Alle inzendingen over preekstoel

mistig en nat is de weg naar boven langs watervallen en rotspartij, het is klimmen en klauteren over soms glibberige kloven steile helling, een gladde houten brug verraderlijk glimmend groen gras en zompige stukken moeras maar eindelijk boven, klaart de lucht en dan.... dan ontvouwt zich een wonderlijk schouwspel, waterspetters vliegen…

Vandaar dat hij vanaf de preekstoel zei: "O Heer, stel toch in godsnaam paal en perk Aan die verdraaide rondjes om de kerk!"…

De eerste preekstoel was een steen die amper was weggerold afgedaald van boven zat er een Engel op hield daar zijn preek op Gods gezag zijn stem klonk zacht eerst waren het vrouwen die juist uit angst nog waren weggehold zij mochten luisteren naar die Goddelijke woorden die klonken op deze eerste dag als muziek accoorden…

Ik heb je beeld gevonden in het halflicht zonder tijd Diep Godshuis voor de eeuwigheid Uit oergrond gehouwen en geboren Toen godenschemer nog godengloren Toen zee nog blauw en naamloos was Laat jouw spelonk maar heilig blijven Je witte stenen preekstoel Je marmerschaken vloeren Je dak van mozaïek Je zwijgende altaren Ja ‘t zwijgt…

Die stenen preekstoel, ‘daarvoor ben ik omgereisd’; een rondje Fransum ging er een middag aan vooraf. Door grasland waar het altijd waait; woorden als voorwerk en wierde eisen ter plaatse hun rang op. Vanuit elk standpunt schemert de dakruiter ons door het groen tegemoet.…

Zij zag iets bij de preekstoel aanbelanden – een kleine kist waarin zij wist haar droom... zij voelde zich in droefenis verzanden.…

Deze mens haat zowel preekstoel als altaar, psalmzingen en vrome boetedoening. Dit ongelovige kind vindt verzoening bij zijn Hemelvader, leeft gewoon en klaar, maakt in het daagse bestaan diens wensen waar. Een vreemde, ongerijmde bedoening?…

De preekstoel toont houtsnijkunst, die stil opblinkt. Het kleine veld vol statige graven bedekt roerig, maar vergaan verleden, wil ons met hoop op leven hierna laven. Deze plaats mag ieders denken verbreden, opdat Aards bestaan en Hemelse gaven zich liefderijk en vrijuit aaneen smeden.…

fantasie in verfrommelde woorden mijn eigen warrige wereld in ik zie violen in mijn koffie dode hazen teksten typen klinkers dansen op de straat hoeden hoofden afhakken het leven gaat te vlug voor mij het volgen valt mij zwaar, als letters in hun handen wrijven fazanten met dakpannen gooien tandenborstels bruggen bouwen theelepels op de preekstoel…

ze was nergens naïef in getrapt zoals ze graag dacht en ook verkondigde als stond ze op de preekstoel want dan was zij in ieder geval het slachtoffer… afgewezen…mensen doen de meest bizarre dingen zij besloot dit gevoel te koesteren als slachtoffer had ze de sympathie op haar hand want wie wist hoe het voelde afgewezen te zijn?…

. ___________________________________ MORATORIUM Morgen is het weer de dag des heren Geen spoor van vrede - honderd dagen oorlog De klaagmuur is een moratorium Vanaf de preekstoel sputtert netanyahu Zijn godgeklaagde psalm memento mori Vanuit de tunnelbunkers schiet hamas Vanaf een vliegdekschip f-35 Gesteund door ayatollah…

In gedachten ga ik de preekstoel op een opengeslagen statenbijbel, 'red mij van mijn vijanden' lees ik hardop de echo is het roerend met mij eens. Weer terug naar de uitgang. Het rinkelend geluid van wat kleingeld dat ik in de gleuf van een metalen bus laat vallen klinkt profaan de kerk door.…