Alle inzendingen over pennen OR beschrijven

Liefste waarom wil ik met woorden iets proberen vast te leggen met zinnen die te weinig zeggen in een aantal dichtakkoorden Het wil maar moelijk gaan bezinken dat liefde niet te vangen is dat het een vreemd verlangen is om haar in woorden vast te klinken Hoe kan ik woorden gaan bevrijden die niet bestaan in mijn gedachten Ik dacht slechts…

Steltloper, visnetkousen - de giraffe. Elegante hoefjes klakken op de vloer. Wimpers, langer dan die van Madonna. Op zijn kop een kapstokje in crème velours. Wat zou hij bedoelen met zijn blafjes? Vast iets heel mooie - giraffenpoëzie. Ik sta te laag om hem zelfs maar te aaien. Hij is te chic voor dat soort kindergrapjes. ---------------…

Als iedereen de dingen zag als ik, de nacht, de dag, de zon die ze met steken groot als halzen van flamingo's aan elkaar naait, zou ik geen gedichten schrijven. Niemand zou ze lezen. Iedereen keek naar de dingen. ----------------------------- uit: 'Mooi leven', 2016.…

hopen zorgvuldig borduur je kleur in ons leven haalt steken uit die niet kruizen mochten stopt gaten die zijn gevallen bij ‘t strijden rustig tikken pennen langs zware tijden teder heb je naast ons allen gevochten in de stilte waarin verwanten warmte geven…

Gedachten zijn gevangenen van het gedicht waardoor pennen genoodzaakt beginnen tot het ketenen van woorden in zinnen momenten gewrongen in schakels gezwicht. Langzaam vervagen met passeren der dagen stervenden in de dorre woestijn van tijd begraven onder het stof der eeuwigheid.…

De biecht van Lance dwingt mij u te bekennen Dat ook in onze zware tak van sport Het een en ander ingenomen wordt Je kunt niet zomaar snelsonnetjes pennen Ik heb elk vers dat me is ingegeven Op pindaflips en rode wijn geschreven Lance Armstrong bekent dopinggebruik.…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

ik zou je willen beschrijven maar hoe beschrijf ik een bloem als mijn inkt al begint te vloeien zodra ik je naam maar noem…

Wat ten diepste Werkelijkheid is, Werkelijker nog dan De waarheid, is met Geen pen te beschrijven Zo ongelooflijk eenvoudig, Zo mooi…

Ik wil gelijk de arend zijn en zwevend over mijn levensweg zal ik hemelhoog mijn koers bepalen En terwijl ik mijn pad evenwichtig afleg verdrijf ik ijzige kilte met mijn pennen, zodat vlijtige vleugels vlot openslaan, vol kraskracht en moraalmoed. Vliegend van Bestond naar Bestaan.…

ik ben als voorgeschreven de dagen schreven mij maar iets is geen gegeven scheidt mij van hun jij dit leven blijft onvatbaar laat zich slechts verkennen onttrekt zich aan ‘t gericht van zeer bedreven pennen daarmee creëer ik kansen leg er nieuwe wegen bij ik ben en ik verander in wezen ben ik vrij…

Helaas heb ik u ook wat te bekennen Elk versje dat ik schreef is gebaseerd Op feiten die ik deels heb gefingeerd Toch ging ik schaamteloos maar door met pennen Prestatiedwang, zo moet het zijn begonnen Ik heb ze allemaal gewoon verzónnen. ----------------------------------------------- Hoogleraar Sociale Psychologie Diederik Stapel is betrapt…

Eeuwig zweven Op een handvol Veren die gewichtloos Bij elkaar worden Gehouden door pennen Die niet meer dan Holle scheden zijn - Tonnen aan schoonheid, Grammen slechts aan Netto gewicht waarin Ik op wil lossen Ontdaan van mijn Menselijke zwaarmoedigheid En zweven wil ik, Gewichtloos zweven Tot in alle eeuwigheid…

We hebben haar lief Maar toch is ze passief Ze is haast niet te beschrijven En wij denken dat zij voor altijd zal blijven Maar dan heb je pech Want voor je het weet is ze weg…

