Alle inzendingen over poezie OR dichter OR pen

Nooit heeft zo’n grijpjanus aan mij gezeten Niet op het werk, op feestjes, in een kroeg Ben ik niet sexy of niet mooi genoeg? Ook ík ben vrouw – men is mij vast vergeten Dus tsja, terwijl ik dat volstrekt níét wil Vraag ik mijn baas nu: knijp eens in mijn bil!…

De showcase van het Parliament waar May standvastig als een vent haar brexitplan met verve brengt waarbij plan b nog niemand kent - kakovolière als men stemt tot mister speaker 'order' zendt gezag waar 'n Arib nooit aan went hoe lang nog leeft dit Parliament? De D-day nadert en je ziet her going down in Downing street Down Under in…

Nooit heeft zo'n grijpjanus aan mij gezeten Nooit op het werk, op feestjes, in een kroeg Ben ik niet sexy of niet mooi genoeg? Ook ik ben vrouw - men is mij vast vergeten. Dus tja, terwijl ik dat volstrekt niet wil Vraag ik mijn baas nu: knijp eens in mijn bil!…

Ik ben niet genomineerd voor de poëzie-prijs van het jaar zal geen halve ton ontvangen mijn niveau is blijkbaar niet wat ze van 'n dichter verlangen. Ik ben niet genomineerd krijg dus niet de pot toch zijn mijn gedichten liefdevol en provocerend met een vleugje spot.…

Als de dood weer vraagt; "Is het niet overdreven om in het korte leven, zoveel energie aan poëzie te geven?" is mijn antwoord heel beslist: "Zonder deze tocht, waarin de dichter wel eens overdrijft, naar eer en ziel de pen blijft slijpen, om de tekst in z'n moraal te te laten rijpen, dan heb ik geen minuut gemist.…

Onlangs las ik over jonge dichters die zo vreselijk over neuken willen dichten. Ik kan er niet omheen: míjn poëzie geeft minder uitslag op de schaal van Richter.…

de dichter dicht voor even het hiaat in zijn gedachten hij haat de ledigheid dus wil hij dit verzachten de tijd vullen met woorden dat ligt in zijn vermogen een vleugje poezie heeft hem altijd bewogen…

dat ik hier nu alleen zit aan de tafel, met mijn kladblok een pen, in stilte gehuld afgezonderd van de mensen achter een gesloten deur geeft een gevoel van schuld dat ik mezelf de vrijheid van het ongestoorde schrijven heb gegeven ver van het moeten zo het intense geluk van poëzie kan beleven…

Wit, spierwit mijn blad en koud mijn pen hoe kan ik mezelf vertellen, dat ik geen dichter ben. Groot zijn mijn gedachten, en alles daarvan is waar zielepijn verzachten.... ach, kon ik dat maar. Soms ben ik echt wanhopig, daar ik geen dichter ben en dat ik slechts heel simpel rijpjes schrijf met deze pen.…

Zelfbeklag is voor een dichter prachtig met zijn tedere pen voelt hij zich oppermachtig hij kan het zo omschrijven alsof hij de liefde met de pijn of het verdriet zou bedrijven het is niet ieder mens gegeven om iets te maken van treurnis in zijn leven.…

in Utrecht eens per jaar een hoogtepunt voor dichters, excentriek of juist gewoon om in de zaal of bij de microfoon te zorgen voor gehoor of voor een stunt je praat met hem met haar, met die en die in Vredenburg, de Nacht der Poëzie…

hier slaapt een dichter dromen woorden verzen verzuchten regels stilte buiten jakkeren de beelden daar gutsen buien ideeën stormen emoties aan zee gieren zenuwen het land hier rust een dichter lijmen gedachten zinnen bindt poëzie het papier…

Een dichter uit ‘s Hertogenbosch Dicht dagelijks met dichterlijke pathos Haast elke situatie Geeft je inspiratie Prikkelt jouw ethos. Als autodidact Dicht je het liefst abstract Deze soort poëzie Geeft je veel energie Een duivelspact. Maar onderbelicht het ultieme dicht is toch het sinterklaasgedicht.…

