Alle inzendingen over pijn OR litteken

Zoals mijn litteken is zing ik. Mijn litteken is mijn sieraad. ---------------------------------------------------------- uit de bundel 'Lady Godiva op scooter' (1960)…

als 'n spiegel die in duizend stukken breekt glijdt tijd gestaag als zand tussen haar vingers bloed sijpelt langzaam door haar jurk naar de oppervlakte het litteken niet zorgvuldig genoeg verbonden ondanks de liefdevolle handen die haar verzorgden, bleken deze achteraf van papier…

Daarachter zie en voel ik voor het eerst weer een jeukend litteken dat om bloedend vlees gewonden is.…

Samen vlieg ik nu met jou de kustlijn als scheids tussen gevangen en vrij De kamers onzer harten samengesmolten tot het absoluut grootste Het litteken op mijn ziel fluctueert grootte in verweesde omschakeling van hébben naar houden van goed genoeg nu, ken ik jou beslist de mooiste blootste…

Wie zo ernstig is beschadigd kan het litteken weerspreken slechts door falen en gebreken is de dichter begenadigd wie van woorden is verzadigd mag de blinde vlekken lezen want door vragen, stom gerezen is de dichter begenadigd wie zich tot drenkeling verwaardigt beschouwt het leven als een stunt als water naar het laagste punt is de dichter…

Ik kan geen postzegels verzamelen ik kan geen vrouwenfoto's verzamelen ik kan geen amourettes kollektioneren en geen wijsheid ik kan niets meer ik kan niets meer Waarom doof ik de lamp niet en ga ik niet te bed Ik wil beproeven naakt te zijn bloot wie weet wel gevroren purper…

Leven trekt sleurt en kleurt maar uiteindelijk kleurt het mijn leven…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Bij onoverkomelijke gebeurtenissen bij onvoorstelbare voorvallen Tijd heelt alle wonden bij oorlog bij verdriet bij van alles, tja wat bij eigenlijk niet Tijd heelt alle wonden Maar laat altijd een litteken achter.…

tussen vrienden toch alleen gevoel van einde na begin bliksem wil er niet omheen tegen beter weten in gevoelens worden spiegelbeeld koud vervangt blij warm nieuw litteken toebedeeld aan de ziel onder mijn arm even vlinders, bonzend hart kleuren warmer dan normaal weer terug naar wit en zwart en tweedimensionaal…

De berg, een diep litteken, zonder beweging valt eeuwig het water. Ik word bevangen door onmetelijke rust, steen op steen op lucht. Voor mij de wereld die zich ontvouwt, onbeweeglijke zon. Dan even later...... Balans van duizeling weegt mijn schaduw meer dan de rots?…

kun je een gebroken woord spalken een splint aanbrengen voor het verzachten van de pijn het gebrokene tijdelijk verbinden fixeren in onbeweeglijke nietsdoenerij voel je na de heling de plek van de breuk van een gebroken woord de stekende pijn waar je nog altijd koud van wordt?…

De wond kan helen De tijd reist jaren verder Het litteken blíjft Beelden vervagen De film vertraagt en vertraagt Maar niemand roept 'cut' Stemmen verdwijnen Geluiden verminderen Het gefluister blíjft Geuren verdwijnen Totdat ze er plots weer zijn Terug in de tijd Herinneringen We kunnen ze verdringen Maar weg zijn…

Al gaan we als vrienden verder, het wordt nooit meer als voorheen, het litteken zal altijd blijven en ik voel me nu alweer alleen.…

strook van Gaza 13-jarige Iman schoten vanuit wachtpost daar komen doden van gevallen schooltas gevluchte Iman militair eng gedacht daar komen doden van een aanslag vermoed het vuur geopend doorzeefd met kogels de 13-jarige Iman de ambulance komt een uur te laat vindt schrift en boeken van scholiere Iman niet goed gezien geschift…

volmaaktheid bestaat niet en laten we daar maar blij om zijn blij met elk deukje of schrammetje een ieder z'n eigen schadegevalletje met het litteken als herinnering aan een pijntje van gisteren we lopen uiteindelijk allemaal wel iets op een scheur breuk wond of wellicht een gebroken hart maar het geneest na verloop van tijd en je…

