Alle inzendingen over prisma

Een vriend toont als een prisma alle kleuren, je leven lijkt opeens veel minder grauw. En wat er verder ook zal gaan gebeuren, hij geeft het leven kleur, speciaal voor jou.…

Ik heb getracht de echo uit mijn oor te wrijven De letters tot een woord te schrijven, van de kribbe tot de min Met kapitalen en schreven het kille wit omarmd Met koudvuur het hart verwarmd van een levenloze steen Ik heb gepoogd het schrale licht te kleuren in een hoger perspectief Maar het lood verzwaarde zich en het prisma…

in blauw kristal azuurde je de hemel verschoof het prisma van het gans heelal in kou kwam helderheid de ultra violette stralen konden nu hun gram gaan halen op de onbedekte huid het aardse aangezicht verkankerde voor mens en dier veranderde het leven in een eindeloze hel de zon scheen fel en zonder ozonlaag muteerde evolutie tot…

blijven wanneer het verdriet in aderen danst en zelfs het hart weet niet hoe stoppen met denken voor het moment om mijzelf te kunnen redden wanneer niets te redden valt en redeneren te zwak is als het theelicht in de duisternis van het hart hoe dwing ik mijzelf om te ademen als diafragma niets anders heeft te tillen dan pijn en er geen prisma…

, begrijpen om zelf maar te weten, schrijf over wat ik niet omhelzen kon, verwennen of verwijten, schrijf over verwildering, betreuren van herinneringen, schrijf in dromen die nog zullen komen, schrijf in zwart en wit, beschrijf het zingen in het roepen van de nacht, de stilte van een euforie als ik ringen van planeten zie in het prisma…

Vanuit de culturen, de abstractie en objectiviteit gelijktijdig openbaart, zich achter het prisma van de universele regenbogen schaart, lichtend beeld van de zon op de nog te verdelen taart.…

overwon, meest geschreven in zwart en wit, beschrijf het zingen in de schoonheid van ongrijpbaar lief en leed, het voedt mijn slavernij, schrijf maar af wat ik niet weten kan, het is niet van belang, maar geloof niet alles wat geschreven staat in het roepen van de nacht, de stilte van de euforie als ik ringen van planeten zie door het prisma…

steeds tot een verrassing op te maken en je de mistroost van mistdruppels overleefd in het perspectief van een gevoelsverschil, verwachtingen die geen twijfel overlieten, de ingeslagen weg van onkwetsbaarheid viel stil, een grijze droom wat zich voorzet in een gedicht dat maar niet komen wil in de matrix van de ziel, kleuren uit het prisma…

in het hart van het vuur waar de hitte overheerst tot felle hoopjes intens wit in gebalde knopen pure energie strekt de kosmos zich eindeloos uit vervoegen hel en hemel zich in samenspel tot aardse taferelen voeden hongerige vlammen flitse fantasma's vol prisma's die stralen werpen in het rond en winden stevig stromen laten wervelen door…

Zoals een fijn schommelende balans, Even zich richtend, evenwichtig staat, Als voorzichtig in spiegelende plaat 'T prisma te rusten legt zijn stalen glans - Hij staat, aandachtig.…

Mijn mantel, het doodskleed, door de zon verbleekt als het tot mij spreekt, ik stond aan het weefgetouw te luisteren, in wat voor linnen de boodschap was verpakt, berooft de zin in elk schaduwwoord dat verkleurt, doorbreekt het prisma van kristal, de eenvoud van het onbeladen beeld, kenmerk van een zwaan, die z’n ware veren steelt…

Ik bewoon het klimaat waar ik in schrijf, in de kleuren waarin ik ben gehecht, geloof in feiten en non-fictie, in een eigen dictie met fictieve realiteit betaald als dagelijkse waarheid onecht, perforatie van ideeën gevonnist tot een prullenbak, de loep stelt elk detail in een breder prisma vast, versnippert het taalgevoel, dingt…

de kleren van herinneringen verbleken aan de waslijn van de eigentijdse wind, in dat prisma zie ik alle kleuren breken, berouwvol voor elk berouwvol kind. de schors bewaart de symbolen die we ooit in bomen hebben gekerfd, jaarringen blijven, groeien verder, zoals mijn gedachten vol fabels zijn geverfd.…