Zijn niet de rozen rood van liefdelust? En trillen niet, gebaad in maneglansen, De hoge popels, die het meer omkransen, Wanneer de wind hun smachtend love kust? Zoekt niet de vlinder heil- en honigkansen Bij elke bloem, waarin hij zalig rust? En tintlen niet, hun godd'lijk schoon bewust, Doorgloeid van zonnevuur, de blauwe transen? -'Natuur…

in hem, Het maakt hem tot visionair, Waarachtige poëzie is de neerslag Van het innerlijk oog…

schrijf maar dichter, schrijf je kan het wel geef je over aan het krakende hersenspel het spel van wachtende woorden zeurende alinea’s staar je stram op toetsenbordletters bespeel je pen met vingers vol onaangename kramp beschrijf je gedachten, het leven op het lege witte vel schrijf maar dichter, schrijf je kan het wel!…

Spelend met de klei van onze taal viel me op dat je de naam ‘Komrij’ met een simpele maar slimme omhaal kunt kneden tot het woord ‘Korijm’ En als ik dan wat verder tover - met zijn Hollandse voornaam erbij - hou ik enerzijds ‘Geri’ over maar heb ik anderzijds wel ‘Kortrijm’ Na wat gepuzzel en wat gemijmer leent deze veelzeggende naam zich…

Zo denkt de vogel die de dichter is en zich op zíjn beurt warmt aan dat gemis. Waaruit hij weeral een nieuw lied kan slepen: onkansen worden lieflijk aangegrepen.…

Soms kriebelt het ergens voel je een heftige drang tot kladders ophoesten de ene mens snottert mee een ander blèrt mogelijk hánd voor de mónd of laat zich preventief tegen-enten. Wat kan het schelen leuteren schijnt ook in de vingers te zitten al dan niet genetisch bepaald. Of het besmettelijk is werd nooit beschreven, alhoewel…

Mensen zijn dichters, hun halve zinnen scheppen -- nieuwe verbanden.…

De golven hielden een beraad, Wie moet het land regeren? Men wilde democratisch zijn en geen van hen negeren. De Griepgolf zei: Laat ik het doen, hoewel er doden vallen, moeten er toch ook injecties zijn, dat loopt in miljoentallen. Nee, zei de Hittegolf, neem mij, anders wordt het een ramp, want na twee dagen is het land een groot nudistenkamp…

ik zag hoe de dichter zijn droom wilde vangen in heldere woorden hoe hij worstelde met een gebrek aan zinnen hoe zijn pen schipbreuk leed op klippen van onbegrip hoe hij zijn heil zocht en uiteindelijk vond in een aforisme…

ik ben geen zanger maar een dichter en m'n pen is zoveel lichter dan mijn stem het gewicht zit in de woorden en de zinnen die ik tem verlang van mij geen fraai gezang want een vers is slechts behang in een bundel naargelang…

een wereld braak Zij pen is zogezegd een houten spaak Gestoken in het wiel van het vermijden De dichter, hij wil grenzen overschrijden Dat ziet hij als een schone levenstaak…

poëzie is een dans van woorden rond een vuur van verbeelding schrijven uit de maalstroom van het leven het verbloemen van taal bloesems schetsen met een bleke pen en verspilde inkt gebruiken om rozen kwekend tussen wrede netels wraak te nemen op de lege wereld woorden zijn de balsem voor de ziel verstoten in gepleisterde strofen verzen…

onbeschreven is het blad maar de letters dansen in mijn hoofd hun melodie de inkt is stroperig ze wil niet glijden op het wit papier in woorden van plezier de pen krast varianten het ritme is verstoord de klankkleur geeft wat ongewenste dissonanten de vorm heeft een schijn van poëzie maar wat u leest en hoort is toch mijn eigen…

poëzie laat zich niet sterven als de reis ten einde is schrijft in alle talen waar de dood te stil is om het te verbieden poëzie houdt niet op als het keerpunt eenzijdig het lichaam neemt, want de geest van een dichter is de jeugd die altijd blijft poëzie is de adem van de schrijvershand, het typt het zwart van inkt met gele stippen…

Ook dichters hebben hun morele plichten, Waar ik me uiteraard bewust van ben. Poëmen vloeien vloeibaar uit mijn pen, Vandaag is het de dag van de gedichten. En daarom kan ik het juist nu niet maken Om - lekker lui - voor één keer te verzaken.…

het pierement speelt het oudjespaar danst een zomerregen valt de dichter is moe zijn laatste ballade een weg naar berusting op het lelieblanke blad het woord 'EINDE' als ultieme poëzie met slotstuk…

Lucas Rijneveld Is dichter, maar ik zag de dichteres Als Nacht der Poëzie performeres Ik heb haar nu meteen maar eens gebeld "Wat was was, eer was was was, honingbij?" "Bekijk me dan, 'k ben nu een man!" zei zhij…