Alle inzendingen over prille

Toen samen met jou. Rode lippen, gras zo groen. Zorgeloos die tijd.…

Zon die stralend De tere blaadjes Van de rozenboog verwarmt, Schoonheid die mij toelacht Op dit vroege uur; Vogels die er nog niet zijn Slapen een gat in de dag, Bijen die al druk op zoek zijn Naar bronnen voor hun honing, Zonnestralen die het donkerste duister Doorboren alsof het inktzwarte er niet is En ik die in mijn hart dat…

Ik krijg een filmpje binnen van mijn dochter, waarop mijn kleinkindje de filmster van dienst is. Hij sluipt de kamer rond Gaat op verkenning naar een pot met plant. Likt aan de schoenen, aan de vloer Alles waar hij zijn tong kan aanleggen moet eraan geloven. Hij wilt de bloembak gaan verkennen maar een harde neen doet hem opschrikken.…

In prille jaren voor het afscheid gewonnen. In je jeugd vergleden aan de einder. Geen zin gaf nog zin aan het leven, noch de zin van de mensen om je heen. De last woog je te zwaar, geen band belette je te ontbinden. Sterk verbonden met de dood, waar het leven je beknelde. Geen warmte kon jou behouden. Niemand die jouw pijn verdroeg.…

prille dromen zijn zo tastbaar zuiver met een stille huiver van verwachting latere dromen zijn zo sterk verweven met het leven dat zijn sporen bracht soms zijn late dromen de prille dromen die na zoveel jaren niet gestorven zijn…

zo vredig ademend de armpjes gespreid zeven knuffels op rij ook die zachte dikke beer ze waken stil de ganse nacht in de prille ochtend is elk beest verhuisd naast het ledikantje liggend komen ze bij zij houdt kraaiend staande de wacht iedereen is nu echt wel wakker…

uit grijsgrauwe regenluchten klettert het kille lentewater langs de beslagen vensters druilt een schimmige wereld donkere stemmen van de storm fel stoeiend met het prille groen een intieme morgen met warmte en geur een adagio van mozart een dagje gevangenschap het leven is niet onaardig…

gedenk miller en de zijnen deze canadese dode vrienden gedoofd in de bittere nacht begraven in veluwse grond in de kerstmaand van 1942 gedenk hen twee minuten en luister naar de vogels tijdens de stilte op 4 mei ze zingen de hoop op vrede hoog in het prille groen…

ik heb u gezocht mijn vriend langs steile kanten op de kreek wilgentakken en weipalen leeg water rimpelloos wachtend och arme, de strenge vorst ontnam u het schoonspringen stekelbaarsjes zaten vast in het ijs en keken met glazige ogen maar het zonneke lachte en brak het prille voorjaar, mijn geduld beloont mee een gracieuze duik kleuren…

De eeuwigheid Die in je ogen staat Vergaan de zorgen Om werkelijk niets Word je wakker, Landloper met Het prille ochtendlicht Glanzend in je gezicht…

met in mij het prille dat pas gaat bloeien wanneer ik op een stille afgelegen plaats schoonheid als Gods werkelijkheid ontdek wortel ik mij diep in één met hem en zijn wereld…

Een prille hofnar streelt de eerste keizerskroon in een speelse tuin.…

De prille ochtend strooit een vluchtig coloriet de berken dansen…

een prille april vist kurkdroge vijvers op ik voel nattigheid…

de koude ochtend legt een vorstkleed over groen prille lentebloei…

in teder zonlicht wolkt jouw prille lentelach naar verre einders…

Aftasten en te weten komen Hoe je werkelijk bent Aftasten wat je gaat overkomen of je mij al een beetje kent Heel voorzichtig, steeds weer iets meer Een eerste ontmoeting in een knusse atmosfeer Nog steeds aftastend en nog niet klaar voor meer... Mogelijk komt er een moment Dat ik me kan laten gaan en dat ik consequent jouw liefde niet…