Ik bewoon het klimaat waar ik in schrijf, in de kleuren waarin ik ben gehecht, geloof in feiten en non-fictie,in een eigen dictie met fictieve realiteit betaald als dagelijkse waarheid onecht, perforatie van ideeën gevonnist tot de prullenbak, de loep stelt elk detail in een breder prisma vast, versnippert het taalgevoel…

wens dat ik na vele jaren nog steeds haar minnaar in mij mag vinden des temeer het dichten als een vreemd dialect in de aarde wroet en ranke levens versteend als ratten zich verzamelen drink ik het bescheidene in het gelach van bitterheid wanneer deze pret zich diffameert aan de zin van valse waarnemingen kimt mijn wade zich aan de prisma…

De schaamte als onrecht met een combine van macht, jezelf of iemand aangedaan verminking van een spiegelende moraal, willekeur als maatstaf in de communicatie van de taal, misbruik in het prisma van ethiek het bestaan dompelt zich in weerzin van de zondeval, denkbeeldige metafoor waarover ik struikel, emotioneel vangnet in de ironische…

aan de kapstok van herinneringen verwaaien aan de waslijn van de wind, in dat prisma zie ik alle kleuren breken in het kristal van het ongebluste kind, dat ik aantoonbaar in mij draag, mijn hersenschors bewaart het hart dat ik ooit in bomen heb gekerfd, waarin de rafels door de jaren heen in de levensringen altijd zichtbaar bleven,…

Geketend aan het prisma van voortschrijdend inzicht,uit de plooien van het bewustzijn stromen tranen naar de horizon, worden residuen van eigenwaarde uit het duistere slib gezeefd, gebleekte schuim van de blauwe oceanen en de dartele dolfijnen van de dromen.…

Wie tempert mijn ogen met was van de maan Wie slaapt met de sterren zacht tegen je aan Is het iemand die groot is, niet bang voor de dood is En minstens zo mooi is, om nooit dood te gaan Is het iemand die liefheeft en droomt in verstillen En kleuren tot wit in een prisma kan stillen Als maan die de vloed geeft, als eb het laat gaan En sterk…

weerkaatsing Ik kijk naar de mensen en zie niets, holografisch Ik kijk in mijzelf en zie niets, de naïeve geest Ik laat mijn kijk gaan en zie niets Ik kijk nogmaals en er weerspiegelt iets Ik open mijn schuchtere zelf Ik lach, een wereld opent zichzelf Een regenboog gezicht Een foto voor een gedicht Ik geniet, waar een witlicht in voorziet Een prisma…

Vanuit die cultuur, de abstractie en objectiviteit zich openbaart, zich achter het prisma van een kristallen hemel schaart, een enkelvoudige kaars van de zon, op de verdeelde wereldtaart.…

De schaamteloosheid, als onrecht met een combine met macht, verminking van moraal, willekeur van maatstaf en de taal, verbannen uit het prisma van ethiek bestaan, verveelt zich in weerwil van humaniteit, lijkt een metafoor waarover we struikelen, denkbeeldige scheidslijn aan een horizon, een akkoord waarin niet ieder woord op schrijdend…

Nu je blijkbaar gesetteld bent, onzekerheden zijn overwonnen, stuit je Prisma op autarkie: met welke auto je ooit bent begonnen.…

Hij beziet z’n zegeningen in het prisma van de stervelingen, plaatst rozen van sterrenstof in uitgeslepen wegen, zwarte spiegels van de kosmos, die om een nieuwe trap naar de toekomst vragen.…

't Was of Gods niet te naken gloed, Die helder oplaait in uw ziel, Door blinkend prisma tot mij viel Met al de warmte van uw bloed. Even voor dit juwelen licht Heeft duizels donker mij bedekt. Toen heeft uw lach mij opgewekt En zag 'k uw glanzend aards gezicht. Uw handen hielden strak de toom En temperden de gulle draf.…

De zon, die opklimt langs haar baan, Dringt reeds zijn zalen door: En schept uit prisma's zonder tal Een bonte kleurengloor. En op die wanden, donkergroen, Door zilvervlokken heen, Vlamt amethist, robijn, sapfisch En wemelt onder één.…

‘Pragmaticus’, ‘chambreren’, ‘schuchter’, ‘kouten’, ‘duplicaat’, ‘Pro’, ‘reconvalescente’, ‘speculatie’, ‘idolaat’, ‘Kazuifel’, ‘enscenering’, ‘geborneerd’, ‘holist’, ‘bezuurd’; Is Wolters, Prisma of wellicht Van Dale in de buurt?…