Galmende, golvende muziekklanken vervoeren mijn vloed tot eb mijn schuim landt op het strand mijn lichaam laaft zich aan het nog warme zand als ik naar de hemel kijk laten de sterren zich maar wat graag raden ik zie de opkomende maan vriendelijk knipogen naar de ondergaande zon de zee zich spiegelen aan mijn avondrust van…

De pennen worden weer geslepen, de inkt vloeit als een stroom naar zee; de dichters voelen zich geroepen en iedereen doet even mee; De woorden zijn helaas niet meer van waarde we weten het, maar doen toch voort, want iedereen wordt o zo graag gehoord tot hij of zij de rust vindt in de aarde.…

hoe beestachtig is het ratelen met wiekende woorden, en dan zweven op taalthermiek naar onbeschreven windstreken waar ogen niet sluiten voor de schitteringvan leegte, maar ons aankijken vanuit hun pauwenstaarten waar het geplette gevederte zinvol hun bestemming pennen tot ronde vormen loskomen in een sleep van waaier…

het verdriet dat in je ogen brandt de blijdschap waar je van straalt de schrik van de angst het rode van de liefde mijn gevoel niet te beschrijven…

Hou mij toch vast laat me gevangen zijn heb mijzelf volledig in de hand en val in snedes uiteen brand merktekens in mijn bruine huid druk pennen door vlees smeul door onder as bedekt als sneeuw de donkere warme aarde met gras geel verdroogd groen in de wortels…

zijn vleugel was niet gebroken er waren wat pennen vervlogen op een fenomenale vlucht zijn plots verschijnen uit het verre ongewis de formidabel diepe duik een schitterend gezicht er was geen keus voor de vis die hij als prooi verkozen had samen kwamen ze boven hij triomfeerde in dit spel van de natuur zij was op de verkeerde plaats…

een spinnenangst en krokodillentranen geperst uit woorden ze bakte voor mij het genot van scharretjes om in te schuilen mijn hete penne korreltjes gerookte zalm koelen snel af over rougette lijnen die samen komen -frans in duitsland van vroeger op school de dorische kroon op dak bijna flessenhals…

na een hoop films en fanatasie is de clue dichtbij oude blaadjes vallen voor mij neer oude pennen van grootse leer een eer om die teksten te vinden opnieuw proeven aan oude vruchten zoals de smaak van inkt nooit echt zal opdrogen gekko`s en regenbogen…

ik zag je in de lucht was je wit je veren geschikt als een vogel in vlucht pennen op rij een snavel erbij om te happen en poten om wormen te trappen maar je dook uit de zwerm vloog ze voorbij wilden niet keren je voelde je vrij om het blauw met jou te verrijken voor niemand je vleugels te strijken…

Hoeveel woorden waar je 'mijn' voor kunt zetten kunnen een andere persoon beschrijven.…

de wind bladert vluchtig door het magazine en stopt prompt op pagina 118 wat ik hier lees tart elke beschrijving dus zwijg ik maar…

Ik ben dwangmatig geweest Dat Zit nog helder in mijn geest Hoe ik dat Nu wil beseffen Dat Kan ik niet verleggen Dat kan ik nu wel beschrijven Soms blijft dat nog wel kleven Maar Dat is ook leven…

Wie in deze tijd nog gedichten schrijft En zich richten wil tot een volk dat kijft, Tot een volk dat niets dan welvaart wil En bewilliging van iedre modegril, Hij is meer dan rijp voor het gekkenhuis En de gekken vinden hem ook niet pluis, En dus moet hij naar een ballingsoord, Waar papier en pennen zijn behekst, Waar de kale muur siert de bijbeltekst…

van uit de hoogte drijft een adelaar zijn schaduw over gras was, is en komt in de ogen van een edelweiss het mos legt kussens waar zij rust de wind sust natte dromen… kom en ga in moederland, verdrijf de vrucht der pennen tot de vruchten van jouw eigen hand een land om ooit te wennen…

ik zag een vogel vallen in de vlucht geen lucht kon haar meer dragen de lange pennen ontoereikend nu waren gespreid in hopeloos vertragen de landing was fataal handen niet aanwezig je leek niet terminaal ze waren elders bezig ogen braken in moment vleugels gedrapeerd in wit zo heb ik jou helaas mijn levenlang nog niet…