't Wordt schoorvoetend licht, een dun laagje sneeuw: ijl tintelgedicht in een prille eeuw. Een prille eeuw, met hoop - die doet leven- op een gouden tijd, ook al duurt het maar even. Schemer zuiver en broos, is dat niet genoeg? Maar de dag is nog jong, dus juich niet te vroeg!…

Onze liefde is pril als een bloem in de knop de zon in de lente het licht in de morgen Laten wij haar wiegen in fluweel koesteren in zijde planten in schoonheid Zodat ze sterk wordt als de storm helder als de hemel zuiver als de bron waaruit ze ontstond…

mijn blik geniet de prille dag betast het zwijgend ochtendlicht een vroege fietser kruist mijn oog en een vrouw die het raam openzet ik loop nog heimelijk buitenspel terwijl de dag zijn tred hervindt…

Uit ronde borst klinkt borrelend omhoog, ons vroege lente’s vreugdelied. Schril tjilpen de vogels hun eerste voorjaarszang, waarvan ik met volle teugen geniet. De winterse kale takken langs de weg, beginnen langzaam te ontluiken. Tere knopjes in uiteenlopende kleuren, zullen weldra hun bloesems laten ruiken…

hagelwit strooit sleedoorn tere stilte op een achtergrond van schemergroen een vroege wesp vindt al op een prille meeldraad de genade appelbloesem waagt zijn eerste blik koestert nog omzichtig het schuchter rozewit…

Het kijken in je ogen, en het zien van je lach, doet me elke keer versteld staan, steeds maar weer, elke dag... Het horen van je adem, en het ritme van je hart, doet mijn stem steeds weer verstommen, wat mij telkens weer verward... Het voelen van je lichaam, en het zuchten van je stem, doet mij steeds maar weer beseffen, hoe verliefd…

ik zie het dons zweven in de ochtendzon wanneer het licht zich over je huid verspreidt ik wil je minnelijk raken, voel al warmte opkomen in mijn lijf samen met jou zal ik de eerste lentezuchten slaken de winternacht met mijn ogen bevechten als ik de schaduw nog sluimerend aanwezig uit jou verdrijf…

Woorden zijn niet nodig als handen elkaar omvatten het prille beseffen “ik ook van jou” de stille fluister in de wolken als twee paar ogen elkaar ontmoeten in de warmte van een kus…

Ooit vocht je in donkere uren een implantaat van steen uit je hart Onder dreigend wolkendek door storm en nevel terwijl het verdriet rijpte als vruchten aan de boom bedwelmde de koriander Toen de viool het lied van eeuwigheid huilde opende de roos behoedzaam haar hart In prille ochtend onder milde zon…

Elke ochtend zie ik jou heel even jij schiet voorbij met die lach een paar minuutjes mag ik zweven zo’n heerlijk moment van de dag Elke middag denk ik even aan jou dan kietelen jouw ogen mijn humeur mijn verlangen luistert zo nauw mijn hart speelt lief voor charmeur Elke avond wil ik even bij jou zijn misschien zet ik morgen die stap mijn…

in haar beschermende schoot koestert de winter het zaad van de zon en bevalt in al haar glorie van de prille lente belofte van de zomer die lang zal zijn en zoet de grote Moeder glimlacht en wentelt zich tevreden om haar eeuwig brandend licht…

Ik ben op bezoek bij een lieve mevrouw haar dochtertje van een jaar of zeven acht zit verlegen onder de tafel kijkt bedenkelijk naar die grote ruige kerel kleine Annemarieke zit stil bij mij op schoot terwijl er een foto wordt gemaakt met haar beertje strijkt ze over mijn neus en wangen ik ga er weer vandoor het meiske roept tegen…

ik teken net het nieuwe jaar in prille lijnen weet dat lente zal verschijnen maar de takken zijn nog kaal somber is de lucht het licht is nog tekort om warme zon te schijnen maar waar ik stop knopt al een blad dat wacht op het winterse verdwijnen…