Alle inzendingen over prille dood

mijn blik geniet de prille dag betast het zwijgend ochtendlicht een vroege fietser kruist mijn oog en een vrouw die het raam openzet ik loop nog heimelijk buitenspel terwijl de dag zijn tred hervindt…

Uit ronde borst klinkt borrelend omhoog, ons vroege lente’s vreugdelied. Schril tjilpen de vogels hun eerste voorjaarszang, waarvan ik met volle teugen geniet. De winterse kale takken langs de weg, beginnen langzaam te ontluiken. Tere knopjes in uiteenlopende kleuren, zullen weldra hun bloesems laten ruiken…

hagelwit strooit sleedoorn tere stilte op een achtergrond van schemergroen een vroege wesp vindt al op een prille meeldraad de genade appelbloesem waagt zijn eerste blik koestert nog omzichtig het schuchter rozewit…

Het kijken in je ogen, en het zien van je lach, doet me elke keer versteld staan, steeds maar weer, elke dag... Het horen van je adem, en het ritme van je hart, doet mijn stem steeds weer verstommen, wat mij telkens weer verward... Het voelen van je lichaam, en het zuchten van je stem, doet mij steeds maar weer beseffen, hoe verliefd…

ik zie het dons zweven in de ochtendzon wanneer het licht zich over je huid verspreidt ik wil je minnelijk raken, voel al warmte opkomen in mijn lijf samen met jou zal ik de eerste lentezuchten slaken de winternacht met mijn ogen bevechten als ik de schaduw nog sluimerend aanwezig uit jou verdrijf…

Woorden zijn niet nodig als handen elkaar omvatten het prille beseffen “ik ook van jou” de stille fluister in de wolken als twee paar ogen elkaar ontmoeten in de warmte van een kus…

Ooit vocht je in donkere uren een implantaat van steen uit je hart Onder dreigend wolkendek door storm en nevel terwijl het verdriet rijpte als vruchten aan de boom bedwelmde de koriander Toen de viool het lied van eeuwigheid huilde opende de roos behoedzaam haar hart In prille ochtend onder milde zon…

Elke ochtend zie ik jou heel even jij schiet voorbij met die lach een paar minuutjes mag ik zweven zo’n heerlijk moment van de dag Elke middag denk ik even aan jou dan kietelen jouw ogen mijn humeur mijn verlangen luistert zo nauw mijn hart speelt lief voor charmeur Elke avond wil ik even bij jou zijn misschien zet ik morgen die stap mijn…

in haar beschermende schoot koestert de winter het zaad van de zon en bevalt in al haar glorie van de prille lente belofte van de zomer die lang zal zijn en zoet de grote Moeder glimlacht en wentelt zich tevreden om haar eeuwig brandend licht…

Ik ben op bezoek bij een lieve mevrouw haar dochtertje van een jaar of zeven acht zit verlegen onder de tafel kijkt bedenkelijk naar die grote ruige kerel kleine Annemarieke zit stil bij mij op schoot terwijl er een foto wordt gemaakt met haar beertje strijkt ze over mijn neus en wangen ik ga er weer vandoor het meiske roept tegen…

ik teken net het nieuwe jaar in prille lijnen weet dat lente zal verschijnen maar de takken zijn nog kaal somber is de lucht het licht is nog tekort om warme zon te schijnen maar waar ik stop knopt al een blad dat wacht op het winterse verdwijnen…

deelde zie hoe ze pronken deftig en statig in het bedauwde gras glimlachend zichtbaar die vrolijke voorjaarsbloemen zo fris en fruitig blijf ik geloven in jouw liefdeskompas ik zou zo graag onze vriendschap willen benoemen lief deelbaar tastbaar voel ik in die bloemen jouw hart hoe je het leven met me deelt in voorspoed en in smart prille…

Het prille geluk dartelt in de wei. Springt koddig opwaarts in een natuur waarin het jonge leven het oude zal gaan vervangen. Sterk verlangen wordt beloond in de maand mei. Voorbij de winterkoude ontluikt de bloem uit menig knop en wordt het jonge dierenleven met veel sympathie door de wereld ontvangen.…

winterse bomen weerspiegelen hun naaktheid in ijzig water prille knoppen dromen al over zomerse dagen…

Het kristal Van de heldere nacht Innig gearmd Met Het cracquelé Van de vorst - Het prille begin Van Een nieuwe winter…

voel jij ook al, buiten dan, de prille schijn van een nieuw begin de herhaling van voortgang, de finale van de dood ik zeg maar, even ontwaar ik kleuren die als geschilderd verschijnen dus bruin, rot en zwart luiden de klokjes jubeltonen die onhoorbaar klinken over de doffe grond van gevoel vergetelheid of gedempte temperament…

De stille struik die het prille nest beschermt en beschut.…

je bent gegaan in een zomerse nacht en je hebt een gat gedolven daar ligt nu heel diep in de donkere grond onze prille liefde bedolven je zegt nu ja want die liefde is dood je draait je om en gaat heen maar ik begrijp niet dat jij kunt vergeten hoe eens ook voor ons de zon scheen je voelt je bevrijd van de liefde en mij…

is voor het nageslacht zij die overleven kussen de doden er klopt een zombie op de deur hij lacht om zijn eigen grappen over de natuur en over de mensheid hij blijft maar lachen om zijn eigen grappen.…

vanmorgen liet hij zich weer horen een vroege lijster in de achtertuin klonk er prille lente in de bomen kroop ik gretig uit mijn winterhuid…

leeg is de bladzij waar doorheen gezwommen wordt opzoek naar de prille waarheden van geluk langs het ochtendgloren had ze kans gezien te ontsnappen…

horen hoe een vogel voor het raam de prille dag bezingt, weer zichtbaar maakt hoe de klank herkenbaar wordt van luisteren (naar J.Deleu: landschap)…

omdat de ziel ons reeds nieuwe verwachtingen toebedeeld wenen we niet om hartverscheurend tenietgaan maar harken het met handen herleid tot plicht onder prille opbloei…

omdat de ziel ons reeds nieuwe verwachtingen toebedeelt wenen we niet om hartverscheurend tenietgaan maar harken het met handen herleid tot plicht onder prille opbloei…

om oud ijzer dat rusten verroest & schepen vergaan, holle woorden in dode taal 'k heb niets te zeggen denkt de man van staal…

En op deze prille gewilde morgen, op dit verstilde moment; is 'r niets wat onzuiver is verborgen, zoals we soms bij mensen zijn gewend.…

langs de spoordijk gaat de eerste witte vlinder en een kille wind…

Twijfel, tweestrijd Jij en ik Of ik alleen Gek van dralen Hersenmalen Toch heel stapel Op jou zijn Maar van twijfel weer Die pijn Jouw hart dat ik niet Wil breken En het mijne Broos en vol van Prille liefde Twijfel, tweestrijd Ik opnieuw Alleen..…

een rauwe schreeuw breekt de prille nacht in stukken en ik schrik op uit vergeten mijmeringen een besef dat dit moet zijn wat anderen leven noemen dat dit - wat het ook is - van mij is en dat dit mij heeft wakkergemaakt uit een ver verleden…

het voorjaar aarzelt in het onbestemde licht van deze prille dag een vogel strijkt neer op het brede pad naar het hart geen notie nog slechts contouren van wie we zijn…