Ze zeggen nog wat, Ze zeggen nog wat, Ik heb zo vaak aan mijn hart gehad Als trage brand die node verging, Het hoofd van een mens, dat te sterven hing. Uit de smeulende as van z'n brekend oog Sloeg er bijwijlen een vlam omhoog, 'n Vlam als een vraag. Want ze vragen nog wat, Ze vragen: Wie heeft er mij liefgehad? En voor ze 't vernemen…

Liefdesverdriet is als een bijl die het hart doormidden kapt…

Die vrijheid die zo prachtig leek waarnaar hij kon verlangen, diezelfde vrijheid hield hem nu in pijn en angst gevangen! Hier zit ik nu, aan mijn bureau 't is avond, eigenlijk nacht, maar deze dag heeft God, in mij iets nieuws teweeggebracht.…

vaarwel zegt mijn gevoel dat nog stoeit met mijn hart zoals een glimlach lacht in gratie van mijn gevoel zo heel verward jij fluisterde een droom en lachte om de pijn als er een hemel is wil ik daar dan nu zijn want het leek of jij je leven leed als een kaars in harde wind ook brandend in de regen maar iedereen was blind ik zal je dragen…

Laten we vooral niet overdadig zijn en zeker geen champagne over onze polders spuiten, laten we bepalen wat èchte poëzie is: een kaalgeschoren idioot in een dwangbuis een kwijlende mond boven een kotsbak het litteken van de lobotomie de stront van de criticus.…

Ik zag je litteken op je linkerhand, die keer dat de lading vastzat of toch ook weer niet. Je had een donkerrode pyjama aan met zwarte en witgrijze verticale streepjes. Ik dacht het beeld kwijt te zijn of toch ook weer niet.…

Doorzichtige illusie van verkruimelde muren nodigt hypocriet de Grieken uit Wees welgekomen maar niet voor mij ontsnapt tevergeefs aan de mond van verzilte weduwen Wat moet de hel nog ónder mij Uitgewrongen trots zorgt voor het gapende litteken op de zuurzoute toekomst van de overlevenden Laat de hoop maar varen Onder…

Het maanlicht verlicht de dodennaam die in mijn ziel als een pijnlijk litteken zal voortbestaan Mijn bloedende tranen voeden de rozen die met hun doornen jouw grafsteen beschermen tegen het verdriet van onze verloren vriendschap Ik reik mijn hand uit in het oneindige Onbereikbaar leef je verder nooit zal ik nog iemand ontmoeten zoals jou…

door Het staal trekt een spoor In de ontzetting van de ziel Met de stemmen in zijn hoofd Beroofd van enig moraal Dief van werd beloofd Aan de onschuld van het leven Waant hij zich weer even baas Over wat hem niet werd gegeven Met ogen zwart, vaal gezicht Gedachten verward, doelgericht Uithaal naar elk besef Van realiteit Het laffe lef Litteken…

Ook vanavond zal ik je favoriete leproze zijn. Zie mijn handen verdwijnen waar jouw lusten beginnen. Op dat onbarmhartige eiland van je koortsdroom zal ik je vochtige dieren koesteren en strelen. Wat dan gezegd over je achterlanden die gaaf en ongerept om tuchtiging schreeuwen. Je warme ademt zuivert mijn wonden, als balsem, als wierook..…

Muziek van de ziel Het oorverdovend stille dat om mij hing verborg armenvol emoties zoveel dat het mijn keel soms snoerde opende ik gedachteloos het raam kreeg weer lucht en het ontspande die me naar het onbekende stille voerde me overviel en rust hervond want daar woont de schoonste muziek van mijn oude ziel een tureluur floot hoog…

Met een kapot gezicht Moet ik mij afwenden Van het geziene leed Dat ik in mij kerf Eindeloos ver weg Toch zit jij naast mij Ik kan je warmte voelen Maar jouw warmte is niet voor mij Als een litteken Is mijn gezicht vertrokken Zoals jij nu ook bent Vertrokken, voor eeuwig ver weg En blijvend dichtbij Eindeloos heen, en ver van mij…

Het litteken in mijn hart is niet meer zo rood gekleurd toch zal ik nooit vergeten wat er in het verleden is gebeurd. De tijd zal de wonden helen en tranen blijven drogen tijd die niet stilstaat een tijd waarin we hopen mogen.…