... Zolang zal ik dromen...…

Poederachtig licht verbergt deze nacht felle lijnen als de stad dansend tijd tot stoppen maant zo zonder grenzen zo hebben wij stil gelegen nadien dichter bij elkaar…

Kanaliseer me niet, ik zal me woest verweren tegen kille grenzen van beton en buiten oevers treden obstakels zullen meegesleurd langs dode vastelanden, want ik ben een boreling van grillige levenszeeën…

de grenzen van mijn dromen heb ik nog niet ervaren wellicht wil ik die onbewust voor het laatst bewaren ik loop dan wel de kans het moment suprême te missen door tussen droom en werkelijkheid mij in de route te vergissen…

zou het kunnen dat ik een treurwilg ben aan de rand van een rivier waarin ik mijn armen kan laten rusten alsof regen aan het eind van het water begrijpt dat de vlinder die erop drijft een natuurgedicht is met open grenzen…

Oude verpakking in het zelfde cadeau We zeggen zus maar we bedoelen zo De ruimte afreizend verlegden onze grenzen hebben wij het toch gered alleen en niets meer te wensen…

hij kijkt goedkeurend over zijn bezit het is zijn ik toch knaagt onrust aan de grenzen van tevreden zijn altijd op stap naar winst en meer zo kent hij zichzelf weer als winnaar van de deals de beste in zijn soort nog net niet in voor moord…

een lichte openbaring in het wit van een onbeschreven morgen een verinnerlijking voorbij de grenzen van de taal kille muren vertellen een desolaat verhaal buiten valt de regen zonder zorgen…

Er lijken soms geen grenzen te zijn, toch het gevoel van opgesloten in iets klein. Hij doet en zegt Zij zegt en voelt Hij smacht naar meer .. Maar niet genoeg voor haar Zij wil alles, waarschijnlijk te veel ...…

Cultuur weet men helaas niet meer te eren En wat van waarde is dat wordt bespuwd Maar elders zijn er betere tendenzen: Het Nederlands floreert buiten de grenzen…

in het grijze licht braken ganzen door de stilte heen de zee hield me vast knagend aan de grenzen van het land twee wilde hazen een verborgen droomboom het andere licht…